۱- جور ديگرى بودند، پرانگيزه، دونده و جنگنده! لباس هاى همه در پايان بازى سرشار از «گِل» بود، هيچ كس براى خودش بازى نمى كرد، همه يكى بودند در قالب «تيم» شايد از معدود بازى هايى بود كه پرسپوليسى ها تفكر تيمى داشتند، برخلاف گذشته همه «كارگر» بودند. اصلاً پيچيده نبود، «تيم» بودند و بردند، به راحتى آب خوردن!
۲- پرسپوليس با نداشتن رضايى و نيكبخت به ۱-۳-۲-۴ سابق برگشته بود، پرسپوليس در بازى ديروز بر يك اصل درست اصرار داشت؛ در اختيار گرفتن ميانه ميدان. پرسپوليس در فاز دفاعى با قرار دادن پژمان نورى و مازيار زارع در جلوى مدافعان به خوبى منافذ دفاعى اش را پوشش داده بود بازى فداكارانه زارع و نورى از مهمترين عوامل موفقيت پرسپوليس در اين ديدار بود در جناحين زارعى و شيرى ايستا بازى مى كردند و با توجه به شيوه بازى داماش كه با ۳ مهاجم بازى مى كرد بسيار منطقى به نظر مى رسيد. مدافعان ميانى پرسپوليس جز معدودى از لحظات در زدن ضربات اول و جايگيرى روز موفقى را پشت سر گذاشتند، چه آن زمان كه باقرى ها بود و چه هنگامى كه آتسو جاى او را گرفت.

۳– وقتى خيال پرسپوليس از دفاع راحت شد، كريمى، باقرى و پترويچ به خوبى حملات پرسپوليس را طراحى كردند، پرسپوليس در بهترين جاى ممكن از اين ۳ نفر، خصوصاً باقرى استفاده كرد و همانطور كه ديديم با بازگشت به سيستم ۱-۳-۲-۴ شاهد روز پرفروغ باقرى بوديم كه با حضور به موقع او در ريباند گل برترى و ۳ امتيازى پرسپوليس را به ثمر رساند. همينطور بازيسازى كريمى از راست و پترويچ از چپ موقعيت هاى خوبى را نصيب توره مى كرد.
۴– اصولاً بازى هاى قبل از دربى با احتياط و ترس همراه است، ترسى كه ذره اى از آن در پرسپوليس ديروز ديده نمى شد، نه در بازيكنان و نه در مربيان، بازى دادن جسورانه به كريمى ۲ اخطاره، انگيزه بالاى بازيكنان كه به مثابه فينال به ديدار مقابل داماش ته جدولى نگاه مى كردند از نشانه هاى اين جسارت بود. اگر پيروانى بتواند همين انگيزه را به پرسپوليس براى ديدار با استقلال تزريق كند، استقلال براى دربى روز بسيار دشوارى پيش رو خواهد داشت. پرسپوليس پرانگيزه، استقلال هماهنگ و صدرنشين؛ دربى فوق العاده اى خواهد شد هر چند كه معمولاً اين ديدار جذاب نمى شود، انگيزه و روحيه حرف اول اين ديدار است!