بلیچرریپورت قعرنشینی در گروه F را برای تیم ملی ایران در رقابت‌های جام‌جهانی ۲۰۱۴ برزیل پیش‌بینی کرد.

 سایت بلیچر ریپورت در گزارشی به تحلیل تاکتیک‌های تیم ملی ایران در رقابت‌های جام‌جهانی 2014 برزیل پرداخت و نوشت: این بار به بررسی تیم ملی ایران می‌‌پردازیم که کارلوس کی‌روش، سرمربی سابق رئال مادرید و دستیار سابق فرگوسن در منچستریونایتد هدایت آن را برعهده دارد و اشکان دژاگه، مهاجم فولام در رأس بازیکنان آن است.

راهیابی به جام‌جهانی

مسیر راهیابی به جام‌جهانی در قاره آسیا طولانی و بسیار سخت است؛ تعداد زیادی مسابقه را در مدت محدودی زمان برنامه‌ریزی می‌کنند. ایران دومین کشور آسیایی بود که توانست با قرار گرفتن در صدر گروه A پس از ژاپن جواز حضور در رقابت‌های جام‌جهانی را کسب کند.
ایران تنها دو بار در این مسابقات شکست خورد و تنها دو گل در هشت مسابقه آخرش دریافت کرد. این تیم در گلزنی نیز تقلای زیادی کرد و به طور متوسط در هر بازی یک گل در مرحله پایان به ثمر رساند.

چهار نفر از بازیکنان ایران سه گل در مسابقات مقدماتی زدند؛ هرچند رضا قوچان‌نژاد تا اواخر این مسابقات به عنوان ترکیب اصلی به میدان نیامد.

ترکیب و شیوه بازی

ایران از سیستم 4-2-3-1 که دفاعی‌ترین سیستمی است که می‌‌شد در این مسابقات دید، استفاده می‌کرد. چهار بازیکن خط دفاعی ایران نابغه هستند؛ این بازیکنان تنها در زمان ضربات ایستگاهی اقدام به شرکت در حملات تیم می‌کنند. به جز مالکیت توپ آنها تا جایی که می‌توانند بدون تنوع کار می‌کنند؛ هافبک‌ها با دفاع تک به تک روبرو می‌شوند و دوندگان خط میانی حریف را به ستوه می‌آورند. ستاره‌های پارسی خوشحال می‌شوند که زمانی که رقیب توپ را در زمین خودش در اختیار دارد، محافظه کارانه بازی کنند. ایران فاصله زیادی با استراتژی پرسینگ دارد و مدافعان میانی حریف به اندازه کافی برای پاس دادن زمان خواهند داشت.

وقتی ایران خط میانی را با تغییر سیستم به 4-4-1-1 یا 4-1-4-1 تغییر دهد، مشکل این خواهد بود که هیچ انتخابی وجود ندارد. آنها به ندرت بازیکنانی که توپ را در اختیار دارند، تحت فشار قرار می‌دهند و در عوض تصمیم می‌گیرند که راه حلی برای تیم مقابل باقی نگذارند. غیر قابل اجتناب است که بازیکنان خسته شوند و روی پاس‌های بلندتر و نامطمئن‌تر تکیه کنند.

اگر تیم حریف بتواند از طریق این پاس‌ها جلو بکشد، ایران در شکار توپ جنگنده و سرزنده به نظر می‌رسد و مرز باریکی بین تلاش برای تصاحب توپ و خطا وجود خواهد داشت. ایرن اغلب برای تصاحب توپ ناباورانه تلاش می‌کند اما وقتی توپ را به دست می‌آورد، مشکل آغاز می‌شود.

آنها در خط حمله باز می‌مانند و وقتی تمام کاری که آنها برای جلو رفتن انجام می‌دهند، پاس دادن به جواد نکونام و انتظار پاس بلند و فوق‌العاده از او داشتن است، اتفاق خاصی نخواهد افتاد.

نکونام همیشه ابتدا به جناحین نگاه می‌کند و در درجه نخست یکی از بازیکنان دونده را آزاد می‌کند و مسعود شجاعی در سمت چپ تأثیر گذار است و در مقابل اشکان دژاگه با دوندگی قدرتمندش فرصت طلب و با انگیزه است.

رضا قوچان‌نژاد نیز به عنوان تمام کننده‌ای فرصت طلب ظاهر شده است و در یازده بازی ملی 9 گل زده است اما او مقابل مدافعان آرژانتین، بوسنی و هرزگوین و نیجریه چه عملکردی خواهد داشت.

دلایلی برای امیدواری

این تیم ایران به شدت خوب تعلیم داده شده است. هر بازیکنی کارش را می‌داند و از شیوه تفکر کی‌روش تبعیت می‌کند. او خودش را به عنوان یک سرمربی با تفکرات دفاعی بار دیگر نشان داده است که برای تیم ملی پرتغال در سال 2010 انتخاب خوبی نبود اما این بار این تفکر با تیم ملی هماهنگ است.

خط دفاعی ایران که سیدجلال حسینی هدایت آن را بر عهده دارد، باثبات و با صلاحیت به نظر می‌‌رسد. حسینی خط دفاعی سازمان یافته‌ای را ترجیح می‌دهد و برای خط دفاعی منسجم دستوراتی را به هم‌تیمی‌هایش نمی‌دهد.

آندرانیک تیموریان، هافبک تدافعی که در کنار نکونام بازی می‌کند، هرچند بسیار کم اما تجربه بازی در لیگ برتر را دارد.

دژاگه روحیه تهاجمی را که ایران در اکثر مسابقات مرحله مقدماتی جام‌جهانی کم داشت، به تیم تزریق می‌کند اما او نیاز دارد که خودش موقعیت خلق کند و آن را به گل تبدیل کند. نکونام اولین پاس را می‌دهد اما سپس همه‌چیز بر عهده خودش خواهد بود.

محمدرضا خلعتبری یک بازیکن تعویضی است که می‌تواند باعث پیروزی تیمش شود اما از کمبود ثبات رنج می‌برد و در 12 ماه اخیر در ترکیب اصلی قرار نگرفته است.

دلایلی برای نگرانی

سطح آمادگی تیم ملی ایران همیشه مورد تردید بوده است که محصول آن است که اکثر بازیکنان ایران در لیگ بتر این کشور با استانداردهای پایین بازی می‌کنند و ما در سال 2014 چیزی در این باره ندیدیم.

به جز قوچان‌نژاد، نکونام و دژاگه باید نگران دوام آوردن بقیه بازیکنان در طول 90 دقیقه بازی مقابل بازیکنانی چون لیونل مسی، ادیت ژکو و امانوئل امنیکه شد.

نگرانی در خصوص عدم آمادگی با راهکار‌های کی‌روش برطرف نشده است و تعجبی ندارد که مردان کی‌روش در حال حمله خسته شوند؛ زیرا آنها به ندرت توپ را در اختیار دارند.

فلسفه در اختیار داشتن مالکیت توپ که متعلق به بارسلونا است، در تیم‌های ملی زیاد جدی گرفته نمی‌شود اما ستاره‌های پارسی با کمی صبوری بیشتر روی توپ‌ها می‌توانند این مشکل را بر طرف کنند.

آیا قوچان‌نژاد، نکونام و دژاگه می‌توانند آرژانتین، نیجریه و بوسنی و هرزگوین را شکست دهند؟ جواب صادقانه به این سوال روی کاغذ «خیر» است.

نتیجه‌گیری و پیش‌بینی

دیوانه خواهید بود اگر در صعود از گروه F از ایران حمایت کنید اما این به معنای آن نیست که آنها تنها رهگذر هستند.

آنها به خط دفاعی نمی‌چسبند و مانند کره‌شمالی در جام‌جهانی 2010 تنها در حال ضربه زدن به پاهای بازیکنان نیستند؛ کی‌روش این تیم را به مرحله‌ای رسانده که بدون توپ عملکردی فوق‌العاده داشته باشند.

در حالی که انتظار می‌رود ایران نتیجه کارش را در برزیل ببیند اما نمی‌توانید انتظار داشته باشید در پایان این مسابقات تفاضل گل 10 داشته باشد.

پیش‌بینی: قعر گروه F