مرجع خبری پرسپولیس : در جریان مسابقه پرسپولیس برابر نفت تهران بیانیه هایی در حمایت از کادرفنی و مدیریت پرسپولیس خوانده می شد با این مضمون «دایی – کاشانی ، پیوندتان مبارک!».

متن این بیانیه که در جایگاه ویژه آزادی خوانده می شد این بود: هواداران پرسپولیس از شما دعوت می کنیم در بازهای آینده با حضور پر رنگ خود در ورزشگاه همگی کمک کنید تا بتوانیم ضمن کسب سهمیه آسیایی در جام حذفی قهرمان شویم.(لیدرهای باشگاه ، آقای دایی ، مدیریت محترم باشگاه پرسپولیس و هواداران ، اتحاد  اتحاد).

در بخش دیگری از این بیانیه ها آمده بود “آقای حبیب کاشانی ما شما را به عنوان بهترین مدیر ایران می شناسیم”،   آقای دایی ما شما را دوست داریم”.

کمتر یک از هفته پس از سر دادن شعارهای تند علیه دایی در بازی برابر بنیادکار که در پایان بازی از کنترل خارج شده و به سمت اعتراض به کاشانی کشیده شد سردسته تماشاگران پرسپولیس اکنون طی یک حرکت خودجوش پس از 5 روز شعار اتحاد سر می دهند.

نکته قابل تعمق این جاست که این اتحاد درست زمانی شکل گرفته که شعارهای قهرآمیز به سمت و سوی سرپرستی باشگاه پیش رفته و صلاح بر این است که شعاری علیه هیچ کس داده نشود تا آتش آن دامن مقامات بالاتر را هم نگیرد چراکه خوب یا بد 3 هفته دیگر قرارداد سرمربی پرسپولیس به پایان می رسد اما این قرارداد نانوشته مسئولان موقت(!) باشگاه است که به این زودی ها پایان پذیر نیست.

جالب تر آنجاست که سایت باشگاه پرسپولیس متن این بیانیه را که توسط 100-150 تماشاگر خوانده شده(نگفتیم 100 هزار نفر ، تنها 100 نفر!) ، به عنوان بیانیه حمایتی هواداران پرسپولیس از مدیریت باشگاه عنوان کرده و با عکسی از زمان حضور یکصد هزار تماشاگر در ورزشگاه که مربوط به مسابقه پرسپولیس برابر سپاهان در زمان سرمربی گری مصطفی دنیزلی است این خبر را مزین کرده است!

این ساده فرض گردن هواداران و فوتبال دوستان نیست که سکوهای اغلب خالی ورزشگاه آزادی را با یک عکس قدیمی از حضور یکصد هزار نفری تماشاگران در ورزشگاه جایگزین کنیم و شعار چند ده نفر را بیانیه حمایتی هواداران پرسپولیس نام گذاری کنیم؟ به راستی فریاد سکوت آن 95 هزار نفری که جای خالی شان را در ورزشگاه آزادی دیدیم رساتر نیست که قرار باشد با یک برد پرگل تمام دردهای ابتدا و میان و انتهای فصل خود را فراموش کرده و به یک بیانیه فرمایشی لبیک گفته و سکوهای آزادی را به تسخیر خود در آوریم؟

در این میان سوال اساسی اینجاست این چگونه اتحادی است که تا دیروز لزوم حکمفرمایی آن احساس نمی شد و به یک باره در دستور کار قرار گرفته است؟!