در بازی دیشب پرسپولیس برابر راه آهن به خصوص در نیمه اول روند بازی به سود میزبان بود و آمار بازی هم همین را نشان می داد. یک بخش از مشکلی که پرسپولیس دارد این است که این تیم بر عکس استقلال که با کمترین اختلاف پیروز می شود نمی تواند ببرد و همین امر روحیه بازیکنان سرخ را با مشکل مواجه کرده است.
در فوتبال امروز تیم ها با 11 نفر حمله می کنند و با 11 نفر دفاع. در حالی که پرسپولیس وقتی با سیستم 1 – 3 – 2 – 4 بازی می کند فاصله هافبک ها با مدافعین خیلی زیاد است. این امر باعث می شود غیر از این که وسط میدان خالی باشد مدافعین شانسی برای بازی سازی نداشته باشند. واقعا متاسفم که پرسپولیس روی یک حرکت بسیار ساده دروازه اش باز شد (گل اول). به نظر من این اتفاق دیگر تقصیر مربی نیست. کرانچار هنوز تیم را کامل نمی شناسد و نمی توان از او ایراد گرفت. پرسپولیس این بازی را خوب شروع کرد. مشکل این تیم اما در گلزنی بود. وقتی قرار است 3 بازیکن پشت مهاجم باشد معنی اش این است که این 3 بازیکن باید خوب بدوند و هم به قلب دفاع بزنند و هم در خط میانی ایفای نقش کنند. شاید زارع و نوروزی این خصوصیت را داشته باشند اما شیری و کلاه کج بازیکنان زیاد دونده ای نیستند. این دو قرار است نقش Playmaker یا بازیساز را بازی کنند. کلاه کج ساده بازی می کند

و این می تواند مفید باشد. اما حضور دو بازی ساز در زمین مشکل ایجاد می کند. شاید بهتر بود به جای شیری از تیاگو یا وسلی استفاده می شد. تیاگو مصدوم است اما وسلی می توانست از ابتدا بازی کند.
به نظر من میثم بائو هم در این بازی می توانست جای آرفی قرار بگیرد. شاید بائو در بازی قبلی خوب نبود اما قدرت سرزنی و جنگندی او بیش از آرفی می توانست کمک پرسپولیس در این بازی باشد