پرسپولیس نیوز : احمدرضا عابدزاده که اخیرا علیه کارلوس کروش مصاحبه کرده بود در این مصاحبه به دفاع از او می پردازد.

 احمدرضا عابدزاده این روزها در تورنتو به سر می برد، کنار دیگر بازیکنان تیم 98. او هم جزو میهمان هایی است که به تورنمنت ایرانی های کانادا دعوت شد. با عابدزاده در روزهای دوری از ایران و با کمک همکارمان در مجله دنیای ورزش تورنتو گپی زدیم. او از جمع شدن بازیکنان دور هم حرف زد و دست آخر به مشکلات پرسپولیس رسید.

در کانادا به نام خلیج فارس بازی کردید. البته این بازی نکته دیگری هم داشت. بعد از مدت ها در کنار بچه های تیم 98 بازی کردید. واقعا چه حسی داشتید؟
خیلی عالی! با بچه های خوبی که در کانادا دیدیم و دوست های خوبی مثل آقای کوروش تشت زر، حمید استیلی، آقای هاشمی نسب و …تا اینجا واقعا خوش گذشته است. بازی زیاد مهم نیست، مهم این است که بعد از مدت ها دور هم جمع شده ایم. از اول هم خواسته اصلی ما این بود و دوست داشتیم بچه ها دور هم باشند. واقعا برد و باخت در مسابقه ای که برگزار کردیم، مهم نبود.

این اواخر تیم 98 بازی هایی را در تهران انجام داد ولی شما حضور نداشتید. این دلیل خاصی داشت؟
معمولا زمانی که من نبودم و مسافرت داشتم، بچه ها برنامه داشتند. البته چند باری هم بود که بازی داشتند و من بودم، کسی به من برنامه را نگفت. ولی هر برنامه ای که برای تیم جام جهانی باشد، باید احترام هم را داشته باشند. این تیم 98 کوچک نیست و بچه ها باید دور هم باشند. درباره این بازی هم باید بگویم بازی خوبی شد و کلی در کنار بچه ها به خود من خوش گذشت. ایرانی هایی هم که اینجا بودند از دیدن ما در کنار هم حسابی خوشحال بودند. این مسئله خیلی به ما روحیه داد.

رفتن شما از ایران برای کار به آمریکا باعث شد همه دلتنگ تان شوند. به نظر می رسد با دلخوری رفته بودید و گفته بودید در ایران کسی قدر شما را نمی داند.
من گرین کارت آمریکا را دارم و باید ایران را ترک می کردم. از روزی که ایران را ترک کردم، تنها دو هفته زمان داشتم که به آمریکا بیایم. وقتی نبود به همین خاطر آمدم. دلیل دوم ترک ایران، مدرسه فوتبال هایم بود. من در آمریکا مدرسه فوتبال دارم و نمی توانم خیلی دور باشم. در کورانو دو کمپ می خواهم بزنم، به همین خاطر باید خودم را زودتر می رساندم. چند شاگرد خصوصی هم دارم که باید آنها را تمرین بدهم. قبل از اینکه بروم به آنها قول دادم به محض تعطیلی مدارس، سریعا برمی گردم و آموزش شان را شروع می کنم. نباید بدقولی می کردم.

پس بحث ناراحتی نبود؟
نه، چون کار داشتم باید برمی گشتم. 

همیشه آرزو داشتید یک آکادمی دروازه بانی در ایران داشته باشید. اما حالا ناچارید در آمریکا این کار را بکنید، چرا در ایران این اتفاق نیفتاد؟

من یک بار می خواستم این کار را کنم ولی نشد. از قبل همه کارها هماهنگ شده بود تا برای بچه های 7 تا 16 سال کلاس آموزشی داشته باشیم. حتی لوازم هایی که دلم خواست و مورد نیاز بود، خریدم تا کارها را انجام بدهیم ولی متاسفانه دیدم ارتباط خوبی که باید با ورزش وجود داشته باشد، وجود ندارد. من هم گفتم پس دور باشم بهتر است. در آمریکا هم زمین دارم، هم وسایلم را. همینطور هوا خوب است و شرایط برای همکاری مناسب. دیدم کارهایی را که ایرانی ها دوست ندارند انجام دهند، با آمریکایی ها انجام می دهم. گفتم وقت آن است که از این فرصت استفاده کنم و دروازه بان هایی بسازم که بتوانند در آینده افتخار کسب کنند و باعث سربلندی من هم شوند.

قبل از آمدن از کارلوس کروش انتقاد کردید و عده ای هم معترض شدند که چرا احمدرضا به مربی تیم ملی ایراد می گیرد. دلایل شما برای این انتقادها چی بود؟
هرکسی یک نظری دارد و من هم اگر چیزی گفتم، نظرم بود. در ایران واقعا شرایط خاص است و با کشورهای دیگر فرق می کند. من می گویم باید برای بازیکن های جوانی که در ایران هستند، وقت بگذارد و آنها را ببیند. جمعیت ایران 80 میلیون نفر است و از بین این 80 میلیون، جوان های زیادی هستند که باید دیده شوند. قطعا ما فقط 20 جوان نداریم و تعدادشان بیشتر از اینهاست. الان نگاه کنید مهدی مهدوی کیا وقت گذاشته و حتی دارد با تیم هامبورگ همکاری می کند. او بالای سر بازیکنان پایه فوتبال ایران می رود و برایشان وقت می گذارد. مربی تیم ملی هم باید همین کارها را انجام بدهد. البته کروش اخیرا به بازیکنان جوان توجه می کند که این باعث دلگرمی است. همه مشکلات متوجه کروش نیست و فدراسیون فوتبال هم مقصر است. من معتقدم حضور مربی ای مثل کروش، خود به خود از مشکلات ما کم می کند ولی باید سیستم را درست کنیم. الان کروش مربی تیم ملی است و 80 میلیون ایرانی واقعا دوست دارند که او موفق باشد.

سوال آخر هم در مورد مشکلات پرسپولیس امسال و بی نتیجه ماندن واگذاری باشگاه است. به نظر شما پرسپولیس امسال نتیجه می گیرد؟
این تیم پرسپولیس 23 سال است که مشکل پیدا کرده و متاسفانه مشکلات هم درست شدنی نیست. من از سال 72 عضو این باشگاه بودم و از همان زمان مشکلات وجود داشت. بزرگترین مشکل پرسپولیس بدهی های میلیاردی آن است. باشگاه به خیلی از بازیکنان از جمله خود من بدهکار است. دوم اینکه بازیکنانی می خرند که اصلا به پول شان نمی خورد. بازیکنان خوبی هم انتخاب نمی کنند. می بینم که برنامه ای ندارند و همین می شود که نتیجه نمی گیرند.

علی بشر