پرسپوليس فصل گذشته در سيستم 1 – 3 – 2 – 4 سه بازيکن ايستا در خط سوم داشت که با توپ خيلي خوب کار مي کردند، اما هر وقت توپ در اختيار حريف بود، به تماشاگر تبديل مي شدند و از جريان فعال مسابقه خارج مي شدند. کريمي، باقري و پتروويچ سه ستاره «با توپ» پرسپوليس بودند که بدون توپ، به تيم ضربه مي زدند و در فاز انتقال از حمله به دفاع يا انتقال از دفاع به حمله، ايجاد دردسر مي کردند. اين بار اما کرانچار تيمي تحويل گرفته که البته تحت تأثير ستاره ستيزي انصاري فرد، وزني پايين از نظر اسم بازيکنان و تعداد ستاره ها دارد، اما در نقطه مقابل پر از نيروهاي دونده اي است که تازه در فاز اثبات خود به عنوان بازيکن فيکس پرسپوليس هستند.

در همين مواقع است که داشتن ستاره اي مثل علي کريمي ايجاد تفاوت مي کند. پرسپوليس در فصل قبل از نظر اسم و تجربه زيادي سنگين و راکد شده بود، اما اين بار هم زيادي احساس سبکي مي کند. البته حالت کنوني باز بهتر از حالت قبل است چه اينکه تيم لاغر، بتدريج باتجربه و مدير مي شود، اما تيمي که از اول فصل چاق و راکد باشد، بازي به بازي چاق تر و بي انگيزه تر خواهد شد.

پرسپوليس بتدريج وزن تجربي و فني اش بيشتر مي شود و در ليگي که توان جسماني مهمتر از ويژگيهاي فني و تاکتيکي است، مي تواند با مهره هاي دونده خود مدعي قهرماني باشد، اما کرانچکار به عنوان يک مربي مدرن و استاندارد بايد به متعادل کردن تيمش در داخل زمين و افزايش توان مجموعه اش در «مديريت مسابقه» بينديشد؛ نکاتي که در صورت ساده گرفتن شأن، امتيازات زيادي را از حساب پرسپوليس خارج خواهد کرد. در ليگ ايران فاصله تيمهاي قعر جدول با مدعيان قهرماني هم ناچيز است و همين نکته نشان دهنده اهميت مديريت مسابقه و داشتن بازيکناني با روحيه مربيگري در داخل زمين است؛ چيزي که پرسپوليس فصل قبل در زمين زياد داشت و حالا خيلي کم دارد.