علی جوادی: بی شک مهدی مهدوی کیا یکی از اسطوره های فوتبال ایران به حساب می آید.

بازیکنی با خصوصیات اخلاقی مهدی در فوتبال ایران کمتر دیده می‌شود؛ اما درد این است که به اسطوره‌کشی عادت کرده‌ایم یا در حال عادت کردن به آن هستیم. از سیروس قایقران که پس از مرگش تا 15 سال کسی سراغش را نمی‌گرفت و احمدرضا عابدزاده که هیچ کس سراغی از او نمی‌گیرد تا ناصر حجازی که غریبانه رخت از این جهان بربست. علی دایی (که با انواع برخوردهای نامهربانانه و پیامک‌های بعد از جام جهانی و برخورد فدراسیون در زمان مربیگری تیم ملی نقره داغ شد)، کریم باقری که نه برای بازی در پرسپولیس و نه برای بازی در تیم ملی از او تجلیل نشد و مظلومانه از فوتبال رفت و صدها بازیکنی که حتی آرشیو فوتبال ما هم آنها را به یاد نمی‌آورد!
حال نوبتی هم که باشد نوبت توست. این روزها بحث خداحافظی‌ات بسیار داغ شده است. اینکه پس از سالها حضور در عرصه ملی و باشگاهی، پس از سالها افتخار آفرینی در سطح اول فوتبال دنیا برای یک خداحافظی محترمانه و باشکوه که کمترین حقت است باید منت کسانی را بکشی که در هیچ یک از عرصه‌های ورزشی به گرد پایت هم نمی‌رسند. خداحافظی عاطفی‌ات در آخرین برنامه 90 سال انجام شد. جایی که همه مردم دل به دلت دادند. زمانی که میلیونها هوادار عاشقت در برنامه نود همراه با تو اشک ریختند. آن روزی که مهدی دوست داشتنی فوتبال ما که مهرش را همه به دل داریم، از بی مهری‌ها گفت و گریست. می‌دانیم که اگر در نیم فصل اول نبودی، الان پرسپولیس مانند پیکان و گهر رفته بود؛ اما خاصیت فوتبال ماست که مهره‌ها و ستاره‌هایش را می‌بلعد. در شأن تو نیست که برای خداحافظی با سالها افتخار آفرینی در عرصه ملی و باشگاهی به 5 دقیقه بازی در فینال حذفی رضایت دهی. در شأن تو نیست با آنکه بی توجه به سن و سالت آماده‌تر از جوانان نشان می‌دهی، در لیست 18 نفره نیم فصل دوم جایی نداشته باشی. گفتی بعد از بازی خداحافظی به آلمان می‌روی تا دوره تازه زندگی ورزشی‌ات را با مربیگری آغاز کنی که همه می‌دانیم آنجا هم محبوب و موفق خواهی بود. پس برو و نگذار کوچکت کنند. برو و اجازه نده شأنت را نشانه روند. بگذار این فوتبال برای آنهایی باشد که برایش سرودست می‌شکنند.