راستی مقصر چه کسی بود؟

مرجع خبری پرسپولیس : نمايندگان 32 کشور حاضر در بازي‌ها روي صندلي‌هاي خود نشسته‌اند. همه چيز مرتب است. ميليون‌ها نفر چشم به سن سالن اسپورت سيتي کيپ‌تاون دارند. درست مثل ما! بچه‌ همسايه عربده مي‌زند. احتمالا دوباره رودل کرده. با مشت به ديوار مي‌کوبيم. بچه آرام نمي‌شود ولي صداي بابايش مي‌آيد:

«الان ساکتش مي‌کنم. راستي قرعه‌کشي هنوز شروع نشده؟» مي‌گويم:«نه!…دلمان تالاپ-تولوپ مي‌کند. يعني ايران با کدام تيم همگروه مي‌شود؟ از شوق روي پاي خود بند نيستيم خوشحاليم که اين همه آدم در تمام دنيا با بيرون آمدن نام تيم ملي‌مان از ظرف قرعه‌کشي فرصتي پيدا مي‌کنند تا بيشتر با ايران آشنا شوند. فلاش دوربين عکاسان و نور پروژکتورهاي حاضر در سالن، شکوه فوتبال را در ذهن متبادر مي‌کند.

آه ما چقدر خوشبختيم که از امشب تا پايان جام‌جهاني ميان 32 تيم برگزارکننده بزرگترين فستيوال فوتبال دنيا قرار داريم! بچه همسايه هنوز دارد وق مي‌زند. ديگر اهميت نمي‌دهيم. چه روزهاي خوبي انتظارمان را مي‌کشند. بايد از الان و بعد مشخص شدن تيم‌هاي همگروه‌مان فکري براي بازي تدارکاتي بکنيم. بچه‌ها بايد روحيه بگيرند حتي شوروهيجان بيشتري بر ليگ سايه مي‌افکند.

صداي همسايه ديوار به ديوارمان مي‌آيد که آرزوي همگروه شدن ايران با برزيل را مي‌کند. ما هم بدمان نمي‌آيد چنين اتفاقي بيفتد تا يک اتفاق تاريخي را در فوتبال ايران شاهد باشيم. از الان به جشن‌هاي خياباني فکر مي‌کنيم.

 يعني مي‌شود بتوانيم با برزيل مساوي کنيم؟ فوتبال است ديگر! برزيل هم نشد بالاخره آرژانتين،‌ ايتاليا،‌ فرانسه‌ و انگليس چيزي هست که محک بزرگي برايمان باشد. حالا دارند نام تيم‌ها را از درون ظرف قرعه‌کشي بيرون مي‌آورند. به خودمان مي‌باليم. سرشار شعف هستيم.

حالا دوباره فرصتي يافته‌ايم تا توانايي‌هايمان را نشان دهيم. به اين فکر مي‌کنيم که حتي مي‌شود به بهانه فوتبال جاجيم و گليم و زعفران و برنج و قالي و آثار معرق‌کاري شده را هم برد آفريقاي جنوبي و به تمام جهان معرفي کرد. اصلا چه اشکالي دارد قرمه‌سبزي هم صادر کنيم. جام‌جهاني ميعادگاه ميليون‌ها نفر از سراسر جهان است و اگر بشود به بهانه فوتبال و حضور ايران در اين مسابقات غذايي مثل قرمه‌سبزي را که ترکيب سبزي‌هايش،‌حاصل ده‌ها و شايد صدها سال تلاش زنان ايراني براي رسيدن به فرمول نهايي است را همان جا به دنيا معرفي کرد؟ مجريان مراسم دارند قرعه‌ها را بر مي‌دارند. ديگر طاقت نداريم. پس کي نوبت ما مي‌شود؟

عاشق اين همه هيجان هستيم. حالا‌ تيم سي‌ام هم مشخص شده. فقط نام دو کشور ديگر باقي مانده. خب يکي ما هستيم حتما ديگر. سي‌ويکمين هم ما نبوديم… خب ديگر معلوم شد. چون سي‌ودومي بي هيچ حرفي نام تيم ملي ايران است. چهار چشمي صفحه تلويزيون را مي‌بلعيم. حتي ديدن نام تيم کشورمان در دستان ميهمان برنامه و پخش آن از ده‌ها شبکه خبري براي ميليون‌ها و شايد ميلياردها نفر در سراسر دنيا جالب است. احساس غرور مي‌کنيم و پا روي پا مي‌اندازيم. انگار مي‌خواهيم به همه دنيا نشان دهيم ما نيز ادامه همان کاغذ هستيم.

قهرمان راگبي آفريقايي‌ها نام آخرين کشور را از ظرف در مي‌آورد. جيغ مي‌کشيم به کاغذ چشم مي‌دوزيم. براي يک لحظه خشک‌مان مي‌زد. اين که ايران ننوشته!

پس ما چي. هان. آقا تيم ملي ما چي شد؟ حق‌ خوري کرده‌اند. نيم ساعت بعد از خواب مي‌پريم. ما شايستگي حضور در آن جمع 32 تيم را نداشته‌ايم. بقيه رفتند. مراسم تمام شد. ما مانده‌ايم و صعودي به جام ملت‌هاي آسيا. راستي چرا فکر مي‌کرديم بايد ناممان در آن ظرف لعنتي باشد؟ هر اتفاق کوچکي در مسير جام‌جهاني مي‌تواند حسرت ما را دوباره زنده کند. مقصر نهايي چه کسي بود؟

نویسنده : هومن کواکبی