مرجع خبری پرسپولیس : شماره 10 را هم که از او بگیرند دیگر چیزی ندارد بنده خدا !

همان دوآتشه‌هاي عاشق نيكبخت، يك شعار بامزه براي شماره 10 ساخته‌اند كه در روزهاي اوج نيكي آن را با طنين بلند و ريتمي دلنشين در ورزشگاه سر مي‌دهند: «تو تك‌ستاره فوتبال مايي آهاي علي نيكبخت… تو خورشيدي ولي غروب نداري آهاي علي نيكبخت». اما وقت غروب رسيده، سقوط فوتبالي رنگ و بوي شعارهاي ريتميك و خاطره‌انگيز را هم تغيير مي‌دهد. ديگر نوايي در حمايت از واحدي به گوش نمي‌رسد

روي سكوهاي جايگاه 36 يك نفر نيست كه خاطرش را نخواهد، آنقدر دوستش دارند كه هر روز در مدح و ثنايش يك شعار جديد مي‌سازند. يك پارچه قرمزرنگ 30،20 متري كه اصلا شبيه پيراهن پرسپوليس نيست هم هميشه وسط جايگاه پهن است كه در ميانه آن يك شماره 10 كوچك خودنمايي مي‌كند. آنها، همان دوآتشه‌هاي عاشق پرسپوليس هستند، از تابستان 85 كه در ورزشگاه كارگران او را قلم‌دوش كردند و حضورش در جمع قرمزها را جشن گرفتند تا امروز كه نيكي محبوبشان از مقام ستارگي خلع درجه شده و در حد يك بازيكن زير متوسط فوتبال بازي مي‌كند، شماره 10 را دوست دارند. آنها فوتباليست محبوبشان را تا حدودي حتي مي‌پرستند و با بد بودنش هم كنار آمده‌اند!

وقتي مي‌بينند ستاره محبوبشان از وجوه ستارگي فقط متفاوت بودن در نوع و انتخاب لباس، پيرايش مو و كمي رفتار غيرفوتبالي را هنوز در خود دارد باز هم به عنوان ستاره قبولش مي‌كنند و به جايگاه كناردستي كه مي‌خواهند هرچه زودتر او از بازي بيرون بيايد تشر مي‌زنند كه «نگو آقا، نگو، اين همون علي نيكبخته، فقط يه خورده روحيه نداره والا دوباره مي‌شه همون ستاره گلزن اول فصل». اين باور قلبي خيلي از آنهايي است كه در جايگاه 36 اول هر بازي نيكبخت را تا حد يك اسطوره بالا مي‌برند اما از دقيقه يك تا 90 ستاره محبوبشان را آنقدر ذليل و بي‌دست و پا مي‌بينند كه چاره‌اي جز سكوت ندارند. اين سكوت البته براي پي بردن به اينكه نيكبخت‌واحدي بدترين روزهاي فوتبالش در پرسپوليس را مي‌گذراند كافي به نظر مي‌رسد.

 هرچه كه هست اعتراضي است به اين بد بودن، بد بودني كه هفته‌هاست كش مي‌آيد و انگار قرار نيست آقاي ستاره كمي به خودش بيايد. نمايش‌هاي دردناك واحدي هفته‌هاست كه تداوم دارد و هر روز چهره ضعيف‌تري از او مي‌بينيم، تا جايي كه فكر مي‌كنيم اگر حتي شماره 10 را از او بگيرند و حتي از ليست 18نفره هم كنارش بگذارند، كك آن دوآتشه‌هاي متعصب و سينه‌چاك نيكبخت هم نمي‌گزد. مروري دوباره بر سير نزولي او تا جايي كه شماره 10 را به ضعيف‌ترين بازيكن پرسپوليس تبديل كرده است و تماشاي بازيگوشي و حركات كودكانه‌اش در حين تمرين يك نكته كليدي را در توجيه اين سقوط وحشتناك روشن مي‌كند: «افت واحدي هيچ ربطي به كنار گذاشتن او از تيم ملي و مسائل روحي – رواني ندارد.» از روز بازي با پيكان كه او در قزوين دو پنالتي را هدر داد تا روز شنبه كه او مقابل پيام بدترين بازيكن تيم بد پرسپوليس بود، هفته‌هاست كه مي‌گذرد و هيچ تغييري در نوع نمايش‌هاي نيكبخت مشاهده نمي‌شود. عجيب است كه او با اين مدل بازي كردنش هر روز به كادرفني تيم ملي يك نكته را گوشزد مي‌كند. اينكه چقدر خوب شد تيم ملي نيكبخت را حداقل براي دو سال كنار گذاشت!