پرسپولیس نیوز : روز 29 تیرماه سال 1393 بود که علی کریمی با نوشتن نامه‌ای، رسماً از دنیای بازی در زمین چمن سبز خداحافظی کرد و دوره جدیدی از زندگی ورزشی‌‌اش شروع شد.

 بازخواني بخشي از اين نامه حالا و بعد از يك ‌سال جالب است:
جادوگر در ابتداي نامه‌‌اش نوشت: «ميخي بر ديوار كوبيدم و كفش‌ها را آويختم» و ادامه داد: «خداحافظي هميشه تلخ و ناگوار است. جدايي از عشقي كه تار و پود وجودت را در تصرف دارد، كار آساني نيست. يك بار صرفاً تحت تأثير خداحافظي غريبانه مهدوي‌كيا تصميمي احساسي گرفتم و فضاي اندوهبار آن همه بي‌اعتنايي مرا از فوتبال بيزار كرد و خود را در پايان ديدم. هرچند همين تصميم احساسي و عجولانه باعث شد تا برخي‌ها همه چيز را تمام شده بدانند و مرا با دست خود به مسلخ ببرند.» در بخش ديگر نوشت: «از اين پس هوادار متعصب براي تيم محبوبم پرسپوليس و تيم‌ملي كشورم خواهم بود. دوست دارم و اين را وظيفه خود مي‌دانم از تمامي سروران و مهرآفريناني كه مرا از يك فوتبال خياباني به ميادين جهاني همراهي و مساعدت نمودند، تشكر كنم.» جادوگر يك تقاضا هم داشت: «از مردم مي‌خواهم اشتباهات و خطاهاي اين حقير كه در مقاطعي موجب آزردگي‌خاطر، نگراني و رنجش احساسات پاك‌شان شده، بخشيده و مورد عفو قرار دهند.»
نامه سراسر احساسات كريمي اين‌طور ادامه يافت: «من، علي كريمي هرچه دارم، بعد از خدا از فوتبال و محبت مردم است كه البته هرگز خود را شايسته اين همه محبت و لطف نمي‌دانم چرا كه در حقيقت قهرمان واقعي اين مرز و بوم، آنهايي هستند كه به خاطر آرامش من و امثال من از آسايش و جان خود گذشتند تا اين آرامش و آسايش نصيب ما شود. از همين‌رو درود و سپاس به شهدا و جانبازان راه وطن و آزادي.»
او در مورد پرسپوليس هم حرف‌هايي داشت: «از اينكه نتوانستم با پيراهن تيم محبوبم پرسپوليس، فوتبال را ترك كنم، اصلاً ناراحت نيستم زيرا اين اتفاق عجيبي نيست. هرگز تن به بازي خداحافظي كه متأسفانه در فوتبال ما نوعي حركت تشريفاتي، تبليغاتي و بعضاً رياكارانه است، نخواهم داد.» و در نهايت: «با خداحافظي از فوتبال تمامي حوادث و حاشيه‌هايش را هم در همان زمين خاك كرده و آنچه در اين مسير برايم پيش آمده را تنها چالش‌ها‌، رقابت‌ها و احساسات منطقي مي‌دانم و بالاخره كلام آخر باز با هواداران كه همواره برايم اهميت بالايي داشته و خواهند داشت: شما هميشه در قلب من خواهيد بود. از احترامي كه طي اين سال‌ها نسبت به من داشته‌‌ايد، لذت بردم و سپاسگزارم. سرانجام بايد از اين خاك رفت، خوشا آن كه پاك آمد و پاك رفت.»