ستاره از تیمش جدا می شود و درست از تیم رقیب سر در می آورد. اینجا پسرک قانونی دارد ! قانون این است که پیراهن تیمش را ناموس می داند اما ستاره چه راحت رنگ عوض می کند . می گوید من از ته دل عاشق هوادارانم هستم، مگر بدون آن ها من ستاره می شدم ؟ خدا می داند در دلش چه می گذرد وقتی به سان چوپان دروغگو به راحتی خوردن یک لیوان آب دروغ می گوید و اصلا یادش نیست پسرک را که او سوپرمن رویاهایش بود و شب ها در ذهنش خود را جای ستاره می دید تا صدای چیک چیک سقف شکسته را  نشنود و خوابش ببرد !! ستاره اصلا نمی داند که در این آب و خاک،  پهلوان زنده را عشق است و اگر روزی روزگاری پای مبارک را از چمن سبز دو متر آن طرف تر بگذارد دیگر کسی تره هم برایش خرد نمی کند اما چه باک که حساب های بانکی پر پول آنقدر عزت نفس به هر انسانی می دهد که شاید اصلا برایش مهم نباشد جماعتی از او نفرت دارند. اینجا در فوتبال انگار هیچکس دروغ نمی گوید جز پسرک که برای تماشای مسابقه در ورزشگاه،  یک هفته ای برای عزیز بهانه چیده بود…
آری آقای ()،  پسرک به خاطر شما این همه رنج می کشد، کاش یک جو انصاف داشتید !!!