مرجع خبری پرسپولیس : پريدن وسط زمين در مسابقات پخش زنده، باوجود همه مخاطراتش شايد آخرين راهي باشد كه براي «ديده شدن»، به ذهن چنين تماشاگراني مي‌رسد.

1- هنوز مُهر گل زيباي علي كريمي به فجرسپاسي خشك نشده بود كه ظهور يك ميهمان ناخوانده در قاب تصوير تلويزيوني، بينندگان ميليوني اين مسابقه را غافلگير كرد. همه چيز كاملا گويا بود.

شعف ناشي از گل ديرهنگام پرسپوليسي‌ها و بازگشت اين تيم به مسير پيروزي باعث شده بود تا يكي از هواداران شهرستاني سرخپوشان، با شال قرمزش به قلب ميدان بزند و شريك خوشحالي ستاره‌هاي تيم محبوبش شود. در دو هفته گذشته، اين دومين تماشاگر عاشق‌پيشه و ماجراجوي فوتبال ايران بود كه در يك مسابقه مهم، وسط زمين مي‌پريد و چشم‌ها را به خودش خيره مي‌كرد.

به نظر مي‌رسد اين گروه از فوتبالدوستان ايراني تحت تاثير ستاره اروپايي پرش‌هاي ناگهاني به مسابقات بين‌المللي قرار گرفته‌اند و در تلاش‌ هستند تا رفتار «جيمي جامپ» سرشناس را مورد الگوبرداري قرار بدهند. اين هوادار متعصب بارسلونا كه نام كاملش «خائومه ماركه كوت» است،‌ركورددار پريدن به ميدان در زمان برگزاري رقابت‌هاي بسيار مهم فوتبال و حتي ساير رشته‌هاي ورزشي به شمار مي‌رود. مهم‌ترين رفتارهاي آنارشيستي او، كوبيدن پرچم كاتالونيا توي صورت فيگو در جريان بازي فينال يورو 2004 و نيز حمله به كاپ جام‌جهاني 2010 در آفريقاي جنوبي است و حالا به نظر مي‌رسد در ايران نيز عده‌اي در صدد تقليد از او برآمده‌اند.

2- جيمي جامپ يك چهره سرشناس در دنياي ورزش است كه بخشي از پرمخاطب‌ترين مطالب رسانه‌هاي بين‌المللي را، مصاحبه‌هاي جذاب گاه و بيگاه با او تشكيل مي‌دهند. اين سال‌ها، خيلي از تماشاگران هيجان‌زده در كشورهاي مختلف دنيا سعي كرده‌اند رفتار او را كپي كنند وعده‌اي نيز چنان غرق در تقليد از مرد هنجارشكن اسپانيايي شده‌اند كه با استفاده از همان كلاه‌هاي قرمز معروف جيمي جامپ وسط زمين مي‌پرند. با اين همه اما، نمي‌توانيم بي‌تابي و دلشوره خودمان را از سرنوشت جيمي جامپ‌هاي روزافزون فوتبال ايران پنهان كنيم. متاسفيم، اما اينجا شايد اروپا نباشد كه تماشاگر صف‌شكن مشتاق را با مهرباني و مسالمت به جايگاه اصلي‌اش هدايت كنند و طرف، از صبح روز بعد در ويترين رسانه‌ها قرار بگيرد، براي خودش ركورد به ثبت برساند و آزادانه از آمال و آرزوهايش براي پريدن به زمين در مسابقات مهم‌تر حرف بزند. در كشور ما، شايد ظرفيت‌ها هنوز آنقدر نباشد كه بدانيم و بفهميم آنكه ناگهان دل به دل هياهوي ميدان مي‌دهد و ستاره ناخواسته رقابت‌هاي ورزشي مي‌شود، صرفا تماشاگر ديوانه و دل‌داده‌اي است كه تسليم شور و شيدايي جواني‌اش شده؛ نه كار به كار منافع ملي دارد و نه آن‌چنان سر از مسايل امنيتي و حفاظتي درمي‌آورد. نگران برداشت‌هاي غلط از رفتار جيمي جامپ‌هاي آماتور وطني هستيم. كاش آنها به همان سادگي واقعي‌شان و همان‌قدر كه بي‌شيله و پيله‌اند، درك شوند و مورد قضاوت قرار بگيرند.

3- «ديده شدن»، حسرت ديرينه خيلي از ما ايراني‌هاست و شايد تلاش براي تسكين همين درد هم باشد كه اين روزها تماشاگران ايراني را به انجام چنين پرش‌هاي مخاطره‌آميزي وا مي‌دارد. وقتي جمع كثيري از دانشجويان فوق‌ليسانس بهترين دانشگاه صنعتي ايران كه قرار است آينده اين كشور را بسازند، مقابل دوربين عكاسي همشاگردي‌شان خم مي‌شوند و «نود دولايي» درست مي‌كنند تا شايد به اين بهانه، عادل فردوسي‌پور براي چند ثانيه اسمي از آنها در برنامه‌اش بياورد، ديگر از تماشاگران كم سال و پرشور استاديوم‌ها چه توقعي مي‌توان داشت؟ در كشوري كه به طور متوسط هر 10 ميليون ايراني فقط يك شبكه تلويزيوني دولتي دارند و همه سهم آنها از اين آنتن، مخصوص زماني است كه ركورد خوابيدن در حوضچه يخ‌زده را مي‌شكنند يا قاشق وچنگال روي بدن الكتريسيته‌اي‌شان نگه مي‌دارند يا با همان ديالوگ كليشه‌اي «وقتش را بيشتر كنيد» به تعريف و تمجيد از محصولات سيما مي‌پردازند، نبايد چندان از رفتارهاي شهرت‌طلبانه جيمي‌جامپ‌هاي ايراني تعجب كرد. پريدن وسط زمين در مسابقات پخش زنده، باوجود همه مخاطراتش شايد آخرين راهي باشد كه براي «ديده شدن»، به ذهن چنين تماشاگراني مي‌رسد.

4- وسط زمين نپر برادر! اينجا تماشاگراني كه مثل بچه مثبت‌ها دست به سينه روي سكو مي‌نشينند و مرتكب هيچ رفتار پرريسكي هم نمي‌شوند، چندان در حاشيه امنيت نيستند و مورد لطف قرار نمي‌گيرند، چه برسد به شما كه سوداي جيمي جامپ شدن را هم در سر داريد. هنوز آواي خاموش شده «ايران – ايران» هفت جان‌باخته بازي با ژاپن را از ياد نبرده‌ايم؛ آنان كه در مسالمت‌آميزترين شكل ممكن به حمايت از تيم كشورشان برخاستند و هرگز به خانه بازنگشتند. وقتي عقوبت برخي از آرام‌ترين تماشاچيان فوتبال ايران اين است، خدا به فرياد جيمي جامپ‌هاي بومي برسد…!

نویسنده: رسول بهروش