مرجع خبری پرسپولیس : ورزشگاه آزادی تهران بی شک تابلو خاطرات تلخ و شیرین فوتبال ایران است. این غول بتنی امروز در حالی 36 ساله می شود که فوتبال ایران هنوز در حسرت استادیومی با استانداردهای 36 سال پیش این مجموعه است!

36 سال قبل در چنين روزهايي يك اتفاق مهم در ورزش كشورمان رخ داد. هفتمين دوره بازي‌هاي آسيايي در تهران برگزار شد. البته از روز 9 شهريور ماه بود كه اين مسابقات آغاز شد. بالاترين سطحي كه در آسيا مي‌شد تصور كرد به ميزباني ورزش كشورمان برگزار شد. از آن پس ديگر در هيچ رده‌اي نتوانستيم چنان مسابقات بزرگي را برگزار كنيم.

3 سال براي ورزشگاه رويايي
براي انجام مسابقات آسيايي 1974 تهران، مجموعه ورزشي بزرگ تهران ساخته شد. ايده ساخت اين ورزشگاه در سال 1344 به ذهن اهالي ورزش ايران رسيد. زماني كه ايزدپناه، رييس سازمان بود، اما كلنگ احداث در سال 1347 به زمين زده شد و كارفرماي ساخت اين مجموعه بزرگ فرمانفرمائيان بود.

 ورزشگاه بزرگ در سال 1350 كامل شد. ورزشگاه مورد اشاره قرار بود براي بازي‌هاي آسيايي 1974 تهران در تابستان سال 53 ساخته شود اما سه سال زودتر ساخت پروژه به پايان رسيد.

بازرسي اشكال گرفت
حسين فردوست كه مسوول وقت بازرسي شاهنشاهي بود و بعد از انقلاب در ايران ماند و تاسيسات و تشكيلات اطلاعاتي پايه‌گذاري كرد و كتاب ظهور و سقوط سلطنت پهلوي بر مبناي دستنوشته‌ها و خاطرات او به رشته تحرير در آمده است. بعد از بررسي استاديوم يكصدهزارنفري در فونداسيون آن اشكالاتي را ديد. به جاي تزريق بتن، پوكه ريخته شده بود. به حكم او ورزشگاه كه در روز 27 اسفندماه 1350 براي بازي دوستانه پرسپوليس- كروزيروي برزيل باز شده بود دوباره تعطيل شد. يك سال براي ترميم وقت صرف شد و سپس بدون اشكال در ارديبهشت سال 52 آماده شد. يعني باز هم 16 ماه زودتر از برنامه، ورزشگاه‌هاي اين مجموعه ساخته شد.

يك نمونه تاريخي
براي ساخت مجموعه آزادي سه سال وقت صرف شد اما در سال 80 و 81 براي ترميم اساسي در چمن و تشكيلات ورزشگاه صدهزارنفري حدود 5/1 سال از عمر ورزش ايران گرفته شد. تازه‌ اين تعميرات آنقدر خام و ناپخته بود كه هر از گاهي، بخشي از سيستم تحت تعمير، اشكالات جديدي را نشان مي‌دهد مثل اتفاقي كه درباره واژگون شدن يكي از درب‌ها و آسيب نخاعي به يك نوجوان دختر دووميداني كار وارد شده است.

استاديوم سر پوشيده چه شد؟
در مرداد ماه سال 82 براي بازي دوستانه ايران و بلاروس به اين كشور و شهر مينسك رفتيم و در اين شهر شاهد ساخت ورزشگاه 50هزار نفري سرپوشيده بوديم. يك كشور نه چندان پيشرفته در سال 2002، اقدام به ساخت اين ورزشگاه كرد و ورزشگاه مورد اشاره در سال 2004، يك سال بعد از حضور تيم ملي در اين كشور آماده شد. اين بحث ادعا كه نيست، دنياي امروز دنياي اطلاعات است. رجوع كنيد به دنياي مجازي اينترنت و درباره ورزشگاه مورد ادعاي ما، زمان ساخت، كيفيت و هر چيز ديگر، اطلاعات لازم را كسب كنيد. اما در ايران، سال 85 بود كه مسوولان سازمان تربيت‌بدني كلنگ ساخت يك ورزشگاه سرپوشيده چهل‌هزار نفري را به زمين كوبيدند. از آن روزگار چهار سال گذشته است اما در اين چهار سال، احتمالا تنها كار مثبتي كه كرده‌ايم اين بوده كه نوك كلنگ را از زمين خارج ساخته‌ايم!

آقاي هاديان كجاست؟
سال 85 به دعوت صدرالدين كاظمي، براي يك مناظره راديويي با مهندس هاديان، رييس اداره تجهيز و توسعه تاسيسات و اماكن ورزشي دعوت شدم. در اين برنامه با صراحت به هاديان گفتم كه با برنامه‌ها و سيستم‌هاي مديريتي حاكم بر ورزش ايران تا پنج سال ديگر به هيچ‌وجه انتظار پايان پروژه ورزشگاه نقش جهان اصفهان و يادگار امام تبريز را نداريم و درباره ورزشگاه چهل‌هزار نفري تهران هم بايد تنها لبخند بزنيم! متاسفانه چهار سال از آن پنج سال گذشته و باز هم متاسفانه و صدهزار بار تاسف بسيار اينكه همه حرف‌هاي ما درست از آب در آمده است!

اين هم از 70 سال قبل
70 سال قبل، ورزشگاه شهيد شيرودي فعلي -امجديه سابق- ظرف مدت سه سال از سال 1315 تا 1318 ساخته شد. آن هم با تكنولوژي 70 سال قبل اما امروز، براي ساخت يك ورزشگاه 15 هزار نفري سال‌ها وقت صرف مي‌كنند. البته شهرداري تهران براي اولين‌بار در تهران، چند ورزشگاه 15-10 هزارنفري را دو- سه ساله ساخته است.

به مردم انگيزه دهيد
ورزشگاه آزادي، مردم را به تماشاي فوتبال كشاند. مردم 39 سال قبل، با ورزشگاه آزادي به خود باليده و افتخار مي‌كردند، در آستانه سي‌وشش‌سالگي افتتاح ورزشگاه آزادي، اي كاش مسوولان كمي به قول‌هايشان فكر و به تعهد و تخصصي كه در كار دارند توجه كنند.

نویسنده: مهدی حدادپور