این شاید یکی از اشکالات تلویزیون انحصاری و دولتی باشد؛ اینکه به خاطر تک‌صدایی حاکم بر سیما، هر چهره‌ای به قاب این رسانه نفوذ می‌کند ناگهان به شخصیتی مهم تبدیل می‌شود که انگار همه حرف‌هایش را باید جدی گرفت. یکی از این افراد، مازیار ناظمی است. این گوینده معمولی اخبار ورزشی به برکت حضور روزانه در تلویزیون حالا برای خودش کیا و بیایی پیدا کرده و گاهی تحلیل‌های عجیب و غریبی که روی وبلاگش می‌گذارد، در تیراژ وسیع توسط رسانه‌ها بازنشر می‌شود.

او که پیش‌تر با دفاع از پخش اخبار در خلال پخش مستقیم مسابقات فوتبال خبرساز شده بود، روز گذشته یک نظرسنجی در وبلاگش برگزار کرد با این عنوان که «یک میلیون دلار را بدهیم خلعتبری را بیاوریم یا خرج دارو کنیم؟» چنانکه مشخص است هیچ‌یک از اصول بدیهی برگزاری یک نظرسنجی منطقی مثل لحن بی‌طرفانه در این سوال رعایت نشده است، اما نکته جالب به مقایسه نامربوطی برمی‌گردد که ناظمی قصد دارد بین حق فسخ خلعتبری با یارانه واردات دارو انجام بدهد.

بدیهی است که اگر داروهای اساسی مورد نیاز بیماران وارد کشور نشده و یا در گمرک گیر کرده، این مشکل ناشی از کم‌کاری و بی‌تعهدی برخی دستگاه‌های ذیربط دولتی است و ارتباطی به ماجرای خلعتبری پیدا نمی‌کند. نباید طوری وانمود کرد که انگار عده‌ای بیمار بی‌گناه دقیقا چشم‌انتظار همان پولی هستند که قرار است برای بازگرداندن خلعتبری به ایران و دفاع از هویت خلیج‌فارس هزینه شود. مملکت ما پر از این یک میلیون دلارهاست که خیلی از آنها اتفاقا به بهانه «فرهنگ» در مواضع پرت و نامناسب هزینه می‌شوند.

می‌توان با بازنگری در همین خرج‌های اضافی پول مورد نیاز این انتقال را فراهم آورد و مانع از خودنمایی یک اسم جعلی روی پیراهن ستاره ملی‌پوش کشورمان شد. به نظر می‌رسد استفاده از عباراتی همچون داروی ترخیص نشده و نیاز بیماران و مقایسه نادرست آن با این پرونده، تنها بازی با احساسات عامه مردم باشد، وگرنه خود این گوینده تلویزیونی باید بهتر از هر کس دیگری بداند کشور ما آنقدر ثروتمند هست که اگر درست خرج کنیم و بیهوده نبخشیم(!) هم می‌توانیم خرج دوا و درمان مریضان را بپردازیم و هم از هویت آب و خاک‌مان دفاع کنیم.