تيم هايى مثل پرسپوليس و استقلال تفاوت هايى اساسى با همتايان خود دارند از آن جمله بايد به مورد توجه هميشگى بودن آنها اشاره كرد. اين گونه تيم ها ناچارند در تمام بازى هاى خود سطح بالاى انرژى را به كار بگيرند و شايد با يك مطالعه علمى بتوان ثابت كرد كه آنها در طول يك فصل به قدر ۲ تيم سطح بالا انرژى و توان صرف مى كنند. از اين رو است كه يك تيم معمولى مى تواند با يكى، دو ستاره در كنار تعدادى از بازيكنان متوسط بالا حتى تا قهرمانى پيش بروند اما تيم هايى مثل پرسپوليس و استقلال با چنين شرايطى دوام نمى آورند. منظور از اين مقدمه پرداختن به نقش على كريمى در پرسپوليس است. در تمام دنيا تيم هاى بزرگ تر دست به كارهاى بزرگى مى زنند. بازيكنان شاخصى دارند كه بازى با آنها و بدون آنها بسيار متفاوت است. در تمام دنيا تيم هابزرگ با اين مشكل روبرو هستند كه با از دست دادن يكى، دو ستاره خود دچار افول مى شوند اما اين افت بايد تا چه حد باشد؟ آيا آنها به يكباره از تيمى درجه اول به تيمى درجه دوم بدل مى شوند. آيا تيم هايى مثل بارسلونا مى توانند با تغيير يك بازيكن زير و رو شوند؟

 پس چرا پرسپوليس از قانون تيم هاى بزرگ تبعيت نمى كند. آنچه پرسپوليس در آسيا انجام مى دهد، يك بازى گروهى است اما يك بازى گروهى كاملاً استوار بر كريمى اين غلط است پيش از اين به سرخپوشان و وينگادا هشدار داده بوديم كه در حال معتاد شدن به كريمى هستند و حالا پرسپوليس با يك كريمى ضعيف حرفى براى گفتن نخواهد داشت. اين فرمول بايد در پرسپوليس تغيير كند. در غير اين صورت آنها با مشكلات جديدى مواجه خواهند شد.