همیشه دوست داریم خودمان را با فوتبال جهان مقایسه کنیم و مثلاً وقتی اتفاق عجیبی رخ می‌دهد، دنبال مشابه خارجی آن هستیم تا بگوییم دیدید در فلان تیم یا فلان کشور هم چنین اتفاقی افتاده است؟

به گزارش خبر ورزشی، البته معمولاً ما اين قبيل مقايسه‌ها را در كاركردهاي منفي آن به كار مي‌بريم و كمتر از شيوه حرفه‌اي تيم‌هاي فوتبال اروپا الگوبرداري كرده‌ايم. قبول كه فوتبال ايران از لحاظ فوتبالي، مالي، امكانات و… قابل مقايسه با سطح اول فوتبال دنيا نيست اما مي‌توان در سطوح پايين‌تر مثل مديريت يا برخي رفتار و افكار آنها مثل حرفه‌اي‌ها عمل كرد. بگذاريد مقايسه‌اي بكنيم بين دو تيم سرخپوش محبوب يكي در انگليس و ديگري در ايران. منچستريونايتد كه اين فصل با لوئي فان‌خال هلندي قصد داشت خاطرات بد فصل قبل را فراموش كند،‌ شروع خوبي در اين رقابت‌ها نداشت. شياطين سرخ انگليس در سه هفته ابتدايي ليگ برتر دو شكست و يك تساوي داشتند و در 7 هفته ابتدايي تنها 11 امتياز كسب كردند اما در پرسپوليس هم شرايط نسبتاً مشابه بود. سرخپوشان پايتخت هم شروع خوبي در ليگ نداشتند و در 7 هفته ابتدايي تنها 8 امتياز كسب كردند.

پس از آن بود كه اتفاقات عجيب و غريب در اين باشگاه رقم خورد و علي دايي به شكل نه‌چندان جالبي بركنار و حميد درخشان جانشين او شد. درست در همين هفته كه پرسپوليس در رده نهم ليگ برتر ايران بود، منچستر با لوئي فان‌خال در رده دهم قرار داشت؛ جايگاهي كه نه در شأن منچستر بود، نه فان‌خال. درست مثل پرسپوليس كه جايگاهش نه در شأن اين تيم بود و نه علي دايي. در ايران دايي را به بدترين شكل بركنار كردند اما درخشان هم نتوانست انتظارات را برآورده كند و جز پيروزي در دربي، رهاورد مثبتي نداشت. او يكسري بازيكن خوب مثل نيلسون را كنار گذاشت و بازيكنان ناشناخته و تمام‌شده‌اي را به تيم اضافه كرد تا حرف و حديث زيادي در اين‌باره مطرح شود.

پس از دربي 3 شكست را در ليگ متحمل شد و پرسپوليس از جام حذفي هم حذف شد. سرخپوشان بعد از هفته هفتم با سوءمديريت نه در جام حذفي جايي دارند، نه در ليگ برتر پيشرفت كرده‌اند و نه مهره‌هايي دارند كه بتوان در ليگ قهرمانان آسيا به آنها تكيه كرد. در انگليس اما اوضاع منچستر رفته‌رفته بهتر شد و اين تيم محبوب با مديريت درست و اعتماد به مربي، حالا به رده سوم جدول صعود كرده است. شياطين سرخ حالا شانس زيادي براي قهرماني دارند، برعكس پرسپوليس كه به نظر مي‌رسد بيشتر براي بقا مي‌جنگد تا قهرماني. كاش حداقل در اين‌گونه موارد از نمونه‌هاي موفق خارجي الگو مي‌گرفتيم.