مرجع خبری پرسپولیس : مصطفی دنیزلی با آن‌چه در داربی 74 تهران عرضه کرد بار دیگر ارزش‌های فنی خارق‌العاده خودش را به نمایش گذاشت و بیشتر در دل هواداران پرسپولیس جا باز کرد.

او حالا دوباره در کانون توجهات قرار گرفته است مثل روزی که به ایران بازگشت و نیمه‌های شب روی قلمدوش دوستدارانش نشست. حالا خیلی‌ها بیش از گذشته به رفتار او، گفتارش و نتیجه افکارش خیره می‌شوند و جزییات کار افندی را با دقت تمام زیرنظر می‌گیرند.

حال چنین تمرکزی بی‌گمان آشنایی با «فلسفه فوتبال» آقا مصطفی خواهد بود مجموعه باشکوهی از باورها و برداشت‌های او در حوزه مربیگری که در نوع خودش کم‌نظیر و به شدت قابل توجه است. این مطلب می‌کوشد تا به فراخور بضاعت خودش نگاهی به مهم‌ترین اصول مصطفی دنیزلی هنگام کار به عنوان مربی فوتبال بیندازد.

آغاز مسابقه مهم است، اما پایان آن مهم‌تر است!
این نکته‌ای است که مصطفی دنیزلی همیشه روی آن تأکید دارد او چه در لیگ ششم که سرمربی پرسپولیس بود چه پس از آن‌که به بشیکتاش رفت و چه حالا که برگشته در خیلی از کنفرانس‌هایش این اصل کلیدی را به زبان می‌آورده است دنیزلی بر این باور است که مهم‌ترین بخش کار یک مربی، مربوط به هدایت تیمش درطول دقایق مسابقه می‌شود، نه قبل از شروع بازی او مهارت فوق‌العاده‌ای در بازیخوانی و اتخاذ تصمیمات سریع در جریان مسابقه دارد. تعویض‌های دنیزلی معمولاً طلایی هستند او سعی می‌کند برنامه‌هایش را مطابق با آن‌چه در زمین رخ می‌دهد پیش ببرد تا به جای حوادث ابتدایی نتیجه پایانی را به سود تیمش رقم بزند.

گل زدن مهم است اما فرصت گل درست کردن مهم‌تر است
مصطفی دنیزلی در این زمینه بینش منحصربه‌فردی دارد. در هنگام هدایت تیم‌های مختلف ده‌ها بار از زبان او شنیده شده که خلق موقعیت گلزنی بیشتر از به ثمر رساندن گل اهمیت می‌دهد. در حقیقت او معتقد است ماشین حرکت تیم‌هایش زمانی درست و دقیق کار می‌کند که شاگردان او بتوانند به فرصت‌های بیشتری دست پیدا کنند. او معمولاً درصد موفقیت تیم‌هایش را با تعداد پاس‌ها، شوت‌ها و موقعیت‌های ایده‌آل می‌سنجد و چندان اهمیت نمی‌دهد که این توپ‌ها چند بار به گل تبدیل شده‌اند.

سیستم تیم با توجه به نفرات تغییر می‌کند
اصولا دو دیدگاه کلی در مورد سیستم و نوع چینش بازیکنان در زمین بین مربیان وجود دارد عده‌ای اولویت را به «سیستم» مطلوبشان می‌دهند و تلاش می‌کنند براساس چینشی که در ذهن دارند بازیکن بگیرند و از نفرات استفاده کنند مربیان خلاق‌تر اما اولویت را به «نفر» می‌دهند و می‌کوشند تا خودشان و تاکتیک‌هایشان را با داشته‌های تیم‌ملی تطبیق دهند.

به بازی سرعت بدهید، تماشاگران را همراه کنید

دنیزلی از جمله مربیانی است که شدیداً به حضور تماشاگران روی سکوها اهمیت می‌دهد و همیشه از اعتبار خودش برای دعوت آنها به استادیوم هزینه می‌کند. گفته می‌شود یکی از مشکلات او در پاس تهران، کم تماشاگر بودن این تیم سابقاً قدرتمند بوده که در نهایت باعث شد او از لحاظ تاکتیکی، روی سرعت دادن به بازی و ارایه فوتبال تک ضرب و شناور اصرار دارد و اتفاقاً عقیده دارد تیمش اگر چند گل هم از حریف عقب باشد ارائه چنین نمایشی باعث خواهد شد هواداران و تماشاگران حاضر در استادیوم تا آخرین لحظه از تیم حمایت کنند.

من «واقعاً» در مورد داوری حرف نمی‌زنم
این جمله را معمولا از زبان بسیاری از مربیان ایرانی می‌شنویم اما خیلی از آنها اغلب به آن‌چه می‌گویند عمل نمی‌کنند و صرفاً وقتی اشتباهات داوری به سودشان بوده باشد در این مورد اظهارنظری انجام نمی‌دهند! دنیزلی اما واقعاً جزو مربیانی است که حتی در بدترین شرایط هم چیزی در مورد داوران نمی‌گوید.

قابل توجه متقاضیان ادبیات جدید!
با ورود افشین قطبی به ایران طرز متفاوت صحبت کردن او برای خیلی‌ها جالش شد به طوری که بدون اینکه چنین تفاوتی لزوما معنای فضیلت و برتری بدهد شروع کردند به تعریف و تمجیدهای غلو شده از آقای امپراتور! از همه هیجان‌زده‌تر هم عادل فردوسی‌پور بود که گفت «افشین قطبی ادبیات جدیدی را وارد فوتبال ایران کرده است» و این جمله را به یک ضرب‌المثل تبدیل کرد. با این وجود به نظر می‌رسد اگر از قید و بند ضوابط رها شویم و کمی «معنا» را دریابیم ادبیات و برخوردهای جدید و محترمانه همین چیزی است که هر روز از مصطفی دنیزلی می‌بینیم او به کسی بی‌احترامی نمی‌کند کری ناجور نمی‌خواند، از همکارانش بدگویی نمی‌کند در سخت‌ترین شرایط لبخند می‌زند با کوله‌باری از انواع و اقسام موفقیت‌های رنگارنگ خودش را برتر و بزرگ‌تر از مردم ایران نمی‌داند و تحت هیچ شرایطی بر سر فوتبال این کشور منت نمی‌گذارد فکر نمی‌کند چون برای کار به ایران آمده «کریزی» است از داوری حرفی نمی‌زند و وقار و آرامش خودش را همیشه حفظ می‌کند آیا این همان مجموعه‌ای نیست که باید به دیگران توصیه‌اش کنیم؟