سید جلال یک اظهار نظر در مورد محرومیت ال کثیر داشت که هر کسی نظرش رو بیان کرده بود در مورد حرفهای کاپیتان. اما محرومیت ال کثیر چه ناحق و چه حق یک نکته را به همه نشان داد که هنوز بازیکن ایرانی شاغل در لیگ برتر ایران صد در صد حرفه ای نشده. وقتی در یک تورنمت معتبر روبروی دهها دوربین بین المللی قرار میگیری باید نسبت به کوچکترین حرکت خودت حساس باشی به دلیل اینکه در مقابل چشمان میلیونها بیننده قرار داری که هر کدامشان به فراخور حال خود یک نوع قضاوت دارند. وقتی کنعانی زادگان که اعتراضهایش هم کاملا به حق بود در برابر فولاد به دلیل فشار های زیادی که از لحاظ نتیجه گیری روی کل باشگاه بود بعدش در شرایط خستگی که دیگر عضله به فرمان مغز نیست یک استارت چند ده متری میزند و با خطای بازیکن حریف دچار پارگی یا کشیدگی میشود این دیگر اسمش حرکت آماتور گونه و احساسی است. دو هفته پیش سالگرد دربی معروف آیمون زاید بود. اگر در آن بازی مهدوی کیای کاملا حرفه ای روی گل دوم آن سانتر را با خونسردی و مهارت ارسال نمیکرد اصلا امیدی به مساوی یابرد بود؟ پس در پشت همه بردها و بازیهای حماسی در هر رده ای خوی حرفه ای گری بازیکن نهفته است تا شادیها و حرکات احساسی و آماتوری. پس لازمه که بازیکن ضمن آمادگی بدنی از لحاظ روح حرفه ای گری هم بسیار بیشتر از این روی خود کار کند. نمونه ها از این دست بسیار است که موجب اطاله کلام است.