ایسنا:  آنها بهترین بازیکنان جهان هستند اما هیچ‌وقت با یکدیگر دوست نخواهند بود.

وقتی کریستیانو رونالدو و لیونل مسی با یکدیگر روبه‌رو می‌شوند، تنها در ابتدای بازی به یک دست دادن ساده با هم اکتفا می‌کنند اما در طول سال رقابت (بخوانید دشمنی) آنها همیشه بحث اول مطبوعات است.

فوتبال امروزه عصری را می‌گذراند که به رونالدو و مسی خلاصه شده است. دو بازیکنی که فاصله زیادی با دیگر فوتبالیست‌ها دارند اما این دو بازیکن باید بیش از هر بازیکن دیگری قدردان هم باشند. هر زمان که رونالدو برای تیمش هت‌تریک می‌کند، مسی در بازی بعد سعی می‌کند برای بارسلونا هت‌تریک کند و یا حتی بیش از سه گل بزند. نتیجه فوق‌العاده بوده و کافی است آمار گلزنی این دو بازیکن را با دیگر بازیکنان بزرگ دنیا مقایسه کرد.

برای مثال نگاهی به آمار 300 گل لیونل مسی نشان می‌دهد، 80 گل اول این بازیکن در 161 بازی به دست آمد اما از زمانی‌ که رونالدو از منچستریونایتد راهی رئال‌مادرید شد مسی در 207 بازی 222 گل زده است. این داستان برای رونالدو نیز رخ داده است. رونالدو در 292 بازی برای منچستر‌یونایتد 118 گل به ثمر رساند اما او در رئال‌مادرید در 185 بازی 186 گل برای رئال‌مادرید به ثمر رسانده است.

دشمنی رونالدو با مسی در یورو 2012 نمایان شد؛ زمانی که هواداران دانمارک در بازی با پرتغال وقتی رونالدو صاحب توپ می‌شد، نام «مسی» را بر زبان می‌آوردند. رونالدو پس از بازی گفت: می‌دانید سال گذشته این موقع مسی کجا بود؟ او از کوپا لیبرتادورس آن هم در کشور خودشان حذف شد. این بدتر است. درست نیست؟

بار دیگر دشمنی این دو ستاره در مراسم توپ طلا نمایان شد که لیونل مسی سه رای خود برای مراسم توپ طلا را به ترتیب آندرس اینیستا، ژاوی و رادامل فالکائو اعلام کرد و خبری از نام رونالدو نبود. رونالدو نیز همزمان شانس رای‌ دادن در این مراسم را به عنوان کاپیتان تیم ملی پرتغال داشت اما این وظیفه را به هم تیمی‌اش‌ برونو آلوس واگذار کرد و او نیز رونالدو را انتخاب کرد و لیونل مسی را جزو سه نفر اول قرار نداد. اوج دشمنی این دو ستاره به پایان ال‌کلاسیکو برمی‌گردد که مسی و رونالدو بی‌تفاوت از کنار هم گذشتند و با یکدیگر دست ندادند.

رقابت در ورزش چیز تاره‌ای نیست. سباستین کو و ایستو آوت، دو دونده انگلیسی در دهه 80 نیز مانند رونالدو و مسی رقابت فشرده‌ای با هم داشتند. آوت در ماده 800 متر به طلا رسید و کو در ماده 1500 متر شکست شش روز قبل خود را جبران کرد و به مدال طلا رسید. رقابت فشرده بین این دو ورزشکار باعث شد، ورزشکاران انگلیسی در دهه‌ی 80 عصر طلایی داشته باشند؛ به طوری که خود سباستین کو رقابت با آوت را دلیلی برای سه بار شکستن رکورد جهان در فاصله 41 روز عنوان کرد.

هم‌چنین بین آیرتون سنا و آلاین پروست زمانی‌که فرمول یک را به تسخیر خود در آوردند، رابطه دوستانه‌ای نبود. اگر چنین رابطه‌ای بین آنها حکمفرما نبود باز هم آنها می‌توانستند به عنوان نفر اول از خط پایان عبور کنند؟ اما تراژدی زمانی رخ داد که سنا در سال 1994 کشته شد و پروست اعلام کرد قسمتی از بدن او نیز به خاطر مرگ سنا از بین رفت! اگرچه آنها هیچ وقت با هم رابطه دوستانه‌ای نداشتند اما حضور پروست در مراسم تشییع جنازه سنا نشان داد، سنا چقدر برای او مهم بوده است.

همچنین ویکتور پندلتون و آنا میرس، دو دونده زن نیز سال‌ها با هم رقابت داشتند اما وقتی میرس در المپیک به مدال طلا رسید آن دو همدیگر را در آغوش گرفتند و یخ این رقابت سخت و فشرده ذوب شد.

آیا این اتفاق برای کریستیانو رونالدو و لیونل مسی نیز رخ می‌دهد؟ زمانی که مسی جایزه توپ طلا را دریافت می‌کرد چهره رونالدو مانند صاعقه‌ای خشمگین بود.

آیا این رابطه باید همین شکل ادامه یابد؟ هر دوی آنها هم تیمی‌های بسیار خوبی دارند و از حمایت مربیان خود بهره می‌برند، اما آنها باید ارزش رقابت بین خودشان را بدانند که باعث شده است کیفیت بازی آنها روز‌به‌روز بهتر شود. بهتر از آن چیزی که فکرش را می‌کردند. بنابراین اگرچه ممکن است آنها قادر نباشند با هم زندگی کنند اما یک نکته به‌طور قطع وجود دارد و آن هم اینکه آنها بدون هم نیز نمی‌توانند زندگی کنند.