امیررضا عابدزاده؛ او یکی از ویژه ترین بازیکنان این روزهای فوتبال ایران است.

 امیررضا عابدزاده، او یک بازیکن ویژه و فوق العاده است، با کلی قابلیت خاص. پسری که انگار ساخته شده برای متفاوت بودن. پسری که دروازه بانی را زیر نظر پدرش یادگرفته و حالا گلر دوم تیم ملی امید ایران است. پسری البته بی هیاهو ، ساکت و درون گرا. متن هایی که می نویسد نشان از عمق تفکرش دارد. به رغم پسر یکی از بزرگترین فوتبالیست های تاریخ ایران بودن، به جای رانندگی و ویراژ در خیابان ها، ترجیحش تردد با مترو است و کلاه بافتنی روی سر می گذارد، هدستی توی گوش دارد و مدام موسیقی های سنگین ایتالیایی گوش می دهد. توی دروازه که می ایستد شاید آن صلابت پدر را نداشته باشد که دیگر کسی احمدرضا بشو نیست اما این تمرین بدنسازی و ایستادن روی دست ها را از بین گلرهای ایرانی تنها کسی می تواند انجام دهد که با احمدرضا تمرین کرده باشد، کسی که یک عمر با او تمرین کرده باشد، یعنی پسرش امیررضا. امیررضا که قطعا به خوبی او در دروازه بانی نیست اما در زندگی مشی متفاوتی دارد، متفاوت و پرتر از بسیاری از فوتبالیست های سطحی فوتبال ما.