چهارشنبه 9 بهمن (11:03)

مرجع خبری پرسپولیس : در حاشیه کسب رای اعتماد نود از مخاطبان .

كلي ذوق كرده بود. وقتي تصوير استوانه‌هاي نمايشگر پيام‌هاي كوتاه پخش مي‌شد و اعداد به‌سرعت برق از سر و كول هم بالا مي‌رفتند عادل فردوسي‌پور در پوست خودش نمي‌گنجيد. انگار داشت از زمين و زمان انتقام مي‌گرفت. هرچند تعداد كساني كه اعتقاد دارند اين پيروزي فقط متعلق به عادل و برنامه 90 است و به ساير بخش‌هاي صداوسيما ربطي ندارد كم نيستند ولي در پروسه زماني فعلي راي‌اعتماد مخاطبان به برنامه 90،راي اعتماد به كل برنامه‌هاي صداوسيما نمايانده مي‌شود. نكته مهم اما، زيرپوست اين آمار وجود دارد. (لطفا عصباني نشويد و موضع احساساتي نگيريد)

فردوسي‌پور بيش از حد انتظار به آمار اشاره مي‌كرد. او تقريبا 40 بار به سمت LCD نصب شده در استوديو چرخيد و با تكيه بر رشد حيرت‌انگيز ستون پيام‌دهندگان همه‌چيز را به نفع خود مصادره كرد.
در شرايطي كه فوتبال ما به گسترش فضاي نقد نياز دارد و حتي لايه‌هاي مختلف جامعه خواهان شكل‌گيري برنامه‌هايي مشابه 90 در شاخه‌هايي چون اقتصاد و سياست هستند يك نكته نگرانمان مي‌كند. فردوسي‌پور، مردي دوست‌داشتني است. اتفاقات پيش‌آمده در چند روز گذشته بر محبوبيت او افزود و جالب آنكه بخشي از افكار عمومي به رويكرد برنامه 90 راي مثبت دادند تا با سياست‌هاي سازمان تربيت‌بدني مخالفت كرده باشند. اين اعتراض غيرقابل انكار و در عين حال غيرملموس است و نمي‌توان آن را به‌عنوان سند رسمي مطرح كرد.
ولي تاختن عادل و رسيدن او به تصور بي‌عيب بودن براي دوست‌داشتني‌ترين برنامه ورزشي تلويزيون خطرناك است. حكايت افتادن از آن سوي بام را در ذهن تداعي مي‌كند. آخرين برنامه 90 سرشار بود از «محق مطلق» بودن عادل و ديالوگ‌هاي مستأصل افرادي كه به‌صورت تلفني با 90 ارتباط برقرار مي‌كردند. انگار آنها مجبور بودند برابر مجري برنامه كوتاه بيايند حتي اگر اندكي حق داشتند.

فردوسي‌پور با تكيه بر راي ميليوني از اكثر طبقات جامعه راي‌اعتماد گرفت ولي اين پايان كار او نيست. همين راي اعتماد گسترده به معناي مطالبه مطلق نيز مي‌تواند باشد. حالا مردم انتظار دارند مجري جوان تلويزيون ايران به هر فضايي كه مشكوك يا سوال‌برانگيز است سرك بكشد، كنكاش كند، همه‌چيز را به ويترين رسانه بياورد و الزاما پيروز هم شود.

به تعداد تمام آدم‌هاي مخاطب فوتبال، برداشت‌هاي سليقه‌اي وجود دارد و عادل كه با گذر از مرحله جدال با سازمان ورزش به نقطه «ثبات در اجرا» رسيده است حالا بايد چهره‌اي تكامل‌يافته‌تر از خود نشان دهد.
مي‌تواند؟ جواب اين پرسش به ظاهر ساده ولي كاملا پيچيده است. در گام اول بعد از رسيدن به مرحله پيروزي نتوانست، نتوانست چون حق مطلق قلمداد شد و حتي عزيزمحمدي، رئيس سازمان ليگ تلاش داشت گونه‌اي رفتار كند و حرف بزند كه مجري برنامه نرنجد. وقتي فردوسي‌پور به برنامه‌ريزي ليگ ايراد گرفت، عزيزمحمدي دليل نسبتا قانع‌كننده‌اي در مقايسه با چيزي كه سه هفته پيش و در بحثي مشابه گفته بود، آورد تا تاخير در انجام دو بازي را توجيه كند.
ولي فردوسي‌پور، سرخوش از استوانه‌هايي كه هر لحظه بر ارتفاعشان افزوه مي‌شد بحث را طوري تمام كرد كه خود مي‌خواست: «من قانع نشدم، ولي به‌هرحال ممنون.»
رسيدن به «آگاهي كاذب» داشتن «صلاحيت مطلق» براي قضاوت و تعيين راهكار با شاخصه‌هاي دموكراسي در تضاد است و فردوسي‌پور براي رهايي از اين وضعيت وهم‌آلود تنها يك راه دارد: «نقد را از درون خود شروع كند و با نگاهي تازه. انگار90 همين 48 ساعت پيش متولد شده است.»