مرجع خبری پرسپولیس : تمام افتخارات من مربوط به دهه 50 است. روزگاری که کاپیتان پرسپولیس و تیم ملی بودم و توانستیم قهرمان جام ملتهای آسیا و…

به قلم ابراهیم آشتیانی(پیشکسوت باشگاه پرسپولیس)

تمام افتخارات من مربوط به دهه 50 است. روزگاری که کاپیتان پرسپولیس و تیم ملی بودم و توانستیم قهرمان جام ملتهای آسیا و بازیهای آسیایی در سطح ملی شویم. در همان مقطع افتخارات خیلی زیادی هم با تیم پرسپولیس بدست آوردم. من در کنار فوتبال،‌ تحصیلاتم را هم ادامه دادم و اکنون عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت معلم هستم. مدرک مربیگری را از آلمان گرفته‌ام که بالاترین مدرک دنیا است. حدود 20 سال سابقه کار مربیگری دارم و فوتبال را در دانشگاه‌ها تدریس کرده‌ام یعنی همیشه همراه با فوتبال بوده‌ام و با فوتبال روز دنیا آشنا هستم.

این کارنامه را گفتم تا بگویم آنچه که قلب مرا به درد می‌آورد، روزگار فوتبال ایران است. گاهی اوقات از خودم می‌پرسم من و امثال من کجای این فوتبال هستیم؟ ما با این همه سابقه و کار آکادمیک باید خارج از کار اجرایی فوتبال باشیم و فقط به عنوان یک تماشاگر نظاره‌گر سقوط فوتبال ایران به قعر چاهی عمیق باشیم که از دیدن آن آدم وحشت می‌کند.

بحث را از لیگ شروع می‌کنیم. در گذشته ما لیگ تخت جمشید داشتیم که بهترین لیگ آسیا بود و حتی از لیگهای ترکیه، نروژ و فنلاند قوی‌تر بود اما اکنون چه لیگی داریم؟ لیگ ما در حال حاضر آماتور است، نیمه حرفه‌ای یا حرفه‌ای؟ به عقیده من لیگ ما هیچکدام از این گزینه‌ها نیست چون حرفه‌ای بودنش ظاهری است و همه می‌دانیم که هزینه‌اش را دولت می‌دهد. نیمه حرفه‌ای هم نیستیم چون فوتبال نیمه حرفه‌ای هم شرایط خاص خودش را دارد. فوتبال ما آماتور هم نیست چون بازیکنان ما پول می‌گیرند؛ این شرایط لیگ ما است و می‌بینید فوتبال ما در سطح باشگاهی چگونه سقوط کرده است.

کسانی وارد مدیریت فوتبال ما شده‌اند که اکثر آنها با فوتبال بیگانه‌اند. لیگ ما از نظر فنی در آسیا به جرأت می‌توانم بگویم در حال حاضر لیگ درجه 3 است و باشگاههای ما به همین دلیل در سطح قاره کهن چندان موفق نیستند، در نتیجه تیم ملی ما هم ضعیف شده است. تیم ملی امید ما در همان ابتدای راه ناباورانه از گردونه مسابقات مقدماتی المپیک لندن حذف شد،‌ تیم ملی ما هم در جام ملتهای آسیا خیلی زود اوت شد. نکته حائز اهمیت اینکه دیگر بازیکنی برای لژیونر شدن به اروپا نداریم، پدیده‌ای هم نداریم،‌ تماشاگران هم روز به روز در استادیومها کمتر می‌شوند. پس ما به چه چیز این فوتبال دلخوش کنیم؟ کجای این فوتبال برای ما افتخار می‌آورد و باعث سربلندی کشورمان می‌شود؟ به غیر از اینکه میلیاردها تومان از بیت‌المال را هزینه این فوتبال نابه‌سامان و بی‌کیفیت می‌کنیم.

تصمیم‌‌گیرنده‌ها در فوتبال ما چه کسانی هستند و با تچه تخصصی هستند؟ آنها چگونه به خودشان اجازه می‌دهند وارد فوتبالی شوند که تخصص و دانش در این صنعت حرف اول را می‌زند. این مسیر تا چه زمانی ادامه خواهد داشت؟ اگر هزینه این فوتبال به دهها برابر حال حاضر برسد، آن زمان چه کار خواهیم کرد. من با 50 سال سابقه‌ای که در فوتبال د ارم به روشنی می‌بینم در آینده‌ای نزدیک فوتبالی باقی نمی‌ماند نه طرفدار و نه تماشاچی، هیچ باقی نخواهد ماند و تنها به قهرمانی‌های گذشته باید دلخوش کنیم. تا دیر نشده باید فکر چاره‌ای باشیم تا یان فوتبال بیش از این نابود نشود.

در استادیوم‌ها کسانی به عنوان لیدر حاضر می‌شوند که هرگز شرایط لیدر شدن را ندارند و به همین دلیل مردم تمایل ندارند. بچه‌های آنها به استادیوم‌ها بروند و مسائل زشت اخلاقی را بشنوند. آیا زمان آن نرسیده که این آقایان دست از سر این فوتبال بیچاره برداند و فوتبال را به اهل آن و عاشقان این کار که تخصص هم دارند بسپارند.

روی صحبت من با مدیرانی است که توانایی گرداندن فوتبال را ندارند و فوتبال را به اینجا رسانده‌اند که اگر فوتبال را به جاده اصلی‌اش بخواهیم بگردانیم، باید سالها کار کنیم و شبانه‌روز زحمت بکشیم. فوتبال امروز علمی شده، به تیمهای شرق آسیا مثل کره‌جنوبی، ژاپن و چین نگاه کنید. تیمهایی که زمانی از شنیدن نام تیم ملی ایران به لرزه می‌افتادند،‌ دیگر تیم ملی ما برایشان زنگ تفریح شده است.

به عقیده من با این همه جوان مستعدی که در کشورمان داریم یکسری دلال از خدا بی‌خبر به خاطر کسب پول نمی‌گذارند این جوانان مسعد وارد فوتبال شوند و بیشتر بچه‌هیا بی‌استعداد یا کم‌استعداد با هزینه‌ای که والدین آنها می‌پردازند وارد فوتبال می‌شوند که در نهایت بازدهی آن تیمهای پایه ما است که در آسیا حرفی برای گفتن ندارند.