1. زمان بندی سریال های تلوزیونی که از شبکه های مختلف صدا و سیما پخش می شود طوری تنظیم می شود که با هم تداخل نداشته باشند. به این معنی که شمای بیننده که قصد دارید عصر و شبتان را با تماشای یک سریال سر کنید و از دغدغه های زندگی خلاص شوید بدون حق انتخاب تک تک آن ها را می بینید. دلیلش هم چیزی نیست جز غیر خصوصی بودن شبکه های تلوزیونی. سریال های شبکه 3 بیننده خود را دارد. آن زمان که سریال پخش می شود هیچ شبکه دیگری سریال پخش نمی کند پس آن ها که طرفدار تماشای سریال اند همان شبکه 3 را می بینند. بعد از آن شبکه 2 چنین وضعی دارد و همین طور شبکه 1 سیما. وقتی هم که حق انتخابی وجود نداشته باشد آن ها که طرفدار سریال های سیما هستند همه ناچارند آن را تماشا کنند و به این ترتیب تعداد تماشاگران زیاد خواهد بود. همین طور تعداد تماشاگران تبلیغات پیش، بین و بعد از سریال. حتی زیرنویس ها و … . این طوری می شود که سیما پول خوبی از سریال ها در می آورد.
2. تلوزیون ایران شمارنده ندارد. یعنی نمی توان فهمید که یک برنامه چند بیننده دارد. فقط برخی از برنامه های زنده که از طریق مسابقات پیام کوتاه با مخاطبان ارتباط برقرار می کند و از طریق تعداد پیام های ارسال شده تخمین می زند این برنامه پربیننده است یا نه. حال آن که در کشورهایی که سال هاست اصل 44 قانون اساسی مبنی بر خصوصی سازی را سال هاست رعایت می کنند شرایط متفاوت است. تلوزیون ها خصوصی اند و شمارنده دارند. بر همین اساس تعداد بیننده های برنامه های آن تلوزیون معلوم است و آن تلویزیون به ازای هر بیننده مبلغی پول از کمپانی هایی که تلبیغ می کنند می گیرند. یعنی برنامه ای که مثلا 600 هزار بیننده دارد

بیش از برنامه ای که فقط 40 هزار بیننده دارد سود می کند. در آن صورت است که پیش می آید سریالی چنان بیننده دارد که پول زیادی کسب می کند و سریالی دیگر برای این که در رقابت جا نماند مجبور می شود کیفیت کارش را بالا ببرد تا ضمن ربودن بیننده های آن یکی سریال، بتواند درآمد بیشتری داشته باشد. در این صورت است که دو شبکه تلوزیونی رقیب هم می شوند برای داشتن مخاطب بیشتر سعی در بالا بردن کیفیت کارشان می کنند. اما وقتی در ایران شما در یک زمان فقط یک حق انتخاب دارید، آن شبکه دیگر رقیبی ندارد که بخواهد با بالا بردن کیفیت کارش مخاطب بیشتری جذب کند. به همین دلیل با آرامش کارش را می کند بدون این که برایش مهم باشد برنامه ارزش دیدن دارد یا خیر. شمایی هم که طرفدار سریال هستید آن برنامه را می بینید و حتی اگر از آن لذت نبرید باز هم برای تماشایش وقت می گذارید. مگر این که اصلا قید تماشای هر سریالی را در ساعتی خاص بزنید و منتظر آغاز سریال بعدی از شبکه دیگر باشید.
3. وقتی اولین بار در دنیا به فوتبال به چشم یک صنعت نگاه شد، هدف اصلی این بود که از راه تبلیغات از طریق این صنعت پر سود درآمدزایی شود. یک مسابقه فوتبال کالایی بود از کمپانی برگزارکننده این مسابقات که در اختیار عموم قرار داده می شد. مثل پنیر که محصول یک کارخانه لبنیات است و برای فروش گذاشته می شود. از آن جا که در آمد حاصل از محل فروش بلیت کفاف این صنعت را نمی داد تبلیغات راهش را به این ورزش باز کرد. حالا با گذشت سال ها فوتبال در کشورهای پیشرو درآمدی بیش از هر صنعت دیگری از راه «ادورتایزمنت» _ تبلیغات _ دارد. به این ترتیب که غیر از درآمد حاصل باشگاه ها از تبلیغات دور زمین، تلوزیون ها هم تصمیم به عرضه فوتبال گرفتند. برخی تلویزیون ها فوتبال را به عنوان یک کالا می خرند و «حق پخش تلویزونی» آن را به صاحبانش می پردازند. آن گاه با گرفتن تبلیغات که پیش، بین و پس از بازی، یا حین تحلیل آن در استودیوها جذب می کنند پول در می آورند. حال آن که هر چه یک بازی فوتبال حساس تر و بالطبع پربیننده تر باشد، عده بیشتری کالاهای تبیلغ شده حول آن مسابقه را تماشا می کنند و کمپانی های تبلیغ کننده پول بیشتری به تلوزیونی که حق پخش آن بازی را خریده پرداخت می کنند. به این ترتیب هم فوتبال به عنوان یک صنعت درآمد دارد و هم تلوزیونی که آن را پخش می کند. برخی تلوزیون ها فوتبال را رایگان پخش می کنند و از آن جا که یک کالای رایگان طرفدار بیشتری دارد، مسابقه فوتبال رایگان هم بیننده بیشتری دارد و به این ترتیب کمپانی های تبلیغ کننده پول بیشتری به تلوزیون ها می دهند. برخی دیگر از تلویزیون ها بعد از خرید حق پخش مسابقات، آن را به مردم می فروشند و هر چه بازی جذاب تر باشد عده بیشتری آن را می خرند و نه تنها پولی که آن تلوزیوین برای خرید حق پخش یک مسابقه می دهد جبران می شود، بلکه درآمدی بس بیشتر خواهد داشت.
4. در ایران نه تنها شبکه های تلویزیونی خصوصی نیستند بلکه تهیه کنندگان برنامه های تلویزیون هم جدا از سازمان صدا و سیما فعالیت نمی کنند. از این رو برنامه ای که قرار است فوتبال را پخش کند وابسته به همان سازمانی است که اخبار شبانگاهی را روی آنتن می برد. در این صورت است که تضاد منافع بین تهیه کننده اخبار که ساعت 22 میان فوتبال پخش شد و تهیه کننده فوتبال و تهیه کننده سریالی که باعث شد دقایق اولیه بازی دیشب پرسپولیس و ذوب آهن با تاخیر پخش شود به وجود می آید. تبلیغات هر 3 این برنامه ها برای سازمان صدا و سیماست به همین دلیل هیچ کس از پخش نشدن مسابقه فوتبال برای دو برهه زمانی ضرر نمی کند جز بیننده ای که دلش می خواهد بازی را ببیند. او اما حق انتخابی ندارد. فقط شبکه 3 است که فوتبال را پخش می کند و وقتی هم که اخبار شبانگاهی قرار است پخش شود یا به خاطر یک سریال بازی با تاخیر روی آنتن برود شخص علاقه مند به تماشای فوتبال فقط می تواند صبر کند. تلویزیون هم هراسی از از دست دادن بینندگانش ندارد چون بیننده انتخاب دیگری جلوی خود نمی بیند. تلویزیون رقیب دیگری هم نیست که مسابقه فوتبال را شسته و رفته پخش کند تا بیننده ها کلا قید شبکه 3 را بزنند و از آن طریق فوتبال ببینند. شرکت های تجاری تبلیغ کننده دور زمین هم البته می توانند اعتراض کنند که به رغم پرداخت پولی سنگین به فدراسیون فوتبال به بهانه این که آن بازی قرار است روی آنتن برود و بیننده های میلیونی داشته باشند اما اخبار و سریال مانع از تبلیغ کامل کالایشان می شود اما چه سود که آن ها هم حق انتخاب دیگری برای تبلیغ ندارد.
5. به امید روزی که طی اجرای اصل 44 قانون اساسی این مشکلات هم حل شود