کار از کار گذشته و گل چهارم وارد دروازه ضعیف‌ترین بیرانوند این چند ماه شده بود. دوربین روی صورت برانکو؛ همانطور که فرشاد و سایر بچه‌های تیم بعد از هر برد بزرگ در مصاحبه‌های طنزشان برانکو را اذیت می‌کردند، او دستش را مدام به موهایش می‌کشید و کلافگی از سر و صورتش می‌بارید. یک چیز ولی تغییر نکرده بود. اعتماد سکوها به پروفسور همچنان باقی است. سکوهایی که شاید باورشان شده باشد که فینال آسیا از دامنه دیدشان بسیار دور شده، اما یادشان نمی‌رود روزی رویاهای دیگری حتی از ذهن‌شان دور شده بودند. رویاهایی که برانکو ایوانکوویچ به کمک یکی از بهترین پرسپولیس‌های تاریخ آنها را دوباره زنده کرد. پرسپولیس برانکو هنوز هم هر تیمی را می‌ترساند. اما به شدت مغرور شده است. مثل پسر یک خانواده پرتوقع که از تباهی به مسیر خوشبختی برگشته و فکر می‌کند همیشه در همین مسیر می‌ماند و تانک هم تکانش نمی‌دهد. اما اینطور نیست. ستاره‌های جوان آقای پروفسور هنوز خیلی کار دارند. شاید درست نباشد که بگوییم زمین خورده‌اند. آنها هنوز یکی از بهترین نسل‌های تاریخ هستند و فقط یکی از بهترین فرصت‌های زندگی‌شان را روی لبه تیغ می‌بینند.

سلام خب بسلامتی بازی را واگذار کردیم حالا سرمربی و بازیکنان برند استراحت و لذت و هالی دی

بیاد واسه چی؟رفته واسه عشق و حال.مگه درد ما گرفتش که باید سکته کنیم واسه باخت تیممون به تیم ۱۰نفره.بنظر من ربیع خواه روهم باخودش برده کرواسی

اصلا روش میشه بیاد؟ ترسوها هیچ وقت به بهشت نمی روند.

بله بایدم لهش جایزه نوبل هم بدن خیلی خوب ارنج کرد جایزش هم مسافرت به کشورشه