در زیر خبر قبلی یه کامنت گذاشتم مبنی بر فداکاری بازیکنان برای قهرمانی این فصل پرسپولیس. فداکاری یعنی این که اقای x یا قای y اگر مربی تشخیص داد که دقیقه ۸۵ وارد زمین بشی پیش خودت نگی این تعویض چه فایده دارد برای من و بی انگیزه بازی کنی. بلکه باید همان ۵ دقیقه را با جون و دل در زمین بدوی. فداکار یعنی اینکه اگر چندین بازی با نظر سرمربی نیمکت نشین شدی هوای مصاحبه و مطرح شدن به سرت نزنه و ساز جدایی بزنی که مثلا از چند تا تیم لیگ برتری پیشنهاد داری و با این شرایط نمیمانم و و… . فداکاری یعنی اینکه اگر در پرداختهای باشگاه تاخیر ایجاد شد سودای اعتصاب و جنجال و خوراک تبلیغاتی دادن به تیمهای رقیب به سرت نزنه. فداکاری یعنی تلاش تا بی نهایت و اگر انشالله لیگ برتر را گرفتیم بازیکنان نگویند دیگر همین یه جام کافیه حالا اگر جام حذفی هم نشد هواداران با ان کنار میایند. یا بی خیال بازیهای اسیایی شوند. به بیان دیگر عطش سیری ناپذیر برای موفقیت میشود فداکاری برای هوادار. و بازیکنان هم باید بدانند اگر تیم قهرمان شد ان وقت حتی بازیکن نیمکت نشین ان تیم هم ارزشش بالا میرود یعنی به هر حال مثلا دروازه بان نیمکت نشین ،ذخیره دروازه بان تیم قهرمان لیگ یا اسیا بوده و این با یک ذخیره تیم معمولی متفاوت است. مثل تیم پیشکسوتان اث میلان که به ایران امد با انکه بازنشسته بودند ولی به هر حال هرکدامشان کوله باری از افتخار به همراه داشتند و دیدید که مثلا کریم باقری چه تکلی روی پای گتوزو رفت.