محسن ترکی پس از برگزاری جلسه دپارتمان داوری و مخالفت با کناره گیری اش از دنیای داوری اعلام کرد تا زمانی که علی دایی و پیروز قربانی به خاطر رفتار ناشایست عذرخواهی نکنند، حاضر نیست تا در لیگ برتر سوت بزند!

به گزارش رادنیوز، اگرچه علی دایی خودش پاسخ این درخواست نه چندان منطقی محسن ترکی را داد، اما به همین بهانه بد ندیدیم نقبی به گذشته بزنیم.

خاطرتان باشد محسن ترکی که به عنوان داور ذخیره در جام ملت های 2011 آسیا حضور داشت و به دلیل مصدومیت خلیل الغمدی موفق به قضاوت در جام ملت های آسیا شد. جالب آنکه رضا سخندان و حسن کامرانی فر هم در بازی ژاپن و سوریه کمک های ترکی بودند. این دیدار به خاطر برخی از تصمیمات تیم داوری ایرانی به جنجال کشیده شد. در دقیقه 70 دروازه بان ژاپن روی بازیکن سوریه در محوطه جریمه خطا و ترکی هم اعلام پنالتی کرد، اما هنگام بیرون آوردن کارت قرمز، حسن کامرانی فر را دید که پرچم خود را به نشانه آفساید بالا برده است و ژاپنی ها نیز با دیدن این صحنه و اختلاف نظر بین دو داور شروع به اعتراض کردند. در همین حین یکی از دستیاران مربی ژاپن به دلیل توهین به ترکی اخراج شد.

ترکی اصرار و پافشاری زیادی در پنالتی بودن آن صحنه داشت و بالاخره با کمی مشورت با کمک خود، تصمیمش را اجرا و دروازه بان را اخراج کرد.

اما داستان این بازی همین جا ختم نشد و در اواخر وقت قانونی مسابقه هم ترکی یک پنالتی مشکوک دیگر اعلام کرد و این بار برای ژاپن.

در انتهای بازی و با زدن سوت پایان بازیکنان و مربی سوریه که بسیار از قضاوت ترکی ناراحت بودند، شروع به دست زدن برای داور ایرانی کردند که با آمدن نیروهای انتظامی، داوران سالم به رختکن خود رسیدند.

بعد از اتمام آن دوره از مسابقات، ناظران و مدرسان کمیته داوران آسیا به بازخوانی این پرونده پرداختند که نتیجه این نشست رد تصمیم محسن ترکی و تایید پرچم حسن کامرانی فر بود.

مدتی از روی آن اتفاق گذشته است، اما خاطره تلخ آن روز همواره در ذهن فوتبال دوستان ایرانی مانده است. راستی، چرا آن روزها محسن ترکی بابت قضاوت اشتباه خود از کمیته داوران آسیا و محمد بن همام، رییس وقت کنفدراسیون فوتبال آسیا عذرخواهی نکرد؟ یا اینکه بابت اشتباهات فاحش و عوض کردن نگاه مسوولان AFC و کمیته داوران آسیا نسبت به توانایی قضاوت داوران ایرانی از جامعه داوری کشورمان عذر نخواست؟ اصلا به چه دلیل آن روزها حرفی از خداحافظی نزد؟!

متاسفانه سال های سال در فوتبال ایران از داوران به عنوان زحمتکشان بی ادعا یاد می شد و ما نویسندگان ورزشی هم کم مقصر نبودیم!

حال با دیدن اشتباهات فاحش و عدم پذیرش و اعتراف به اشتباه از سوی داوران ایرانی، باید به آنها لقب همیشه طلبکاران فوتبال را داد که به خاطر قضات های خود به زمین و زمان منت می گذارند.

این در حالی است که سطح داوری ایران روز به روز نزول کرده و رو به سقوط است، اما افراد سرشناس شاغل در آن به جای داشتن شهامت اعتراف به اشتباه، بازی خداحافظی(!) راه می اندازند و بابت اشتباهات سهوی(!) خود از دیگران توقع عذرخواهی دارند؛ جل الخالق!