چهارشنبه 30 بهمن (14:18)

مرجع خبری پرسپولیس : آقای تاریخ روی تخت بیمارستان .

اين عادت لعنتي كي از سرمان مي‌افتد؟ تا يكي سرش را نگذاشته روي زمين و جلوي اسمش ننوشته‌اند؛ «مرحوم» يادمان نيست كه مي‌شود از روزهاي زنده بودنش لذت برد.
مثل اين عطاءالله بهمنش كه روي تخت يكي از اتاق‌هاي بيمارستان آتيه تهران خوابيده است. استاد، تاريخ زنده ورزش ايران بوده و هست. همين بهانه‌اي شد براي نوشتن.
 بهار كرمانشاه با صداي جيغ خفه‌زني همراه شد. هوا ديگر آنقدر سرد نبود ولي كرسي زغالي و درد زن نشان مي‌داد به‌هرحال چيزي است براي گرم‌تر شدن خانه‌اي كه انتظار تولد مي‌كشيد.
عطاءالله خودش تعريف مي‌كرد؛«مادرم درد مي‌كشيد. فرستادند دنبال قابله. اما تا قابله بيايد صداي گريه من در اتاق پيچيد. به دنيا آمدم. گذاشتندم زير لحاف كرسي تا سرما نخورم. قابله كه آمده بود لحاف را كنار زد و به من نگاهي كرد و گفت:«اين خيلي لاغره. چند ساعت بيشتر دوام نمي‌آورد.

ولي من دوام آوردم و سال‌ها بعد اين خاطره را از مادرم شنيدم.»
عطاءالله بهمنش، گزارشگر، خبرنگار و روزنامه‌نگار ورزشي ايران، اينطور به دنيا آمد. 24 فروردين سال 1302 بود. كرمانشاه نزديك بيستون، نزديك صداي تيشه فرهاد.
 بيان جذاب كلمات از مهمترين ويژگي‌هاي بهمنش است. در جام‌جهاني 1970 او هنگام گزارش بازي آلمان و مراكش درحالي‌كه دروازه‌بان مراكش چندين توپ را مهار و از سقوط دروازه خويش جلوگيري كرده بود گفت:«اينچنين به نظر مي‌آد كه گلر مراكش در دروازه را قفل كرده و كليدش را انداخته رو پشت بوم كازابلانكا.»
برخي به او لقب افلاطون مكتبخانه گزارشگري ايران را داده‌اند. در سن 85 سالگي از چنان حافظه‌اي برخوردار است كه مي‌تواند تمام اتفاقات ورزش كشور را در ذهنش مرور كرده و خيلي دقيق بر زبان آورد. بهمنش اين روزها نگاه مثبتي به رقابت‌هاي المپيك ندارد. چندي پيش در مصاحبه‌اي مثال جالبي آورد:«امروز باشگاه‌ها شده‌اند مثل كارخانه و  همه‌چيز بر محور اقتصاد مي‌چرخد. براي مثال در المپيك 1912 استكهلم ورزشكاري به نام جيم تورپ به دنيا معرفي شد. جيم تورپ يك سرخپوست آمريكايي بود كه دو طلا را نصيب آمريكا كرد، اما كميته بين‌المللي المپيك و رئيس وقت آن هر دو مدال را به استناد اينكه وي سال‌ها قبل، 60 دلار از يك كانون ورزشي دريافت كرده بود از وي پس گرفتند.
 بهمنش نويسندگي را از دي ماه 1330 در مجله ورزشي «نيرو و راستي» كه توسط منير مهران و منوچهر مهران منتشر مي‌شد شروع كرد و تا سال 1337 كه نشريه تعطيل شد به همكاري با آن ادامه داد. در فاصله سال‌هاي 1333 تا 1337 براي نشريه اميد ايران نيز مي‌نوشت و پس از آن نيز از نويسندگان اصلي هفته‌نامه كيهان ورزشي به شمار مي‌رفت. اطلاعات، گلبانگ، روزنامه ري و ايران ورزشي نيز از ديگر نشرياتي بودند كه هنوز مي‌توان خاطرات قلمزني بهمنش را در آرشيو آنها جست‌وجو كرد.