دقیقا تابستان ۱۰ سال پیش بود که دو بازیکن جوان با جسارت و اعتماد علی دایی از لیگ یک به پرسپولیس پیوستند و پیراهن سرخ‌پوشان را به تن کردند.

احمد نوراللهی از فولاد یزد به پرسپولیس آمد و مهدی طارمی از ایرانجوان بوشهر. هر دو در فاصله کوتاهی فیکس شدند و کادرفنی به خاطر این اطمینان زودهنگام، فشار زیادی را تحمل کرد؛ مخصوصا وقتی پرسپولیس هفته چهارم همان فصل با نمایش ضعیف و یک نیمه‌ای نوراللهی کم‌تجربه که برای رقابت با کفشگری خریده شد با نتیجه ۲بریک برابر ملوان انزلی شکست خورد. با این حال آن صبوری در نهایت نتیجه داد و حالا احوالات دو کشف گمنام شهریار، درست یک دهه بعد تماشا دارد.

این چند وقت در مورد طارمی زیاد صحبت شده و همه می‌دانند انتقال این مهاجم ایرانی به اینتر قطعی شده است. خب این انتقال مهمی است و نیازی به توضیح واضحات نیست. کارنامه طارمی در پورتو هم مشخص است و البته در تیم ملی هم او فقط با به ثمر رساندن یک گل دیگر و عبور از کریم باقری، به سومین گلزن برتر تاریخ این تیم تبدیل خواهد شد؛ بعد از علی دایی و سردار آزمون.

داستان نوراللهی هم جالب است؛ هافبکی که شاید بهترین دوران فوتبالش را پشت سر می‌گذارد. او فصل گذشته با شباب‌الاهلی قهرمان لیگ امارات شد و به الوحده پیوست. در این تیم هم عملکرد فردی احمد عالی بود؛ او در تمامی مسابقات این فصل ۱۰ گل زد و ۹ پاس گل داد تا حضورش در تیم منتخب پایان فصل لیگ امارات جای هیچ تعجبی نداشته باشد. نکته عجیب در مورد نوراللهی اما چیز دیگری است؛ اینکه او در این فرم درخشان همچنان به تیم ملی دعوت نمی‌شود، نه خودش اعتراضی دارد، نه دنبال معذرت‌خواهی و رفع سوءتفاهم است و نه کسی برایش پادرمیانی می‌کند. نوراللهی که به خاطر اعتراضش به سکونشینی در یکی از مسابقات دوستانه ملی مورد غضب قرار گرفت و حضور در جام ملت‌های آسیا را هم از دست داد، بدون اینکه یک کلمه حرف بزند با بهترین کیفیت در حال دنبال کردن مسابقات باشگاهی خود است. جای او واقعا در تیم ملی خالی نیست؟