مرجع خبری پرسپولیس : ورود به سی و چهار سالگی به هر حال صدای پای بازنشستگی را در گوش هواداران سینه چاک جادوگر تداعی می کند، حتی اگر دنیای فوتبال در جام جهانی 2014 شاهد جادوی مردی باشد که هرگز به قدر توانایی های بی بدیلش از فوتبال بهره نبرد.

مردی که خیلی ها او را بهترین بازیکن دو دهه اخیر فوتبال ایران می دانند در حالی شمع های تولد 33 سالگی اش را به باد سپرد که اهالی فوتبال این روزها سرمست از تماشای جادویش در مستطیل سبز به روزهای بعد از او فکر می کنند.

علی کریمی که مکسس را در ورزشگاه المپیک رم به اشاره ای تحقیر کرد و ستاره های پر ادعای آلمان ها را در ورزشگاه آزادی مقهور توانایی های فنی اش کرد شاید بیش از آنکه در مستطیل سبز برای ما جماعت پیام آور شادی باشد در خارج از قاب های دوربین دل ها را مسحور خود کرد.

شماره 8 که به غلامپور آموخت خیلی هم نمی توان با غرور از خط دروازه فاصله گرفت چرا که از خط وسط مستطیل سبز هم می شود دروازه را گشود، هم اویی که لبخند های مدیرعامل فعلی آبی ها را که سرخوش از یاغی کردن هاشمی نسب بر لبش نشسته بود به اشک تبدیل کرد و همان کسی که کره ای های پرادعا را در جام ملت های 2004 به زانو در آورد.

ورود به سی و چهار سالگی به هر حال صدای پای بازنشستگی را در گوش هواداران سینه چاک جادوگر تداعی می کند، حتی اگر دنیای فوتبال در جام جهانی 2014 شاهد جادوی مردی باشد که هرگز به قدر توانایی های بی بدیلش از فوتبال بهره نبرد.

بی راه نیست اگر ادعا کنیم کریمی اگر قدر خودش را می دانست بر بام فوتبال دنیا قدم می گذاشت.

با این همه اما علی کریمی برای ما جماعت نقشی فراتر از یک ستاره فوتبال را بازی می کند. مردی که پیراهن امضا شده اش را به مادر داغدیده تقدیم می کند و در کوتاه ترین زمان آرزوی بلندقدترین جوان ایرانی را برآورده می کند. اویی که مرحم روزهای تنهایی بابک معصومی می شود و…

حالا با خودمان فکر می کنیم با غروب خورشید نسل کریمی ها کدام یک از ستاره های پرمدعا و بی بخار این روزهای فوتبال لباس های مارک دارشان را برای بازی کردن با کودکان بی سرپرست خاکی می کنند.

* عکس: جادوگر در میان کودکان بی سرپرست

از خودمان می پرسیم روزی که کریمی کفش هایش را آویخت ، چه کسی به فکر بازیکنی خواهد بود که شب ها را در کیوسک نگهبانی ورزشگاه درفشی فر سر می کند.

علی کریمی خودش هم می داند که خیلی از خاطرات نوستالژیکش را در خارج از مستطیل سبز در سینه محبوس کردیم چرا که ارزش کار خیر با پنهان ماندنش دو چندان می شود و جادوگر سرخ نیازی به بوق و کرنای آن ندارد.

با این همه اما حالا وقت لذت بردن است، لذت بردن از توانایی های خیره کننده جادوگر و شخصیت مسحور کننده اش در خارج از مستطیل سبز. می خواهم به روزهای بدون شماره 8 فکر نکنیم، تک تک لحظات ناب بودنش را در این فوتبال بی در و پیکر فرصتی برای لذت بردن بدانیم.

لذت بردن از نسلی که هنوز هم کاریزمای محبوبیت را حفظ کرده اند، نسلی که به راحتی کینه ها را کنار می گذارند و با یک بازی خیریه ما را به روزهای پر شکوه هل می دهند.

علی کریمی یادآور نسل 98 است، باقی مانده گروهی که بعید است چرخ گردون دوباره آن را برایمان بازسازی کند. ما شماره 8 را بایگانی می کنیم، همانطور که خاطرات عقاب ها، پیروانی ها ، خاکپورها، مهدوی کیاها، باقری ها ، دایی ها ، شاهرودی ها و … تا ابد در سینه نسل من بایگانی شد.

پویا نوایی

انتهای گزارش اختصاصی / امانت داری _ استفاده از این مطلب تنها با ذکر نام مرجع خبری پرسپولیس مجاز است