پیراهن قرمز را در دستش مچاله کرد و بی‌آنکه برایش ارزشی داشته باشد به گوشه‌ای از زمین پرتابش کرد تا پیراهنی را که 97 دقیقه انتظار می‌کشید به تماشاگرانی که یکصدا تشویقش می‌کردند، نشان دهد. پیراهن راه راه سفید و قرمزی که روی آن نوشته شده بود: «علی کریمی»

40 هزار تماشاگر حاضر در آزادی به احترام جادوگر ایستادند و یکصدا نامش را فریاد زدند، فریاد کردند نام ستاره محبوب‌شان را که یک‌تنه توانست پرسپولیس را در ورزشگاه خانگی مغلوب کند. بازی بزرگ و حیثیتی پرسپولیس با استیل‌آذین را استیل‌آذین برد .

مسابقه بزرگ درحالی آغاز شد که پرسپولیس خیلی زود به گل رسید. زننده گل پرسپولیس کسی نبود غیر از هوار ملامحمد عراقی که عباس انصاری‌فرد به بهانه خرید او چشم بر ستاره درخشان این روزهای فوتبال ایران بست .

استیل‌آذین اما قرار نبود بازنده مصاف حیثیتی باشد. شاگردان حمید استیلی که به‌رغم گفته قبلی‌اش برابر پرسپولیس و حبیب کاشانی روی نیمکت نشسته بود در روزی که علی کریمی باید خود را بار دیگر اثبات می‌کرد نمی‌خواستند ستاره تیم‌شان را تنها بگذارند پس بی‌دلیل نبود که با میدانداری جادوگر و ریتم پاس‌های او به حریف تاختند و دقیقه سی بازی بود که علی کریمی برای تیمش گلساز شد. پاس او را محمد غلامی به تور دروازه رقیب دوخت و بازی را تا پایان نیمه اول مساوی کرد. نتیجه‌ای که در نیمه دوم و تا پایان دقیقه 90 ادامه داشت.

این بازی اما 90 دقیقه پایانش نبود و باید سرنوشتش جوری دیگر رقم می‌خورد. باید طوری می‌شد تا کریمی که حتی پس از دریافت کارت زرد یکصدا از روی سکوها تشویق شده بود، کار نیمه تمامش را تمام می‌کرد. او باید هر طور بود پیراهن محبوبش را به جمعیت مشوقش نشان می‌داد. جمعیتی که برای اولین بار بهانه‌ای داشتند مهمتر از تشویق کردن پرسپولیس.

آنها که حسین بادامکی بازیکن تیم‌شان را حسابی هو کرده بودند هربار توپ به کریمی می‌رسید نامش را با تمام وجود تشویق می‌کردند، او تشویق می‌شد حتی. وقتی با تیزهوشی در دقیقه 92 ضربه کاشته‌اش را طوری زد که استیل‌آذین با ضربه سر افشین چاووشی به گل دوم برسد و برنده بازی باشد.

گل دوم هم اما فرصتی نبود تا کریمی بتواند پیراهن، زیر لباس استیلش را به نمایش بگذارد. دقایق گذشته از بازی داشتند بیشتر و بیشتر می‌شدند 95 دقیقه هم داشت تمام می‌شد اما انگار مسعود مرادی نمی‌خواست بازی را تمام کند او انگار می‌خواست خاطره تلخ بازی پرسپولیس و مس سال قبل را برای پرسپولیسی‌ها تلافی کند. انگار پایان بازی باید با گل مساوی پرسپولیس اعلام می‌شد پس به همین دلیل بود که استپ سینه علی کریمی را در دقیقه 96، خطای هند گرفت. سوتی که خشم جادوگر را به همراه آورد. او رفت و هرچه در دل داشت به مرادی گفت و چیزی نمانده بود که برای توجیه بهتر داور از دستانش کمک بگیرد. اعتراضی که کارت قرمز را برایش به ارمغان آورد. او اخراج شده بود و اعتراض داشت، اعتراض به داوری که نمی‌خواست بگذارد استیل‌آذین برنده بازی باشد، استیل که داشت پرسپولیس را می‌برد. جمعیت روی سکوها اما داور را برای اخراج ستاره محبوب‌شان مورد لطف قرار داده بودند، داوری که داشت برای پرسپولیس موقعیت گل می‌ساخت.

در شلوغی پس از اخراج کریمی درحالی که شیث رضایی اسکورت مسعود مرادی شده بود، جادوگر راه افتاد تا از زمین بیرون برود. ستاره خشمگین، عصبی از اخراج دست به پیراهن سرخش برد و لباس را از تن بدر کرد تا آن لحظه باشکوه را برای هوادارانش رقم بزند، پیراهن پرسپولیس پیش چشم جمعیت قرار گرفت تا دیگر بازی برای حاضرین روی سکوها تمام شده باشد. یکصدا نام کریمی فریاد می‌شد، فریادی که انگار قرار نبود پایانی داشته باشد. جمعیت از یاد برده بودند تیم محبوب‌شان درخانه باخته. آنها فقط و فقط نام کریمی را فریاد می‌کردند، ستاره‌ای که جدایی اش بزرگترین کابوس فصل پرسپولیسی‌ها را رقم زد.