مرجع خبری پرسپولیس : آيا مهدوي‌كيا هم به اندازه پيوس خوش‌ اقبال هست كه ستاره‌اي آينده‌دار از سلاله مردان پاك ايران‌زمين بيابد و قبايش را براي او به ارث بگذارد؟

1- مهدي مهدوي‌كيا به فوتبال برگشت. در شرايطي كه ميليون‌ها هوادار پرسپوليس گمان مي‌كردند پرونده بازگشت كيا به ميادين و افسانه خداحافظي‌اش با پيراهن سرخ اين تيم براي هميشه منتفي شده است، روز گذشته رسانه‌ها از اعلام رضايت دنيزلي براي حضور مهدي در جمع سرخپوشان خبر دادند و موجي از شور و نشاط را در سطح جامعه فوتبال كشورمان به وجود آوردند.

ترديدي نيست كه دايره شادي و شعف امروز، محدود به هواداران پرسپوليس نمي‌شود و همه مخاطبان پاكدل و راستين فوتبال ايران را در بر مي‌گيرد. كدام وجدان آگاه و قلب روشني مي‌توانست راضي باشد به اينكه پيك سربلندي و افتخار ايرانيان در 15 سال گذشته، در يك فضاي غريبانه و غم‌آلود از فوتبال خداحافظي كند و آخرين تصوير ذهني‌اش از استاديوم‌هاي ايران، «هو» شدنش توسط مشتي شرط‌بند و قمارباز باشد؟ مهدي به فوتبال برمي‌گردد تا در شكوهي كه استحقاقش را دارد و غرق در خاطره‌اي كه آرزويش را داشته با روزهاي افتخارش وداع كند. او امروز آماده مي‌شود تا چهار گوشه زميني را ببوسد كه يكي از شناسنامه‌هاي تاريخ ورزش خاك پدري‌اش  به شمار مي‌رود و با عرق‌ريزان بي‌پايانش، بارها سكونشينان آن را به طاق آسمان كوبيده است. چقدر اين «سلام» امروز را دوست داريم؛ گرچه شايد تنها درودي باشد كه طعم بدرود مي‌دهد!

2- حضور مهدي مهدوي‌كيا در پرسپوليس در شرايطي رخ مي‌دهد كه كادر فني جديد اين تيم در ابتدا با اين موضوع مخالفت كرده بود. وقتي مربي بزرگي در استانداردهاي مصطفي دنيزلي استخدام مي‌شود، طبيعي است كه همه اركان باشگاه بايد «حتي‌المقدور»‌ موازي با افكار و برنامه‌هاي او حركت كنند و در خدمت انديشه‌هايش درآيند تا شايد مسير رسيدن به موفقيت هموار شود. اين يك قاعده بين‌المللي و تغييرناپذير است؛ چنانچه وقتي رئالي‌ها خوزه مورينيو را به استخدام در مي‌آورند تا به كابوس چندين ساله ناكامي‌هايشان پايان بدهند، تقريبا با تمام درخواست‌هاي او كنار مي‌آيند و از حذف رائول تا اخراج والدانو، تا حد امكان به خواسته‌هاي مربي‌شان جامه عمل مي‌پوشانند. حكايت پرسپوليس و دنيزلي هم همين است. او حالا آمده كه حرف اول را بزند و وقتي سرمايه‌اي مثل اعتماد پررنگ همگاني پشت سرش وجود دارد، ديگر بهانه‌اي براي بي‌پاسخ گذاشتن تقاضاهاي وي پذيرفتني نيست. در همين راستا وقتي از قول افندي نقل كردند كه سن بالاي مهدوي‌كيا و نيز بي‌ميلي مربي به نيمكت‌نشين كردن بازيكن بزرگي چون او باعث شده پروژه بازگشت موشك به پرسپوليس نافرجام باقي بماند، همه چيز پايان يافته تلقي شد و واكنشي جز حسرت و افسوس برجاي نماند. با اين همه اما، خوشحاليم كه دنيزلي مشرقي و احساساتي، با اين بخش از تمايلات قلبي هواداران تيمش نيز كنار آمد و كمك كرد تا مهدي پرسپوليسي‌ها، به سرگذشت رائول رئالي‌ها تبديل نشود!

3- اولين خاطره روشني كه از طلوع ستاره‌اي به نام مهدوي‌كيا در ذهن ايرانيان به ثبت رسيده، مربوط به مراسم خداحافظي فرشاد پيوس و پوشاندن پيراهن وي بر تن مهدي مي‌شود. حالا انگار قرار است آخرين قابي هم كه از وي در ذهن‌مان باقي مي‌ماند، نمايش يك خداحافظي ديگر باشد و اين‌بار البته وداع خود او! مهدي مهدوي‌كيا دير يا زود از دنياي قهرماني خداحافظي خواهد كرد و اين «قانون» فوتبال است، اما آنچه باعث مي‌شود موجي از حسرت و اندوه گريبان‌مان را بگيرد، مرور ديگر باره اين پرسش مهم است كه آيا امروز هم مثل 15 سال پيش، مي‌توان وارثي سزاوار و شايسته براي اين پيراهن پيدا كرد؟ آيا مهدوي‌كيا هم به اندازه پيوس خوش‌ اقبال هست كه ستاره‌اي آينده‌دار از سلاله مردان پاك ايران‌زمين بيابد و قبايش را براي او به ارث بگذارد؟ امروز در اين فضاي سياه و غبارآلود كه الفباي آموزش در آكادمي‌ها به لكه ننگين تجاوزات جنسي آلوده است و تازيانه تباني و زدوبند و دروغ و رشوه و ريا بي‌وقفه بر پيكر فوتبال ايران فرود مي‌آيد، كدام ستاره نوظهوري را مي‌توان پيدا كرد كه از اين سيستم مخوف «ناشايسته‌سالاري» جان سالم به در برده باشد و بتواند آينده را بسازد؟‌ در عصر سلطه متوسط‌ها و در زمانه يكه‌تازي زبونانه خودخواه‌ها، متكبرها و بي‌ادب‌ها، كدام مهدوي‌كياي تازه نفسي پيدا خواهد شد تا پيراهن ستاره پيشكسوتش را تحويل بگيرد و با به جا گذاشتن چهره‌اي ممتاز، ارزشمند و ملي – ميهني از خودش، به آن اعتباري تازه ببخشد؟ كاش مادر دهر هنوز براي اين فوتبال تهي ستاره مي‌زاييد تا به تماشا نشستن غروب امثال مهدي، كوله‌باري از بيم و دل‌ناگراني برايمان به سوغات نياورد؛ اما افسوس كه انگار ستروني اين روزها، به دامن طبيعت نيز سرايت كرده است!

4- مهدي مي‌رود و در غياب ستاره‌هاي فروزان آينده‌ساز، پيراهنش را براي جارختي‌ها به جا مي‌گذارد. اگر تقدير اين است، پس چرا از همين چند صباح باقي مانده از روزهاي درخشش «آقاي جنتلمن» لذت نبريم؟!

* یادداشت از رسول بهروش