اما تمام این اتفاقات در حالی می‏افتد که علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال واکنش خاصی نسبت به این رفت و آمدها نشان نمی‏دهد. او در این باره می‏گوید: « به نظرم این قضیه بیشتر یک سوء تفاهم است. هیچ بازیکنی دوست ندارد از تیم ملی قهر کند بخصوص زارع! من بهتر می‏بینم که وارد این ماجرا نشوم و بهتر است که آقای قطبی در مورد این قضیه نظر دهد. فدراسیون هم تصمیمی مبنی بر محروم کردن این بازیکنان ندارد. »
هنوز چند ماه بیشتر از ماجرای نیکبخت واحدی در فرودگاه و در پی آن، محرومیت دو ساله او از بازی در تیم ملی نگذشته که رئیس فدراسیون فوتبال به راحتی از کنار قضیه جدایی ملی‏پوشان از اردو تیم ملی می‏گذرد و حتی خیال آن‏ها را بابت محروم نشدن راحت می‏کند. واقعاً چه فرقی میان نیکبخت واحدی که از فرودگاه جیم زد و دست علی دایی را در حنا گذاشت و بازیکنان جدا شده از اردوی تیم ملی به بهانه مصدومیت و مشکلات خانوادگی وجود دارد؟ مگر تیم ملی پزشک متخصص ندارد تا مصدومیت بازیکنان را تایید یا رد کند؟ پس چطور مازیار زارع بدون هیچ مشکلی در تمرینات پرسپولیس حاضر می‏شود و حتی در بازی‏های سنگین لیگ قهرمانان آسیا هم به میدان می‏رود؟ شاید اگر نیکبخت هم جزء سوگولی‏های افشین قطبی به حساب می‏آمد، تا الان محرومیتش بخشیده می‏شد و انگار نه انگار که خبط و خطایی مرتکب شده است.
بهتر بود فدراسیون فوتبال همان‏طور که نیکبخت واحدی را سریعاً به کمیته انضباطی احضار کرد، دلایل جدایی دیگر بازیکنان خاطی را هم جویا می‏شد تا امروز شاهد چنین هرج و مرجی در اردوی تیم ملی نباشیم. پیراهن تیم ملی حرمت دارد و حتی نیمکت نشینی و سکونشینی در تیم ملی افتخار بزرگی محسوب می‏شود که خیلی از بازیکنان امروزی فوتبال ایران ارزش آن را هم ندارند…