تاریخ تکرار می شود؟

مرجع خبری پرسپولیس : تاریخ تکرار می شود. همیشه و همواره، این را می توان با یک واکاوی ساده و اجمالی در لابه لای سطور کتاب های قطور تاریخ یافت.

کتابی که درباره مرد شماره یک دروازه تیم ملی ایران حکایت های فراوانی در دل خود جای داده. حکایتی بس عجیب و نامتعارف که مرور آن بعد از سال ها حیرت آور است. تاریخ می گوید که دروازه ایران در طول این سال ها هرگز ثبات نداشته است. آنچه حتی به دوران عابدزاده دروازه بان افسانه ای فوتبال ایران نیز تعمیم یافته و او نیز به رغم توانایی های منحصر به فرد از این رفت و آمد در امان نبوده است.

تاریخ در این رابطه مصداق های فراوانی دارد. سال 1988 و جام ملت های آسیا در دوحه قطر  سر آغاز این داستان پر رمز و راز بود. آنجا که همه انتظار حضور احمد سجادی با تجربه را درون دروازه می کشیدند اما عابدزاده جوان با اعتماد پرویز دهداری درون دروازه ایستاد. 8 سال بعد این داستان در جام ملت های 96 امارات در جهت معکوس تکرار شد.

آنجا که همه عابدزاده را دروازه بان اصلی و شماره یک می دانستند اما نیما نکیسای جوان ناگهان بدل به مرد شماره یک ایران شد. اتفاقی که یکبار دیگر و دو سال بعد در کارزار جام جهانی 98 فرانسه نیز تکرار شد و نکیسا در حضور عابدزاده، مقابل یوگوسلاوی به زمین رفت.

در مقدماتی جام جهانی 2002 همگان پرویز برومند را مرد شماره یک می دانستند و برخی نیز به داوود فنایی اعتقاد داشتند اما چیرو در میان تعجب همگان به ابراهیم میرزاپور اعتماد کرد تا او با کنار زدن گلرهای سرخابی درون دروازه بایستد.

حکومت میرزاپور درون دروازه تیم ملی در جام ملت های 2007 آسیا شکسته شد و در حالی که همه او را دروازه بان اصلی در مالزی می دانستند. حسن رودباریان در عین ناباوری پیراهن شماره یک را بر تن کرد تا این دور تسلسل ادامه داشته باشد. سیدمهدی رحمتی اکنون مرد شماره یک تیم ملی است و در حضور او در ترکیب اصلی هیچ جای تردیدی وجود ندارد آنقدر که همه از هم اکنون او را دروازه بان اصلی ایران در جام ملت های آسیا 2011 در قطر می دانند.

صد البته به این انتخاب نمی توان هیچ خدشه ای وارد کرد، چه آنکه رحمتی از منظر فنی به اندازه ای با کیفیت و فوق العاده است که اساسا لیاقت پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارد.

اما ورای کیفیت های بدیهی و غیرقابل انکار رحمتی، باید دایره دیدمان را گسترده تر کنیم و هر آنچه را که در لیگ و البته اردوی تیم ملی می گذرد زیر نظر بگیریم. آنگاه به نام پدیده جوانی می رسیم که مدت هاست بی سر و صدا می درخشد و هر هفته در ترکیب اصلی بزرگترین باشگاه ایران به میدان می رود و البته لیگ و مهاجمان حریف را تحت تاثیر قرارداده. بله؛ علرضا حقیقی…

قطبی اگر اندکی، فقط اندکی با ریزبینی و دقت اطراف خود را بنگرد، قطعا روی نام علیرضا حقیقی تامل بیشتری خواهد کرد. دروازه بان جوان و خوش آتیه ای که می تواند، دروازه تیم ملی را سال های سال بیمه کند. کسی چه می داند؟ شاید پدیده برو و بیا این بار در قبال حقیقی و رحمتی رخ دهد!

مع الوصف حقیقی باید برای بازی در تیم ملی ساخته و پرداخته شده و آبدیده شود. بازی های آسیایی گوانگ جو بهترین فرصت برای صیقل دادن به جواهر جدید دروازه تیم ملی است. حقیقی که چهارسال پیش در دوحه ذخیره نشین حسن رودباریان شد، این بار باید درون دروازه تیم امید بایستد. میدان دادن به رودباریان در آن تورنمنت نتیجه ای جز شکوفایی دیرتر حقیقی و رسیدنش به سطح اول قوتبال ایران نداشت.

شاید اگر رنه سیموئز چهارسال پیش به حقیقی میدان می داد، حالا شاهد یک دروازه بان شش دانگ و با تجربه بودیم که می توانستیم با خیال راحت کلید دروازه تیم ملی بزرگسال را به او تحویل دهیم اما سرمربی وقت تیم ملی امید ایران فرصت سوزی کرد تا همه چیز به امروز حواله شود. غلام پیروانی نباید اشتباه رنه سیموئز را تکرار کند.

او می تواند مهدی رحمتی را به عنوان یکی از سه سهمیه بزرگسال خود به گوانگ جو ببرد، اما قطعا پیروانی این تصمیم را نخواهد گرفت. اکنون موسم اعتماد کردن به علیرضا حقیقی است و گلر فیکس پرسپولیس آنقدر باتجربه شده که بتوان در تیم امید به او اعتماد نمود تا آینده فوتبال ایران بیمه شود. علیرضا حقیقی باید مرد شماره یک ایران در گوانگ جو باشد.

برداشت از پرسپولیس

امانت داری / استفاده از این خبر با ذکر نام مرجع خبری پرسپولیس مجاز است