سرمربی سابق پرسپولیس در واکنش به مرگ دیه گو مارادونا گفت: غم تمام وجودم را فرا گرفته و احساس خلاءبی نهایت دارم.

دیه گو آرماندو مارادونا شب گذشته در سن ۶۰ سالگی درگذشت و دنیای فوتبال در بهت این اتفاق تلخ قرار گرفت.

برهمین اساس گابریل کالدرون، سرمربی سابق پرسپولیس که در جام های جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا و ۱۹۹۰ آرژانتین هم تیمی این اسطوره بوده و در کنار وی یک نایب قهرمانی جام جهانی را به دست آورده است، به درگذشت وی واکنش نشان داد.

در ادامه مشروح مصاحبه فارس با سرمربی سابق پرسپولیس درباره درگذشت مارادونا می خوانید.

فوتبال دنیا یک اسطوره را از دست داد. شما چه احساسی دارید؟

بی شک احساس غم بی نهایت و غیر قابل وصف تمام وجودم را گرفته و احساس خلا میکنم زیرا فضایی پر از خاطرات شخصی و فوتبالی با مارادونا داشتم.

شما چند سال با مارادونا بازی کردید و رابطه شما چگونه بود؟

از ۱۹ سالگی شروع کردیم و من تا ۳۰ سالگی در تیم ملی بازی کردم. در کنار هم در ۳ جام جهانی بازی کردیم: جام جهانی ۱۹۷۹ جوانان و جام های جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۹۰٫ همچنین یک کوپا آمریکا در سال ۱۹۸۹ در برزیل که به مقام سومی رسیدیم. در جام جهانی جوانان قهرمان و در سال ۹۰ نایب قهرمان شدیم. اگرچه در سال ۱۹۸۲ آرژانتین نمایش عالی نداشت، اما دیه گو ۲۲ ساله به همه دنیا نشان داد چه کسی در آینده خواهد آمد: یک نابغه.

بهترین خاطره شما با مارادونا چیست؟
خاطرات زیادی با او دارم و همه آنها عالی هستند، اما امروز ابعاد این خاطرات به بی نهایت می رسند. به ویژه شروع جام جهانی زیر ۲۰ سال ژاپن را به خاطر می آورم، هنوز بچه بودیم و دیه گو هنوز مارادونا نشده بود. قهرمان شدیم و به یاد دارم که در فینال وقتی داور در سوت خود دمید، چطور همدیگر را در آغوش کشیدیم.

نقش مارادونا در فوتبال آرژانتین چه بود؟

او پرچمدار فوتبال آرژانتین بوده و هست. مارادونا همیشه آرژانتینی ها را شاد می کرد، او کاری کرد مردم این کشور گرفتاری های خود را فراموش کنند. کشوری که غرق در مشکلات بود. وقتی دیه گو پیراهن تیم ملی را به تن می کرد، خنده بر لب همه آرژانتینی ها می آورد. مردم لذت می بردند و آن لحظه را جشن می گرفتند. همیشه میگویم که ما عاشق دیه گو هستیم. به خاطر همه چیزهایی که به ما آرژانتینی ها داد، شما هر کجا بروید آرژانتین را با مارادونا می شناسند.

چه چیزی مارادونا را از بقیه متفاوت می کند؟

هرگز ندیدم کسی مانند دیه گو بر توپ سوار باشد، انگار توپ بخشی از وجود او بود. او همچنین از قدرت بدنی بالایی برخوردار بود، کمتر در این مورد صحبت شده، حتی در مواقعی که معمولی بود، باز هم بهترین و مصمم ترین بود. خورخه والدانو همیشه یک داستانی درباره دیه گو تعریف می کرد. می گفت وقتی در هتل بودند دیه گو با توپ از اتاقش بیرون می آمد و سوار آسانسور می شد. سر میز ناهار حاضر می شد و توپ هنوز به زمین نخورده بود. دیه گو نان می خورد و همزمان به توپ یک زندگی موازی می بخشید.

رابطه مارادونا با همبازی هایش چطور بود؟

دیه گو یک رهبر، یک برنده، حامی و سرشار از فروتنی بود

واکنش‌ها به درگذشت مارادونا نشان می‌دهد که او یک اسطوره برای همه مردم آرژانتین و دنیا بود. نظر شما در این باره چیست؟

به نظر من گرچه مارادونا دیگر در میان ما نیست، اما این افسانه همیشه با ما خواهد بود. دیه گو ما را ترک کرد، اما مارادونا ابدی است. فوتبال و مارادونا مترادف یکدیگر هستند. فوتبال جهانی است و مارادونا هم همینطور.

مارادونا افتخارات زیادی در فوتبال کسب کرد اما خیلی‌ها می‌گویند او بیشتر از این‌ها می توانست موفقیت‌های فردی و تیمی داشته باشد. از دید شما او به حقش رسید؟

هر فوتبالیستی در دوران فوتبالی خود میتواند موفقیت های بیشتر یا کمتری داشته باشد، این یک بازی است و آنچه دیه گو به دست آورد. بالاتر از موفقیت های گروهی و فردی است. در سرتاسر جهان همه او را تمجید و تحسین می کنند و کمتر کسی به این درجه میرسد.