همين كه حرف از تيم‌هاي پايه پرسپوليس به ميان مي‌آيد حتي بي‌آنكه بخواهيم، ذهن‌مان يكراست مي‌رود سراغ مرحوم مجيد سبزي و فريبرز مرادي كه روزهاي زيادي است رفته‌اند و فقط گاه اسم‌شان را مي‌شنويم. حتما آن جوانان و نوجواناني هم كه تا همين چند سال پيش شاگرد اين دو عزيز بوده‌اند، همين حس را دارند. شايد هم حسي قويتر و صدالبته غمناك‌تر…
ما يادمان رفته اما آنها حتما هنوز يادشان هست دلخوري‌هاي فريبرز مرادي بابت بدقولي‌ها و بدحسابي‌هاي باشگاه و اين حرفش را كه: «رويم نمي‌شود بگويم چقدر از باشگاه حقوق مي‌گيرم.»
ما فراموش كرديم اما شاگردان مجيد سبزي حتما هنوز به ياد دارند روزهايي را كه باشگاه حاضر نبود ميزبانشان باشد و آنها ميهمان سفره مرحوم سبزي مي‌شدند. من و تو و مديران پرسپوليس خيلي چيزها را از ياد برده‌ايم اما آن جوانان و نوجوانان شهرستاني حتما هنوز در خاطرشان هست تمرين كردن در پارك لاله و ميهمان شدن‌هاي گاه و بيگاهشان در گوشه و كنار خوابگاه‌هاي مختلف را كه آنهم حاصل رو انداختن مرحوم مجيد سبزي به صدها نفر بود و نه تلاش باشگاه. آنها حتما يادشان هست مرحوم سبزي، قلبش لحظه‌اي ايستاد كه در ساختمان باشگاه به‌خاطر شاگردانش مشغول چانه زدن با مديرعامل بود … كه برخلاف ادعاي مديرعامل وقت باشگاه، مرحوم مجيد سبزي و مرحوم فريبرز مرادي حتي امروز كه چند سال از رفتن‌شان گذشته هنوز از پرسپوليس طلبكارند و طلب آنها حتي به خانواده‌هايشان داده نشد…
يادآوري تلخي است اما

نمي‌شود از ياد برد كه روزهاي تيره و خاطرات بي‌پولي‌ها، همه مال اين عزيزان بود و قراردادهاي گران قيمت و روزهاي خوش، سهم غريبه‌ها …
آنها لحظه لحظه اين خاطره‌هاي زشت و زيبا را به ذهن سپرده‌اند و ما چه بي‌معرفت‌گونه فراموشكار شديم و آنچه را كه نبايد، از ياد برده‌ايم … و امروز تنها به‌خاطر مي‌آوريم دو نام آشنا را كه مي‌دانيم ديگر حداقل غصه بي‌ساماني‌هاي پرسپوليس، آزارشان نمي‌دهد… يادشان گرامي