مرجع خبری پرسپولیس : فوتبال نمایشی استقلال و پرسپولیس از آن بازی معروف بندرعباس آغاز شد
گاهی دیگر به بازی پر هیاهو و کم اثر استقلال و پرسپولیس در زمانی که هیجان این بازی فروکش کرده ما را با واقعیاتی ملموس تر و شفاف تر مواجه می کند.
 در بازی استقلال و پرسپولیس که نتیجه مساوی آن از قبل قابل پیش بینی بود همه چيز همانطور كه بايد پيش مي‌رفت، پيش رفت،اکنون نبايد رجزخواني‌هاي قبل از بازي را جدي گرفت و نبايد به گفته‌هاي مديران عامل؛ مربيان و بازيكنان دو تيم اعتماد كرد . همچنین نبايد براي اين بازي در سراسر دنيا دنبال داور خارجي بگرديم و نبايد نگران واكنش تماشاگران دو تيم در خلال يا پايان بازي باشیم چرا که یک چنین دیداری قابل بحث و بررسی نیست.
نود هزار تماشاگر داخل استاديوم با اعتراض‌شان نشان دادند که بازي شرايط طبيعي خود را از دست داده است و همین تفکر را میلیونها بیننده تلویزیونی داشتند که چندان هم بیراه فکر نمی کنند.
فضاي ايجاد شده قبل از بازي و اخطارهاي جدي كه گاه به تهديد بازیکنان نيز منجر مي‌شد شرايطي را به وجود آورده بود كه توان و قدرت خلاقيت بازيكنان را به كمترين حد خود رسانده بود، اگر حتي بپذيريم كه فوتبال با سياست آميخته نشده ولي نمي‌توان پذيرفت كه سياست در فوتبال تاثيرگذار نبوده است. نه اینکه دنبال این موضوع باشیم که یک نفر سراغ دو تیم رفته و از آنها خواسته که بیش از یک گل به یکدیگر نزنید و اگر موقعیت گل نصیب تان شد آن را به اوت بزنید ! اما باید بپذیریم که بازیکنان و مربیان دو تیم نتیجه مساوی و نباختن را بر هر امر دیگری در این بازی به هزار و یک دلیل ترجیح می دهند.
مهدی شیری که پنالتی او به استقلال در ضربه مستقیم به گل تبدیل نشد و بلافاصله هم تیمی او عادل کلاه کج توپ را به گل تبدیل کرد می گوید: بعد از بازی تا صبح خوابم نبرد و هنوز هم کابوس دارم!
صحبت ها شیری در حالی است که همان توپ او گل شده و بازی مساوی شده است حال تصور کنید که آن توپ گل نمی شد و پرسپولیس بازی را واگذار می کرد، حساب کنید برای شیری چه اتفاقی می افتاد؟! این خود گواه دیگری است بر شرایط غیر طبیعی داربی سرخابی که از جهاتی طبیعی هم هست.
حضور رئيس كميته انضباطي در محل تمرين تيم‌ها و قبل از آنكه توصيه‌اي مبني بر ارائه فوتبال زيبا داشته باشد تاكيد بر برخورد سخت و جدي با متخلفین مي‌ کند هم از دیگر مسائلی است که نشان می دهد نباید به دربی فوق نگاهی طبیعی داشته باشیم.
البته از همان ابتدا هم بازی این دو تیم یعنی از حدود 40 سال پیش که بازی اول آنها با تساوی آغاز شد همین شرایط حاکم بوده است اما تقابل تيم‌هاي پرسپوليس و استقلال از سال هفتاد و سه دچار شرايط خاص و پچيده‌اي شد كه روح فوتبال به شدت دستخوش صدمات جبران‌ناپذيري شد. سالي كه با انتخاب ابهران از سوي داريوش مصطفوي «رئيس وقت فدراسيون فوتبال»‌به عنوان داور اول اين ديدار كه صرفا دلايلي خارج از دلايل ورزشي در آن ديده مي‌شد آن اتفاقات ناخوشايند به وقوع پيوست و جنجال زیادی آن بازی به دنبال داشت، بدعت ملال‌آور حضور داوران خارجي نيز از آن سال وارد فوتبال ملي شد، سالي كه فوتبال جنبه سفارشي به خود گرفت و طبيعت زيباي آن مسير حاشيه را پيش روي خود ديد، مسيري كه نهايتا با حضور داور ايراني در دربي گذشته شرايط جديدي را تجربه كرد. در آن بازی که ابهران داور بود و بازی در حالی که با نتیجه دو بر دو مساوی پیش می رفت و با ناداوری و مدیریت ضعیف وی بازی به جنجال کشیده شد سیاست ورزش و دستگاه فوتبال تغییر کرد تا حدی که بازی برگشت همان دیدار در سال 73 با یک بازی نمایشی در بندعباس همراه شد و بازیهای نمایشی در دربی سرخابی از همان سال بدعت شد.
به عبارتی دیدار استقلال و پرسپولیس که در بندر عباس برگزار شد و بازیکنان از ترس محرومیت و عواقب بعدی به جای آنکه برای تصاحب توپ تکل بزنند و غرولند کنند هر بار که از پیش هم رد می شدند با یکدیگر ماچ و بوسه می کردند و دستی به سر و صورت هم می کشیدند و توپ را هم به یکدیگر تعارف می زدند تا ثابت کنند که واقعا مشکلی با هم ندارند!
آن نمایش ادامه یافت تا اینکه در سالهای بعد منجر به شام مشترک بازیکنان دو تیم در شب قبل از هر دربی شد و حتی از برخی بازیکنان به اصطلاح یاغی دو تیم هم تعهد گرفته می شد که مراقب حرکات خود باشند چرا که اگر هر اتفاقی که در یکی از خیابانهای تهران و یا شهرستانها هم در جریان بازی بیفتد باز آنها باید پاسخگو می بودند!
این روند ادامه یافت تا اینکه مصاف تيم‌هاي پرسپوليس و استقلال پس از آبان سال هشتاد و پنج كه با نتيجه دو بر يك به سود پرسپوليس خاتمه يافت تا به امروز که همه بازیها با نتايج شگفت‌انگيز مساوي آن هم از نوع يك بر يك همراه بوده است.
می خواهیم به این نکته برسیم که شاید هیچ دستوری برای تساوی صادر نشود اما آنقدر دور و بر این تیم ها و بازیکنان خط و خطوط ترسیم شده که ناخودآگاه بازیکنان و مربیان دو تیم دچار خودسانسوری می شوند و به گونه ایی حرکت می کنند که هیچکس را از خود نرجانند و ماحصل آن نتایج مساوی و بازیهای ملال آور است.
با این وجود رسانه ها و هواداران دو تیم باید دوباره فضایی را بوجود آورند که دو تیم جرات ریسک کردن پیدا کنند و از شکست نهراسند.
واقعا اگر هرکدام از دو تیم استقلال و پرسپولیس در همین بازی اخیر می باختند آیا تماشاگران آنها شعار “حیاکن—رها کن” را سر نمی دادند؟!
انتظار انجام يك بازي شرافتمندانه و توام با سلامت از توقعات بديهي و به جاي طرفداران اين دو تيم است ،اکنون آيا دوستداران اين دو تيم خود را براي شرايط پس از بازي که ممکن است همراه با شکست باشد آماده كرده‌اند.
فوتبال حرفه‌اي طبيعتا تفكرات حرفه‌اي را طلب مي‌كند و انجام بازي در سطح بالا و جدي نيز به همان اندازه ظرفيت‌هاي فراوان را مي‌طلبد .آيا اين ظرفيت‌ها و تفكرات در شرايط فعلي برای تماشاگر و مدیر و مربی و رسانه های ما فراهم شده است ؟
خبرنگار جوانی در پایان بازی استقلال و پرسپولیس و در کنفرانس خبری بعد از بازی در همان اولین سوال از آقای کرانچار پرسید آیا این آخرین حضور شما در جمع ما(!) است و دیگر شما را نخواهیم دید؟!
تا تفکر خبرنگار ما که از رسانه ملی هم بود این باشد از تماشاگر دو آتشه چه انتظاری می توان داشت که اگر تیمش در یک بازی دربی 5 گل از رقیب سنتی خورد سکته نکند؟
کمی منصف باشیم ، بازی رئال و بارسا در لالیگای اسپانیا به ال کلاسیکو معروف است و یقینا بهترین و بزرگترین دربی دنیاست اما تا کنون آیا هر کدام از دو تیم در بازی مقابل هم شکست سنگینی را نپذیرفته اند؟
بنابراين تماشاگران نيز موظفند براي پيشگيري از شائبه‌هاي شكل گرفته خود را با واقعيت‌هاي حرفه‌اي فوتبال وفق دهند تا بازیکنان و مربیان دو تیم جرات ریسک داشته باشند و نتایج دربی سرخابی از این کلیشه خارج شود