مرجع خبری پرسپولیس : شايد برخي تصور كنند تمجيد از فوتباليستي كه بازي‌اش دل اهالي غيرفوتبالي را هم مي‌برد كاري عبث باشد كه اصلا نيازي هم به آن نيست اما اين بار ديگر نمي‌توان از نمايش جادوگر راحت عبور كرد.

از علي كريمي حرف مي‌زنيم؛ فردي كه شايد جزو معدود فوتباليست‌هايي باشد كه هوادار و غيرهوادار خيلي راحت اسمش را فرياد مي‌زند يا از او تمجيد مي‌كند بدون اينكه فكر كند تعريف از فوتباليستي كه سالي 400 – 300 ميليون پول به جيب مي‌زند بيشتر آزاردهنده است تا تسلي‌دهنده.

غليان غيرت در اين بازيكن به شدت رشك‌برانگيز است تا جايي كه احساس مي‌كني او مثل يك سرباز فداكار و همه فن حريف بايد جور ناتواني هم‌رزمانش را هم بكشد و در جنگي نابرابر پرچم پيروزي را بالا ببرد.

شايد انتظار از او كه به بالاترين سطح فوتبال دنيا رسيده و عنوان بهترين بازيكن آسيا را يدك مي‌كشد بالاست اما در فوتبال يازده به يازده مگر مي‌شود يك بازيكن تيمي منفعل و پر از ايراد را برنده از زمين بيرون بياورد؟ علي كريمي اما اين كار بزرگ را انجام داد؛ با موقعيت‌شناسي، هنر چگونه ضربه زدن به توپ، استمرار در تلاش براي تصاحب توپ و حس برتري‌جويي تا سوت پايان.

دقيقه 90 اوج توانايي‌هاي كاپيتان پرسپوليس است. بازيكن فجر مي‌خواهد تونلي از ميان پاهاي او باز كند اما كريمي با سماجت و دعوا توپ را مي‌گيرد، وحيد را مي‌بيند و لحظه‌اي بعد بدون آنكه تصور رسيدن توپ را داشته باشد ضربه‌اي به توپ مي‌زند كه فوق‌العاده است. در زاويه‌اي تنگ او با روي پا توپ را به تور مي‌چسباند تا ثابت كند فوتباليست بزرگ چه كيفيتي دارد و چه كارهايي از عهده‌اش برمي‌آيد.

جدا از پاس گل يا گل فوق‌العاده‌اي كه به نام او ثبت مي‌شود، كريمي لحظاتي وي‍ژه در ذهن پرسپوليسي جماعت ثبت مي‌كند. تصاويري كه در فوتبال امروزي آنقدر كم شده كه با ديدنش به وجد مي‌آيي. طبيعتا اگر فاعل اين حركات فوتباليستي باشد كه در فن فوتبال هيچ كم ندارد اتفاقات دلنشين‌تر و ماندگارتر خواهد شد. شايد زيباتر از گلي كه كريمي مي‌زند آن تكلي كه منجر به اخطار گرفتنش شده به دل مي‌نشيند؛ او بعد از يكي دو دريبل موفق توپ را لو مي‌دهد و درست همين جاست كه عبارت «لشكر يك نفره» مصداق پيدا مي‌كند.

نمي‌دانم شايد كمي خنده‌دار به نظر بيايد اما انگار فرمان آن تكل را دل مي‌دهد و كاري كه دلي باشد به دل مي‌نشيند. يا مي‌شود به ثانيه‌هاي بعد از گل و آن شادي غريب كه بوي پيروزي مي‌دهد توجه كرد، آنجا كه مشت‌هاي گره كرده كاپيتان رو به هوادار شده و غريو پيروزي را تداعي مي‌كند. اينجا غليان غيرت در مشت‌هاي گره كرده او تجلي مي‌يابد و همين تصوير روي جلد روزنامه‌ها نقش مي‌بندد تا فردا همه از علي كريمي بگويند؛ فوتباليستي كه هم فوتبال را خوب بلد است و هم با جان و دل بازي مي‌كند.

پيشكسوتي مي‌گفت كريمي چون نسل قبلي را حس كرده اينطور از جان و دل مايه مي‌گذارد اما او هم كمك فكري مي‌خواهد هم تعصبي. اي‌ كاش مي‌شد بقيه بازيكنان پرسپوليس را هم سوار ماشين زمان كرد و 20 – 15 سالي عقب برد. در آن صورت شايد تيم – ستاره‌اي مثل علي كريمي اينقدر تنها نبود، تنها بودني كه در بسياري از اوقات به شدت آزاردهنده است.