پرسپولیس نیوز : همه آن کسانی که با زور و حرف و حدیث به پرسپولیس می رسند و با شایستگی های خود صعود نمی کنند هنگام جدایی سرنوشت مشابهی دارند.

تا جایی در این تیم می مانند که کار از کار می گذرد و دیگر تغییر در پرسپولیس تاثیر چندانی ندارد، مثل همین الان پرسپولیس که درخشان یک جام را قطعا از دست داده، در جام بعدی که لیگ باشد طوری نتیجه گرفته که روی کاغذ هم شانس چندانی با قرار گرفتن در رده دهم برایش نمانده و فکر کردن به جام سوم یعنی جام قهرمانان هم برایش خنده دار است.

حمید استیلی هم همین رفتار را داشت و روزی از پرسپولیس کنار رفت که پرسپولیس دو دربی پیاپی را به استقلال باخته بود، در لیگ برای فرار از انتهای جدول می جنگید و جام حذفی را هم از دست داده بود و دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت.
 

این در حالی است که نمونه های مشابه داخلی و حتی خارجی آنان در تیم های دیگر بسیار منطقی تر با این مساله برخورد می کنند و منافع جمع را بر شخصی ارجح می دانند. فراموش نکردیم همین امسال را که زلاتکو کرانچار تیم ساخته و آماده اش را پس از چند بازی نتیجه نگرفتن تحویل حسین فرکی داد یا سال های قبل که در همین تیم لوکا بوناچیچ به راحتی در میانه فصل کنار رفت تا جای خود را به کرانچار بدهد و یا وضعیت در تیم های دیگر چون گسترش فولاد و جدایی مهدی تارتار از آن و… همه و همه مربیان وقتی به بن بست خوردند عطای ماندن را به لقایش بخشیدند اما اینجا در پرسپولیس مربی تا تیم را به زمین گرم نزند و تمام روزنه های امید را نبندد دست بردار نیست و به زور او را از تیم بیرون می کنند.

شاید در این سال ها تنها بتوان افشین پیروانی را در پرسپولیس مثال زد که وقتی دید جو برای فعالیتش آماده نیست بلافاصله عزم کنار رفتن کرد و جای خود را به نفر بعدی داد تا کار از آن چه هست دیرتر نشود.

به هر حال کسی که به توانایی های خود اعتقاد نداشته باشد و با شایستگی به جایگاه ها دست پیدا نکند دل کندن آسان از آن هم برایش شدنی نیست.