در سونامی کارت پایان خدمت‌های جعلی، حسین ماهینی تنها بازیکنی بود که مشمول شدنش هیچ دلی را نلرزاند و هیچکس را نگران نکرد. ماهینی همواره با اشتباهات متنوع لرزه بر دلهای سرخ انداخته بود. اشتباهاتی که گاه مانند بازی با سپاهان به قیمت از دست رفتن یک جام و خراب شدن جشن خداحافظی اسطوره‌ای مانند کیا تمام شده بود، لاجرم سرباز شدنش توفیق اجباری محسوب میشد.

چه برسد به اینکه با جدایی او، بازیکنی برای دفاع راست پرسپولیس جذب شد که در پست خودش بهترین محسوب میشد. با آمدن رامین رضاییان هواداران پرسپولیس دریافتند که دفاع راست واقعی یعنی چه؟ اینکه یک دفاع خستگی‌ناپذیر در طول نود دقیقه مدام خط طولی را برود و برگردد، سانترهایش بجای ضربات رفع تکلیفِ ماهینی، بوی گل بدهد. دفاعی که با قد و قامت مناسب به هیچکس اجازه سر زدن ندهد، نه مانند ماهینی که مقابل لبنان ضعیف هم روی سرش سر بزنند و عاجز باشد.

رامین رضاییان استانداردهای جدیدی را برای یک دفاع راست بر جای گذاشت. بجای ماهینی منفعل و خنثی که هرگز خودش را درگیر نمیکرد با رامین بود که فهمیدیم دفاع راست هم می‌تواند مانند یک مهاجم کاذب پای ثابت همه‌ی حمله‌ها باشد. مدام یا از راست توپ بریزد و یا ارسالهای چپ را به تور بچسباند. گل سوم دربی را بزند، پنالتی‌ها را به ثمر برساند و در کنار تمام اینها یک ایستگاهی‌زن قهار باشد.

رامین در پرسپولیس روی ابرها سیر میکرد که خوشی زیاد و وسوسه دلالان و عشق اروپا کار دستش داد. کوچ شماره ۲۷ به ترکیه مصادف شد با بازگشت بی سر و صدای ماهینی. بازگشتی که هرچقدر در ابتدا کم‌اهمیت تلقی میشد با بالا گرفتن مخاصمه میان برانکو و رامین، پررنگ شد تا آنجا که به حضور ثابت ماهینی انجامید. به این ترتیب همه چیز به روال سابق بازگشت. ماهینی ایستا و پراشتباه و این بار دوسال مسن‌تر و کندتر، اما خوش‌شانس بود که در سایه اقتدار سیدجلال تزلزلش را پنهان می‌کرد و برانکو و هواداران دلشکسته از جور رامین نیز، سخاوتمندانه چشم بر اشتباهات پیاپی او می‌بستند. هوادارانی که با القابی چون آچار فرانسه تیم و ربط دادن اشتباهات عجیب او به تغییر پست سعی در توجیه آنهمه سرآسیمگی و بی‌تفاوتی داشتند. انگار نه انگار که مهدوی‌کیا در سال آخر زیباترین بازی‌هایش را در پست هافبک دفاعی ارائه داد.

ماهینی اما در دربی و بازی قشقایی چنان کمر پرسپولیس را شکست تا آرزو کنیم ایکاش هرگز خدمتش تمام نمیشد!! بازیکن حواس‌پرتی که تمرکزش بجای مسابقه، در توئیتر و اینستا و کلش آف کلنز خرج می‌شود. امروز ماهینی در تیم همه‌کاره است تازه داعیه کاپیتانی هم دارد. در دفاع راست جای محرمی آماده را تنگ کرده و در هافبک دفاعی هم نوراللهی باید ذخیره‌ی او باشد، اما آنچه بیش از هرچیز پرسپولیس را می‌آزارد ماهینی نیست، «سندروم ماهینی» است. آنچه باعث می‌شود مانند دربیِ امروز در چند صحنه تمام تیم توپ را به ماهینی برسانند و بازیکن سابقا ملی‌پوش از یک سانتر ساده عاجز باشد. سندروم ماهینی، عارضه‌ای است که در دفاع پرسپولیس تکثیر شده است و به شجاع خلیل‌زاده هم سرایت کرده است. مدافعانی که سختگیر نیستند، با وظیفه‌شناسی بیگانه‌اند، توپ‌ها را فقط برای رفع تکلیف ضربه میزنند و در هر اشتباهی همدیگر را مقصر می‌دانند.