به گزارش تسنیم ، در اینکه فوتبال هیجان انگیزترین و پرمخاطب‌ترین ورزش جهان است شکی وجود ندارد و گره خوردن پیوندهای اجتماعی، فرهنگی و حتی اعتقادی با این رشته بر حساسیت‌های آن اضافه کرده است. به ویژه وقتی پای دیدار 2 تیم از یک شهر در میان باشد.

در ایران دربی استقلال و پرسپولیس محبوب‌ترین بازی فصل لیگ فوتبال است و البته این تنها دربی آبی‌وقرمز دنیا نیست. شاید جالب باشد که در بسیاری از دربی‌های مهم دنیا رنگ‌های آبی‌وقرمز حرف اول را می‌زنند. نظرات فلسفی و سیاسی مختلفی درباره این رنگ‌بندی‌ مطرح شده اما فارغ از آنها بررسی برخی از مهم‌ترین دربی‌های سرخابی جهان خالی از لطف نیست.

1. دربی دلا مادونینا (میلان – اینتر):  نام دربی میلان به افتخار تندیس زرین مریم که مدونینا نام دارد، دلامادونینا نامیده شد. این تندیس زرین بر فراز دوئومو ، کلیسای جامع میلان قرار دارد.

سال 1899 در شهر میلان باشگاه کریکت و فوتبال میلان تاسیس شد. این تیم تا سال 1908 توانست 3 بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و در 9 مارس 1908 نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند.

در رقابت میان این 2 باشگاه اینتر به اقشار بالادستی جامعه تمایل پیدا کرد و قشر متوسط رو به پایین به ویژه طبقه کارگری طرفداران میلان بودند. البته حمایت ثروتمندان از اینتر سبب شد تا میلانی‌ها هم به مرور زمان خود را به نهادهای قدرت پیوند دهند.

 روسونری (قرمزوسیاه) و دیاولو (شیطان) القاب باشگاه میلان است.

 نرآتزوری (سیاه‌وآبی‌ها)، لا بِنِه اَمَتا (محترم) و ایل بیشونِه (مار افعی بزرگ) القاب اینتر هستند.

این نمایه‌ها جایگاه ویژه‌ای در کری خوانی هواداران دو تیم دارد.

اینتر در دهه‌ی 1960 میلادی یکی از درخشان‌ترین روزهای خود را سپری کرد و توانست 2 قهرمانی در اروپا، 2 قهرمانی در جام بین قاره‌ای را در کنار قهرمانی‌های داخلی کسب کند و تیم اول شهر میلان باشد.

اما در دهه‌های 1980 و 1990 میلان سیلویو برلوسکونی با پیروزی‌ها و موفقیت‌های بسیاری که در ایتالیا و اروپا به دست آورد، توانست تیم غالب و برتر باشد. یکی از خاطره انگیزترین دوران رویارویی‌های روسونری و نرآتزوری مربوط به دهه 90 میلادی است.

در اواخر دهه 80 و ابتدای دهه 90 میلادی نسل طلایی هلندی‌های میلان شامل فن باستن، گولیت و رایکارد در مقابل نخبگان فوتبال آلمانی یعنی ماتئوس، برمه و کلینزمن در اینتر تقابل 2 تیم را جذابیتی دوچندان بخشیده بودند. 

در فصل 5-2004 لیگ قهرمانان اروپا تنش در دیدار این دو تیم به جایی رسید که تماشاگران مواد آتش‌زا را به سمت دیدا، دروازه بان میلان پرتاب کردند. مارکوس مرک، داور سرشناس آلمانی در نهایت ناچار شد آن دیدار را نیمه تمام بگذارد، دیداری که در نهایت به سود میلان اعلام شد.

میلان و اینتر برای نشان دادن اختلاف نظرشان به یک ورزشگاه 2 نام متفاوت دادند، ورزشگاهی که برای میلانی‌ها، سن سیرو و برای اینتری‌ها، جوزپه مه‌آتزا است.

بازیکنان زیادی بودند که این سال‌ها در هر 2 باشگاه بازی کرده‌اند و شاید حساسیت در این زمینه بین 2 تیم همشهری کمتر از دربی‌های دیگر است. رونالدو، رونالدینیو، ابراهیموویچ، سیدروف و کاسانو از جمله این بازیکنان هستند.

دربی دلامدونینا تاکنون 294 بار در مسابقات مختلف برگزار شده که سهم میلان 111 و سهم اینتر 105 پیروزی بوده است. 2 تیم 78 بار نیز به تساوی دست یافته‌اند. میلان 446 گل و اینتر 425 گل در مجموع این دیدارها به ثمر رسانده‌اند.

2. دربی مرسی ساید (اورتون – لیورپول): دربی مرسی ساید به دربی دوستانه هم شهرت دارد، چراکه هیچ گاه هواداران 2 تیم با یکدیگر درگیر نشده‌اند و مشکل خاصی بین آنها وجود نداشته است.

باشگاه اورتون در 1878 تاسیس شده اما تاسیس باشگاه لیورپول، کاملا در ارتباط با رقیب محلی‌اش اورتون و یک کارخانه‌دار ثروتمند به نام جان هولدینگ است. او در آنفیلد رود زمینی را به اورتون اجاره داد که این باشگاه از آن به بعد در آن، بازی‌های خانگی‌اش را برگزار می‌کرد.  یک سال بعد از قهرمانی در لیگ  سال 1891 و همچنین کسب اولین موفقیت‌های بزرگ، هولدینگ اجاره زمین را بالا برد. اورتونی‌ها تصمیم گرفتند که  آنفیلد رود را ترک کنند و یک زمین در آن نزدیکی بخرند تا از آن پس بازی‌های خانگی‌شان را در آن انجام دهند. پس از آن، جان هولدینگ باشگاه لیورپول اف.سی را  در سال 1892 تاسیس کرد که در ورزشگاه آنفیلد بازی می‌کرد.

لیورپول در ابتدا با پیراهن آبی – سفید بازی می‌کرد که از 1894 برای تفاوت رنگ پیراهن با اورتون آنها رنگ قرمز را برای پیراهن خود برگزیدند.

دشمنی این 2 تیم و نفرت هواداران آنها کاملاً متفاوت‌تر از نفرت نسبت به رقبای محلی‌شان است. هواداران لیورپول در کنار هواداران اورتون مشغول به زندگی و کار هستند. آنها در طول هفته کنار هم کار می‌کنند، اغلب دوست هستند یا با هم رابطه خویشاوندی دارند.

در واقع آنقدر که اهالی بندر لیورپول نسبت به منچستریونایتد حساسیت دارند در دیدار اورتون و لیورپول هیجان به خرج نمی‌دهند و البته که این دربی هم اهمیت خودش را برای هواداران 2 تیم دارد.

دربی مرسی ساید 220 بار برگزار شده که 88 برتری سهم لیورپول و 66 برتری سهم اورتون بوده و 66 بازی مساوی آنها شده است.

در دربی لیورپول، اورتون 252 و لیورپول 305 گل به ثمر رسانده‌اند.

3. دربی مونیخ (بایرن مونیخ – مونیخ 1860): هر چند این دربی همواره تحت تاثیر بازی بایرن و نورنبرگ (دربی باواریا) قرار داشته و دربی اصلی ایالت باواریا آن بازی محسوب می‌شود اما بایرن و مونیخ 1860 دو تیم همشهری و به نوعی هم‌خانه بوندس‌لیگا هستند. نام باشگاه مونیخ 1860 از سال تاسیس این باشگاه در 17 ماه می 1860 گرفته شده اما بایرن مونیخ در 27 فوریه 1900 تاسیس شده است.

روابط میان هواداران دو باشگاه حسنه است و درگیری خاصی بین آنها پیش نیامده است. حتی اینکه همزمان با جنگ جهانی دوم از فعالیت بایرن مونیخ به دلیل یهودی بودن مالکان وقت جلوگیری شده و این تیم مدت‌ها تحت تاثیر مونیخ 1860 بوده نیز زمینه ساز مشکل میان هواداران دو تیم نشده است.

لقب بایرن اف سی هالیوود و ستارگان جنوب و لقب مونیخ 1860 شیرها است.

بایرن و مونیخ 1860 همخانه هستند و هر دو از ورزشگاه آلیانز استفاده می‌کنند و به همین دلیل این ورزشگاه در ترکیب نور بیرونی خود رنگ قرمز و آبی را دارد.

بایرن مونیخ هم اکنون در بوندس‌لیگا حضور دارد و مونیخ 1860 در بوندس لیگای 2 به میدان می‌رود و به همین دلیل خبری از دربی سرخابی مونیخ نیست اما روزگاری بود که آبی‌پوشان مونیخی شرایط بهتری داشتند. در سال 1963 مونیخ 1860 قهرمان لیگ محلی شد و بایرن در جایگاه سوم ایستاد تا آبی‌های مونیخ مانع از راهیابی بایرن به بوندس‌لیگا شوند.

مونیخ 1860 در سال 1966 هم قهرمان بوندس‌لیگا شد اما از همان سال و به ویژه دهه 1970 قدرت بایرن مونیخ رو به رشد گذاشت و اسطوره‌هایی چون سپ مایر، گرد مولر و بکن بائر در این تیم بزرگی کردند. از آن زمان تاکنون مونیخ 1860 تحت تاثیر نام رقیب قرمز پوش خود قرار داشته است.

دربی مونیخ 204 بار برگزار شده که بایرن 106 بار و مونیخ 1860 نیز 49 بار در آن پیروز شده‌اند، 50 بازی 2 تیم نیز مساوی شده است.

4. دربی منچستر(منچستریونایتد – منچسترسیتی): نخستین دربی منچستر میان نیوتون هیث (یونایتد) و وست گوردون (سیتی) در سال 1881 برگزار شد. یونایتد یا همان نیوتون هیث در سال 1878 و سیتی در 1880 تاسیس شدند و بعد از مدتی با تغییر مالکان خود به نام‌های امروزی منچستریونایتد و سیتی درآمدند. عمده‌ترین رقابت این 2 همشهری بر سر کسب جایگاه تیم اول شهر است.

رقابت دیرینه من‌یونایتد و من‌سیتی بیشتر مواقع با برتری شیاطین سرخ لقبی که یونایتدها به آن شناخته می‌شوند همراه بوده است.

با این حال روابط دو باشگاه همواره خصمانه نبوده و در زمان جنگ جهانی دوم که ورزشگاه اولدترافورد آسیب دید از 1946 تا 1949 بازی‌های یونایتد در مین‌رود (ورزشگاه سیتی) برگزار شد. دربی‌های شهر منچستر همیشه از اهمیت و حساسیت ویژه‌ای برخوردار بوده است.

اما این حساسیت زمانی اوج گرفت که سیتی در سال 2008 توسط شیخ منصور و گروه ابوظبی خریداری شد و سرنوشت این باشگاه یک شبه تغییر کرد.

بعد از این اتفاق آبی‌ها انتظار 35 ساله برای فتح جام حذفی را به پایان رساندند و در سال 2011 قهرمان جام حذفی شدند.

در فصل بعد آنها توانستند در آخرین لحظات قهرمان لیگ برتر شوند و این موضوع همیشه در یاد قرمزها باقی می‌ماند.

عوامل دیگری از جمله انتقال جنجالی کارلوس توس از منچستریونایتد به منچسترسیتی بر آتش این رقابت اضافه کرد.

شکست 6 بر یک مقابل سیتی در سال گذشته هم یکی از تلخ‌ترین خاطرات هواداران منچستر از دربی‌های اخیر 2 تیم است.

انتظار 35 ساله سیتی برای رسیدن به جام سبب شد تا کری خوانی اصلی هواداران منچستر شعار و پارچه نوشته 36/35 باشد که اشاره به آخرین جام کسب شده در انگلستان توسط دشمنان قسم خورده (منچسترسیتی) داشت.

بعد از شکسته شدن این رکورد یونایتدها دست به ابتکار جدید زده و پارچه نوشته 091 را به معنای رکورد قهرمانی‌های منچستریونایتد، در تاریخ 22 می 2011، مقابل بلکپول رونمایی کردند تا کری‌خوانی آنها با هواداران سیتی ادامه داشته باشد. ورزشگاه اولدترافورد همواره در دیدارهای یونایتد و سیتی هیجان زیادی را تجربه می‌کند.

هواداران سیتی لقب آبی آسمانی را برای تیم خود برگزیده‌اند.

ورزشگاه منچسترسیتی نیز با نام منچستر یا اتحاد شناخته می‌شود.

دربی منچستر 165 بار برگزار شده که سهم یونایتد 69 و سیتی 46 پیروزی بوده و 50 دیدار آنها نیز مساوی تمام شده است.

5. دربی دی کاپیتاله (رم – لاتزیو): دربی دی کاپیتاله فلسفه خودش را دارد. هواداران 2 تیم در این دیدار به هیچ وجه روابط دوستانه ندارند و کینه آنها نسبت به یکدیگر زبانزد است. پیدا شدن سلاح سرد در بین هواداران 2 تیم چندان بعید نیست و آنها حتی سابقه استفاده از تبر را هم دارند!

این همه نفرت میان هواداران رمی خواستگاه اجتماعی و سیاسی دارد. لاتزیو برآمده از طبقه متوسط به بالا مورد توجه بورژواها بوده و رم را طبقه کارگر پشتیبانی می‌کنند. از نظر رمی‌ها، لاتزیو هنوز وامدار نظام فاشیستی ایتالیا در زمان جنگ جهانی دوم است.

جایی که بنیتو موسولینی هوادار این تیم بود و هنوز هم هواداران و حتی برخی بازیکنان این تیم مانند کاری که دی کانیو کرد به سلام فاشیستی ارادت دارند.

لاتزیو در سال 1900 تاسیس شده و رم متولد 1927 است. تمام شرایط برای آنکه هواداران لاتزیو به هواداران رم فخرفروشی کنند وجود دارد و آتش نفرت میان 2 تیم فروکش نمی‌کند.

لاتزیو را با لقب آسمان آبی و عقاب‌ها می‌شناسند و رم لقب گرگ‌ها را دارد.

فریادهای هواداران لاتزیو در روزی که آنها از تیم خود می‌خواستند که ببازد و اینتر قهرمان شود یک لکه سیاه دیگر در تاریخ این باشگاه در رقابت با رمی‌ها شده است. در سال 2010 زمانی که رم برای صدرنشینی تنها به تساوی لاتزیو مقابل اینتر نیاز داشت، لاتزیو در حالی که هوادارانش اینتر مورینیو را تشویق می‌کردند مغلوب شد.

به معنای واقعی هواداران این 2 تیم می‌خواهند سر به تن تیم مقابل نباشد.

2 تیم همخانه هستند و از ورزشگاه المپیک رم استفاده می‌کنند.

دربی دی کاپیتاله 153 بار برگزار شده که سهم رم 54 و لاتزیو 40 پیروزی بوده است. 2 تیم 55 بار نیز مساوی کرده‌اند.

به گزارش تسنیم، این 5 دربی تنها دربی‌های سرخابی جهان نیستند بلکه دربی‌های سرخابی مهیج دیگری نیز وجود دارد که هرکدام جذابیت و هیجان‌های خاص خودش را دارد.

6. دربی شمال و غرب لندن (آرسنال – چلسی)

7. دربی بوئینس آیرس (ریورپلات – بوکا جونیورز): لوگو و رنگ سرخ در پیراهن باشگاه ریورپلاته می‌تواند این دیدار را هم در زمره دربی‌های سرخابی قرار دهد.

8. دربی استانبول (فنرباغچه – گالاتسرای): مصاف آبی – زردهای استانبول با قرمز – زردهای این شهر.

برخی تیم‌ها نیز همشهری نبوده اما مصاف آنها حکم دربی کشور را دارد. مانند دربی سرخابی بایرن مونیخ از باواریا با شالکه از گلزن کرشن.

همچنین بنفیکا از لیسبون با بندر نشینان پورتو.