مرجع خبری پرسپولیس : معمولا رابطه شما پولدارها با صراحت چندان سازگار نیست، اما نمی شود این واقعیت را جور دیگری به خورد حضرتعالی داد.
۱) حرف، حرف، حرف؛ این ویروس وحشتناک انگار نمی‌خواهد دست از سر این فوتبال بردارد. ما چقدر حرف داریم؟ ما چقدر حراف‌های متبحری هستیم؟ این حنجره را به «کار گل» گرفته‌ایم که یک بند و بی‌وقفه لغت بپاشد بیرون. وعده‌های سرخرمن، تهمت، ناحق، ناروا، قول‌های آبکی و ادعاهایی که انگار به درد لای جرز هم نمی‌خورد…
۲) حرف از حسین هدایتی است؛ مالک ثروتمند استیل‌آذین و عضو اسبق هیات مدیره پرسپولیس. آنچنان که چیزی حدود چهار ماه پیش در محافل خبری شایعه شده بود، حاج حسین که ادعا می‌کند یک پرسپولیسی دو آتشه است، تا آخرین لحظات مهلت قانونی فصل نقل و انتقالات درصدد بود تا هر طور شده علی کریمی را به وصال پرسپولیس برساند. او، چه در آن مقطع و چه در روزهای اخیر، بارها اشاره کرده که از شدت حسن‌نیت خود(!) حتی حاضر بوده تعهدات مالی سرخپوشان به جادوگر را شخصا برآورده کند، اما این حاج‌عباس انصاری‌فرد بوده که به هیچ وجه زیر بار نرفته و موضوع را نپذیرفته است. نقطه پایانی این تراژدی تلخ را هم که احتمالا همه‌‌تان از حفظید؛ کریمی با بغض و اندوه به استیل‌آذین رفت و به اولین بازیکن تاریخ بدل شد که هنگام عقد قرارداد با تیم جدیدش، حتی از بذل یک لبخند ساده هم دریغ کرد! آنچه مدنظر ما است اما، نه واکنش‌های کریمی، که سخنان دلبرانه جناب هدایتی در روز عقد قرارداد بود: «کریمی در دست ما امانت است و هر زمان که پرسپولیس او را بخواهد، حاضریم این بازیکن را به خانه‌اش بفرستیم.» یادت رفت آقای مدیر؟!
۳)‌ نمی‌دانیم موضوع چیست؛ شاید در زمان ادای این جملات حماسی و عاطفی، جناب آقای مدیرعامل گمان نمی‌کرده به همین زودی‌ها در راس هرم اجرایی پرسپولیس تغییرات عمده صورت بگیرد و با رفتن حاج عباس انصاری‌فرد از این تیم، دوباره شوق بازگرداندن جادوگر به جمع سرخپوشان در این مجموعه زنده شود.

 البته یک احتمال دیگر هم وجود دارد و آن هم اینکه حاج‌حسین در مقابل دوربین‌های روشن تلویزیون چنان جوزده شده بود که می‌کوشید بدون تفکر درباره آینده، قشنگ‌ترین جملات ممکن را تحویل مردم بدهد و دل هواداران میلیونی پرسپولیس را به سود خودش نرم کند. هرچه هست اما، در حال حاضر هدایتی زیر حرف‌هایش زده و حاضر نیست به وعده‌اش عمل کند. با این حساب، نام او را هم باید به لیست بلندبالای آدم‌هایی افزود که در این فوتبال، فقط حرف زدن بلدند و در موعد عمل، به خواب خرگوشی فرو می‌روند.
۴) مسوول کمیته انضباطی قرار بود تماشاگران را تادیب کند و پرده از تخلفات عمدی احتمالی داوران بردارد، واعظ آشتیانی می‌خواست فوتبال را پاکسازی کند و از لمپن‌هایی همچون قلعه‌نویی فاصله بگیرد، زلاتکو کرانیکار قرار بود تیمی هجومی بسازد که در سراسر دقایق مسابقه روی دروازه رقبا آتش بریزد… و البته حاج حسین هدایتی هم می‌خواست به وقت مقرر، علی کریمی «امانت» را به دست صاحبش بسپرد، اما کو عمل…؟! مشکل اساسی اینجاست که در این فوتبال، هزینه بزرگ شدن و بزرگ ماندن، یک مشت حرف رایگان (!) است که البته ضمانت اجرایی هم ندارد. نگارنده نیز همین حالا می‌تواند ادعا کند به محض اینکه ضرورت ایجاب کرد، قادر است ریشه فساد را در کل کره خاکی در کمترین زمان ممکن و با تضمین قطعی بخشکاند؛ خوبی‌اش هم این است که کسی بعدا مدعی آدم نمی‌شود و از او «عمل» نمی‌خواهد، بس که همه عادت کرده‌ایم به حرف شنیدن و اجرا ندیدن!
۵)‌ در امانت خود، خیانت کردی آقای هدایتی؛ معمولا رابطه شما پولدارها با «صراحت» چندان سازگار نیست، اما نمی‌شود این واقعیت را جور دیگری به خورد حضرتعالی داد؛ شرمنده!