مرجع خبری پرسپولیس : مديرعامل اسبق باشگاه پرسپوليس گفت: اصل كار خصوصي‌سازي پرسپوليس و استقلال خوب است اما بايد اين دو باشگاه‌ها را به امكانات كافي تجهيز كرد و بعد قيمتي بالاتر و شايد 10‌ها برابر ارقام اعلام شده فروخت.

اكبر غمخوار درباره بحث فروش سهام دو باشگاه پرسپوليس و استقلال اظهار كرد: اصل اين كار بسيار خوب است اما فكر مي‌كنم بايد مقدمات كار هم فراهم شود.

در زمان مديريت بنده در پرسپوليس هم اين موضوع مطرح اما بعدها به فراموشي سپرده شد. معتقدم در هر مقطع زماني بايد واگذاري طبق استانداردهاي فيفا صورت پذيرد.

وي با بيان اينكه قيمت تعيين شده براي باشگاه‌ها يعني 45 ميليارد تومان براي پرسپوليس و 42 ميليارد تومان براي استقلال زياد نيست، به شمردن كانال‌هاي درآمدزايي باشگاه‌ها پرداخت و گفت: به دليل آن كه دو باشگاه از درآمدهاي منطقي فوتبال در دنيا بهره‌مند نيستند، ممكن است رقم اعلام شده به زعم برخي‌ها بالا باشد. به طور مثال اولين و مهمترين درآمد باشگاه‌هاي معتبر در جهان بهره‌مندي از حق پخش تلويزيوني است؛ پرسپوليس و استقلال تنها به دليل اينكه مستقل نيستند سالانه تنها مبلغي را از سازمان ليگ به عنوان پخش دريافت مي‌كنند. دومين منبع درآمد باشگاه‌ها استفاده از بليت ‌فروشي و امكانات استاديوم است. در دنيا شيوه‌هاي مختلفي را براي اين كار مي‌انديشند و از بخش‌هاي مختلف سكوهاي ورزشگاه درآمدزايي مي‌كنند؛ اما الان مي‌بينيم پرسپوليس و استقلال در اين مقوله هم وابسته به فدراسيون و تصميم‌هاي آنها هستند.

غمخوار ادامه داد: استفاده از فرصت تبليغات و اسپانسر تيم را هم مي‌توان سومين كانال مهم درآمدزايي باشگاه‌ها دانست كه مستقل نبودن باشگاه‌ها، نبود قانوني كپي‌رايت براي توليد انحصاري البسه و لوازم ورزشي تيم و نيز برخي محدوديت‌هاي تبليغاتي باعث مي‌شود، باشگاه‌هاي ايراني بويژه سرخابي‌ها نتوانند از اين امكان هم استفاده كنند. به طور مثال اين دو باشگاه نمي‌توانند فروشگاهي داشته باشند كه تنها در آنجا پيراهن تيم‌هايشان به فروش برسد چرا كه ممكن است هم‌زمان در يك زيرپله‌اي همان پيراهن‌ها با قيمت ناچيز به فروش برسد.

مديرعامل اسبق باشگاه پرسپوليس تاكيد كرد: وقتي هيچ‌كدام از منابع درآمدزايي فوق و راه‌هاي ديگر براي پرسپوليس و استقلال فراهم نيست، نمي‌دانيم چگونه اين باشگاه‌ها مي‌خواهند خصوصي شوند؟! پرسپوليس و استقلال در حال حاضر دو باشگاه بدهكار با مشكلات عديده هستند. بي‌ترديد اگر بسترهاي درآمدزايي ايجاد شود و امكاناتي مختلفي چون استاديوم‌ها، زمين‌هاي مختلف و… به آنها تخصيص داده شود، مي‌تواند با قيمت‌هاي خيلي بالاتر و شايد 10‌ها برابر بيشتر از ارقام اعلام شده، سهام را واگذار كرد. اما اكنون اين دو باشگاه امكانات و سرمايه مادي ندارند و تنها برند آنها به فروش مي‌رسد. كسي هم نمي‌تواند به طور دقيق قيمتي برايشان تعيين كند. وقتي اين دو باشگاه مانند بسياري از باشگاه‌هاي دولتي ديگر كاملا وابسته هستند و ترازنامه مالي مشخصي هم ندارند، مشخص نيست براساس چه ملاكي قيمت‌گذاري شده‌اند؟ شايد بتوان تخميني از هواداران دو تيم زد اما نبايد فراموش كنيم كه پرسپوليس و استقلال سالهاست كه عميقا در فرهنگ جامعه ما نفوذ كرده‌ و اين چيزي نيست كه بتواند ارزش دقيقي برايش در نظر گرفت.

وي با بيان اينكه بايد نيمي از سهام سرخابي‌ها به پيشكسوتان‌شان واگذار شود، گفت: اگر تمامي شرايط لازم فراهم و دو باشگاه آماده خصوصي‌سازي شدند، پيشنهاد مي‌كنم 50 درصد سهام مجاني به پيشكسوتان پرسپوليس و استقلال واگذار شوند و مابقي با قيمت مناسب در فرابورس به عموم مردم و هواداران فروخته شود.‌

غمخوار در پاسخ به اين سوال كه آيا فروش اين دو باشگاه كه ريشه قوي در فرهنگ اجتماعي مردم ايران دارند، تبعات سياسي و امنيتي در پي نخواهد داشت، گفت: چنين اعتقادي ندارم؛ بالاخره كه يك‌بار بايد اين اتفاق بيافتد. بعيد مي‌دانم عده‌اي بتوانند با تصاحب عمده سهام پرسپوليس و استقلال در بين مردم نفوذ‌هاي سياسي پيدا كنند. اول آنكه مي‌توان سهام را به گونه‌اي واگذار كرد كه عمده آن به دست شخص يا گروه خاصي نيفتد. همچنين فكر مي‌كنم مقوله فوتبال و كاركردهايش با ساير عرصه‌ها متفاوت است. زماني كه پرسپوليس اوضاع و احوال خوبي داشت و مهرعليزاده رييس سازمان تربيت بدني بود، او براي تماشاي يك مسابقه به ورزشگاه آمد و شايد 100 هزار نفر در استاديوم آزادي حضور داشتند، به وي گفتم مطمئن باش اگر پرسپوليس پيروز شود و اين تماشاگران اين موفقيت را به حساب شما هم بگذارند، اما مثلا در انتخابات رياست جمهوري به شما راي نخواهند داد!

اين مدير ورزشي ادامه داد: فوتبال شايد براي بعضي افراد شهرت بياورد اما محبوبيت نمي‌آورد. شايد برخي با برنامه‌هاي سياسي وارد فوتبال شوند اما نمي‌توانند‌ به اهداف‌شان برسند. ساز و كار اين قضيه فرق مي‌كند. در مجموع فكر مي‌كنم الان كه اين باشگاه‌ها غير از برند‌شان و بدهي‌هاي فراوان صاحب چيز ديگري نيستند، واگذاري‌شان با اين وضعيت منطقي نيست.