پرسپولیس در فصل اخیر آنقدر پول داشت که حتی مقدار متنابهی از آن را سرخوشانه به پای قطبی، دی کارمو بریزد و علاوه بر آن جمعی از بهترین بازیکنان حال حاضر فوتبال ایران را به استخدام در بیاورد؛ تا آنجا که گاهی نیمکت ذخیره‌های پرسپولیس غنی‌تر از ترکیب اصلی حریفی بود که مقابل آن قرار می‌گرفت، اما عجبا که در همان مسابقه هم شکست می‌خورد.

اما باید پرسید که چرا پرسپولیس در همه سال‌های اخیر متزلزل بوده و رنگ ثبات به خود نگرفته است؛ چه آن زمان که علی پروین در سمت سرمربی، طمع بالا کشیدن سهام باشگاه را در سر می‌پروراند و مدیران پرسپولیس را بر سر انگشت خود می‌چرخاند و چه آنگاه که با کاشانی پس از شش فصل ناکامی به قهرمانی رسید. آیا در دوره‌های مختلف عوامل مختلف مایه ناکامی پرسپولیس بود، یا کل ماجرا را می‌توان یک کاسه کرد و نبود ثبات در مدیریت را به عنوان علت اصلی و عمده ناکامی‌ها به رسمیت شناخت.

این پرسش را باید از بعد دیگری هم طرح کرد؛ آیا مدیرانی که به پرسپولیس می‌آمدند در تزلزل و ناکامی مدیر قبلی نقش داشتند، یا آنکه فقط مدیر بعدی بود که خوره‌هایش را به سوی پایه‌های صندلی مدیر مستقر روانه کرده و آن را از پا انداخته بود؟!

وقتی کل ماجرا را از نظر می‌گذرانیم، دور تسلسل بدجوری توی چشم می‌زند و با چشم بسته هم می‌توان دید که از بس توطئه و تفرقه در کار انداخته‌اند هیچ کدامشان رنگ آرامش ندیده و پرسپولیس را هم بر اثر کردار و رفتار خود ناآرام کرده‌اند.

در همین فصل تازه پایان یافته آفت‌هایی مثل بازیکن محوری، تعدد مراکز قدرت، نبود ثبات فنیت و… را در پرسپولیس حس کردیم که همه و همه ریشه در تزلزل مدیریتی داشت و حالا باز هم شکست از راه رسیده و برای انصاری فرد، این آخرین مدیر پرسپولیس که به فکر پیدا کردن جانشین برای وینگادا است، تنگنایی ساخته که احتمالاً خود نیز راه خلاصی از آن را پیدا نمی‌کند.

سیاهه اسامی مدیران پرسپولیس طی همین هشت دوره لیگ برتر آن چنان پر تعداد است که وقتی بخواهیم آن را ردیف کنیم احتمالاً نامی از قلم خواهد افتاد و یا فراموشمان می‌شود که فلانی که بود و پرسپولیس با او چه نتایجی گرفت؛ و حالا باید پرسید این مدیران که بودند، بر پایه کدام صلاحیت مدیریت ورزشی وارد پرسپولیس شدند؟ از کدام در قدرت آمدند؟ چه کسانی پشتیبان آنان بودند؟ و چرا این پشتیبانی قطع شد تا پرسپولیس همه سال‌های اخیر را در اضطراب بگذراند؟!

مدیریت غیر تخصصی در ورزش و بی‌اعتنایی به همه استانداردهای شناخته شده در این حوزه، نه فقط پرسپولیس را رنجور و تضعیف کرده، چنان که هیچ تطابقی با تیم‌های هم تراز آسیایی خود ندارد، بلکه از کل فوتبال ایران تصویر بی‌رمقی را مقابل چشم همه قرار داده است. وقتی به ناکامی پنج نماینده فوتبال ملی و باشگاهی ایران در رقابت‌های قاره‌ای نگاه می کنیم، در صدر همه مشکلات سؤ مدیریت قرار می‌گیرد. استقلال رقیب قدیمی پرسپولیس یک نمونه حی و حاضر است و انتخاب دایی و مایلی کهن برای سرمربیگری تیم ملی را به یاد بیاوریم که آشکارا از جایی غیر از فدراسیون فوتبال صورت گرفت و معنایی جز ضعف مدیریت در این نهاد ندارد.

پرسپولیس که اکنون باید یکی از بزرگترین باشگاه‌های قاره می‌بود، بر این اثر حتی در رقابت‌های داخلی راه به جایی نمی‌برد و ناامیدکننده‌تر آنکه به آینده آن هم نمی‌توان امید بست. زیرا به تغییر رویه امیدی نیست