مرجع خبری پرسپولیس : ديروز يكي از دوستان مطبوعاتي با كلي حرص و اعصاب خرد مطلبي در مذمت حركت شيث رضايي نوشته بود. در قسمتي از اين مطلب احساسي آمده: «بازیکنانی که پیراهن سرخ بر تنشان گشاد است، بازیکنانی که روزگاری در خواب هم چنین جایگاهی را نمی‌دیدند حالا خودشان را مهمتر از پرسپولیس می‌دانند و حرمت نگه نمی‌دارند!

آقایانی که از گل کردن یک پنالتی ساده عاجز هستند و نمی‌توانند آبروداری کنند حالا بازوبند پرت می‌کنند!
بیچاره بازوبند پرسپولیس که پیش خود آرزو می‌کرد بمیرد اما چنین روزگاری را نبیند! اما دید! همین یکی مانده بود که آن را هم دید!
آقای محترم! این بازوبند حرمت دارد این یک تکه پارچه نیست، یک قبیله غرور است، یک کتاب تاریخ است و یک موزه افتخار! که پیشینیان تو آن را در کنار جام‌های قهرمانی و طلایی بالا می‌بردند و حالا تو آن را به سطح زمین پرتاب می‌کنی!»

دوستمان البته، درست گفته بود، بازوبند كاپيتاني پرسپوليس يك دنيا مي‌ارزد، دنيايي كه براي خيلي از بازيكنان فعلي فوتبال ما چندان مفهومي ندارد اما شيث فوتباليست خوبي است، آنقدر خوب كه كرانچار بعد از يك نيم‌فصل همكاري با او- كه تازه چند هفته از آن زياد جالب نبوده- بگويد: «شيث بهترين مدافع مياني فوتبال ايران است».

شيث اين روزها مصدوم شده و البته محروم از يك بازي. شايد بهتر باشد به خاطر خوب بودنش در اين هفته‌هاي اخير، خبط بزرگش را بر او ببخشيم و اشتباهش را بر سرش آوار نكنيم. او خودش قبول دارد اشتباه كرده و سعي مي‌كند مثل نيم‌فصل اول هرگز وارد حاشيه نشود. او مي‌خواهد سر قولي كه اول فصل داده بماند و اميدواريم كه مي‌ماند البته جالب است كه وقتي او تمرين هم نمي‌كند سوژه خوبي براي عكاس ها مي‌باشد كه در حالت‌هاي متفاوت، شيث منفعل و البته خندان را به تصوير مي‌كشد.