… خرابى چون كه از حد بگذرد ، آباد مى گردد و امروز، حرفى كه از جمله دلايل دوختن لب هاى فرخى يزدى، بود در تيم پرسپوليس مصداق دارد و عينيت پيدا كرده است. پرسپوليس، بيش از اندازه تحمل و كشش خود، بد بازى كرده است و بيشتر از اين نمى توان غلط و نادرست بازى كرد. زمان آن رسيده است كه به سود فوتبال ايران، پرسپوليس را به تجديد نظر وادار كرد. دوباره مى گويم و ۱۰ باره تكرار مى كنم كه بحث هاى مديريتى، اشكالات نحوه اداره تيم پرسپوليس، كمبودها و كاستى هاى از روز نخست پيدايى اين تيم (سال ۱۳۴۸) به جاى خود اما پرسپوليس، در زمين بازى، هنگام مسابقه و به عنوان يك تيم فاقد ويژگى هاى هميشگى و ديرينه خود است.پرسپوليس سال ،۸۷ بدون شور حركتى بازى مى كند. از بازى اين تيم، حتى مردان درون ميدان نيز لذت نمى برند. همه چيز سرد است، تمام حركات يخ كرده وماسيده اند. بازيكنان انگار از دقيقه يكم، منتظر به صدا درآمدن سوت پايان بازى هستند. پرسپوليس نه تماشاگرانش را گرم مى كند نه خود به هيجان مى آيد. حتى از عصبيت هم خبرى نيست. عصبانيت را در پريدن نفرات اين تيم به هم مى بينيم. و پرسپوليس، به همين دليل -كه همه از جمله دلايل تكنيكى هستند و ربطشان به ماجراهاى مديريتى اندك است- حتى نمى تواند فاصله زياد نفرات خود را به حداقل برساند و اين بازيكن را،

 مكمل حركات آن بازيكن بداند. آن هم بازيكنانى كه از انگيزه شخصى سرشارند اما در اين تيم نمى توان اراده تك به تك نفرات را بهم گره زد. بازى با پيام، شايد به عبارتى بدترين بازى پرسپوليس باشد، آن هم در حالى كه با استفاده از حرف هاى على كريمى- كه مى تواند حرف هاى تمام نفرات اين تيم باشد – برانگيختن روح مردان معترض، بسيار آسان مى نمود اما در پرسپوليس، كسى را سراغ نداريم كه متوجه قدرت روح باشد و به صيقل زدن نيروى روان اين تيم پرمهره، همت بگمارد. پرسپوليس، در روزى كه مى توانست همبستگى و پيوستگى مردان خود را – با اتكا به سخنان اعتراضى على كريمى – به اوج برساند، اين حربه را ناديده گرفت و تيم خود را به همان «سردى» و با همان بى خيالى و بى تفاوتى هميشگى راهى ميدان كرد.
***
پرسپوليس بازى با پگاه را به آن شكل كه ديديم از دست داد، براى مديران اين تيم، تكرار روز به روز نازلتر بازى هاى بى كلاس، اهميتى در حد حرف هاى على كريمى ندارد.سخنان كريمى – كه البته بايد بازخورد داشته باشد – روساى پرسپوليس را به واكنش وا مى دارد اما بازى هاى فاقد كلاس اين تيم، دل هيچكدام از دست اندركاران را نمى لرزاند و اقدام واقعى هيچكدامشان را در پى ندارد. آيا همين بى عملى نشانه اى نيست از رسيدن به لحظه تيم؟ آيا پرسپوليس را اينك و در اين لحظه ها نبايد روى ريل موفقيت قرار داد؟