مرتضی کرمانی مقدم در واکنش به درگذشت کریم باوی می‌گوید: با احترام به تمامی بزرگان فوتبال ایران و براساس آن چیزی که خودم دیدم باوی بهترین سرزن تاریخ فوتبال ایران بود.

خبر کوتاه بود و تلخ؛ کریم باوی ستاره خط حمله تیم ملی ایران در دهه ۶۰ به دیار باقی شتافت. هنوز هم وقتی اسم تیم زنده نام پرویز دهداری را می‌شنویم یاد کریم باوی می‌افتیم.

ستاره ای بی ادعا که بالای سر تمامی مدعیان فوتبال ایران سر می‌زد. پسری جنوبی و خوزستانی که ناگهان سر از تیم شاهین تهران درآورد و باشگاه‌های تهران را به تسخیر کشید!

کریم باوی با تیم شاهین تهران و در کنار امیر قلعه نویی، محمودپلزوکی، مرتضی یکه، مجتبی محرمی، محمود معمار، محمدرضا شکورزاده، محمد حسین ضیایی و … زیر نظر نصرالله عبداللهی نام خودش را مطرح کرد و به پیراهن تیم ملی رسید.

در تیم ملی اما او یک ستاره بی همتا بود. فوتبال ایران پس از مرحوم همایون بهزادی دیگر سرزنی همچون کریم باوی به خود ندید و حیف و صد حیف که این مهاجم خوش پرش خیلی زود با بازی‌های ملی هم وداع کرد چرا که مصدومیت و ترکش‌های به جای مانده از جنگ تحمیلی در بدن او این اجازه را نداد تا بیشتر برای ایران بدرخشد و گل بزند.

کریم باوی در ادامه پیراهن تیم پرسپولیس را پوشید و در تیم علی پروین هم خوش درخشید اما …

حالا در لابه لای اخبار مختلف می‌شنویم که کریم باوی هم رفت، رفت و رفت تا دوباره تیتر یک رسانه‌ها شود. با مرتضی کرمانی مقدم همبازی قدیمی کریم باوی تماس گرفتیم که اعلام کرد مدتی است مصاحبه نکرده اما به احترام دوست قدیمی‌اش چند کلامی‌به ما گفت: با احترام به تمامی بزرگان فوتبال ایران و براساس آن چیزی که خودم دیدم باوی بهترین سرزن تاریخ فوتبال ایران بود. او پرش‌های بلندی داشت و در تمرینات هم کسی نمی‌توانست روی سرش، سر بزند. او شاگرد خلف زنده یاد پرویز دهداری بود که به نظر من به حق واقعی خودش در فوتبال نرسید. آن زمان همه مدافعان تیم‌های آسیایی از رویارویی با کریم باوی می‌ترسیدند چون وقتی یک کرنریا ضربه ایستگاهی به دست می‌آوردیم دیگر مطمئن بودیم کریم باوی گل می‌زند. او پرش‌های بلندی داشت و جوری روی هوا سر می‌زد که احساس می‌کردید، در آسمان ایستاده، مکث می‌کند و بعد ضربه سر می‌زند. ضرباتش داخل چارچوب بود و همان طور که گفتم خیلی حیف شد که نتوانست به اندازه استعدادش از این فوتبال درآمد داشته باشد.

وی ادامه داد: وقتی خبر درگذشت باوی را شنیدم خیلی دلم برای کریم سوخت. دلم برای تنهایی کریم سوخت که واقعا تنها بود. هیچ کس پیگیر این نبود که بهترین سرزن فوتبال ایران و کسی که نامش لرزه بر اندام مدافعان حریفان ایران در آسیا می‌انداخت الان کجاست و چه می‌کند؟ این خیلی بد است که فوتبال ایران زمانی به یاد قهرمانانش می‌افتد که روی تخت بیمارستان باشند یا اینکه از تنهایی و بی کشی دق کنند و بمیرند. این رفتار زنده کشی و مرده پرستی است. کاش زودتر به یاد کریم باوی می‌افتادیم. روحش شاد و یادش گرامی‌باد.