سه شنبه 29 بهمن(12:22)

پرسپوليس در آن ۱۵ دقيقه مجبور شد شجاع باشد تا بازى حيثيتى پايتخت را از كف ندهد.پرسپوليس كه گاهى در حمله يا دفاع بدجورى ناتوان جلوه مى كند در اين ۱۵ دقيقه مجبور شد به يك سيستم شجاع، پرتعداد و رو به جلو متوسل شود. چاره اى هم نداشت، يك بر صفر باخته بود و با شكست و تحقير فاصله اى نداشت. پس بايد با شجاعت جلو مى كشيد و از تمام ثانيه هايش براى رسيدن به گل استفاده مى كرد. كارى كه استقلال در چند بازى اخيرش انجام داد و به بردهاى پرگلى هم رسيد. تفاوت در اينجا بود كه پرسپوليس براى شجاع بودن فقط ۱۵ دقيقه فرصت داشت اما استقلال در هر ۹۰ دقيقه بازى هاى گذشته اش شجاع بود. اجازه بدهيد از همين ۱۵ دقيقه هم درس بگيريم و براى خودمان چراغ راهى بسازيم. سيستم پرسپوليس با اندك بضاعت موجود تبديل شد به ۳- ۴- .۳ خط دفاع ۳ نفره شد تا يك نفر به خط حمله اضافه شود. كادرفنى پرسپوليس در غياب توره و خليلى مجبور بود از ۲ مهره جوانش يعنى نوروزى و على عسگرى استفاده كند. خب اول اينكه چه اشكالى داشت كه پرسپوليس از ۲ مهره كم تجربه اش استفاده كند. بالاخره پرسپوليس يك جايى بايد شجاعت مى كرد و با اطمينان به سراغ مهره هاى نيمكت نشينش مى رفت. دوم اينكه پرسپوليس در اين فصل هيچ گاه به معناى واقعى از اين سيستم بهره نبرده بود. هميشه ترس از گل خوردن، پرسپوليس را به استفاده از دفاع خطى ۴ نفره مى كشاند. سيستمى كه واقعاً در اين فصل به پرسپوليس هيچ كمكى نكرده بود. دفاع با ۴ نفر متزلزل بود و حمله با يك نفر بى اثر! پرسپوليس يارانى را نداشت كه در قالب اين سيستم دائم از دفاع به حمله و برعكس باز و بسته شوند. پرسپوليس چه زمانى در اين فصل با ۳ مهاجم حمله مى كرد؟ زمان دنيزلى مثلث معدنچى، بادامكى و نيكبخت اين وظيفه مهم را بر عهده داشتند اما بعد از آن داستان به نيكبخت و خليلى ختم شد و امسال به توره يا نيكبخت رسيد. اين يعنى ترس، پسرفت، نبود شجاعت.پرسپوليس در ۱۵ دقيقه پايانى دربى ياد گرفت با استفاده از يك سيستم پرتعداد در حمله قادر است ضعف هاى دفاعى را به حداقل برساند و ضريب اشتباهات حريف را به بالاترين ميزانش برساند.شايد توجه به اين ۱۵ دقيقه پايانى دربى ۶۶ و نگاه انداختن به تعداد كرنرهاى كسب شده در اين دقايق براى پرسپوليسى ها چندان بد نباشد.