دوشنبه 21 بهمن (18:50)

مرجع خبری پرسپولیس : جهنم آزادی بهشت ایرانیان می شود ؟!

بهمن مي رسد و ايراني ها كه در چنين روزهايي سياهي چشمانشان به سفيدي و گردي توپ فوتبال تبديل مي شود آرزو مي كنند كه يك روز “يادش به خير” ديگر براي آن ها آفريده شود. درست همانند پنجم فروردين چهار سال قبل كه بوي عيدي و بوي توپ با پيروزي بر ديگر چشم بادامي هاي خاور دور آنقدر خوش شده بود كه هنوز عطر آن مشامشان را قلقلك مي دهد.
آن روزها تلويزيون پيراهن شماره دوازده تيم ملي را به زيبايي هرچه تمامتر بر تن كرده بود و تا آن اندازه با برنامه هاي خود تيم ملي را حماسي كرد كه يك حماسه در ابعاد كوچك خلق كند و در روزي كه خوب هم بازي نكرد ژاپن را شكست دهد تا فوتبال باشد و يك سرزمين شادي. اگر آن روزها همين شماره دوازده با آن همه آهنگ و سرود غرور آميز پيروزي را براي بازيكنان و مردم ما به آن زيبايي تعريف نكرده بود نمي توانستيم به اين راحتي در كسب نتايج ديگر در برابر ژاپني ها مردود شويم. تعريفي كه اين روزها جاي خالي آن را هرچه بيشتر به زمان بازي كره نزديك مي شوم از يار شماره دوازده حس مي كنيم. شايد تلويزيون در آن زمان ناخواسته به بزرگي رسيده بودند كه اين پيراهن زيبا آن چنان بر قامتش مي درخشيد و شايد هم پيراهن تيم ملي آنقدر تنگ و كوچك شده است كه تلويزيون آن را در كمد خود بايگاني كرده است. هرچه بوده و هرچه هست اين پيراهن بدترين زمان ممكن از تن رسانه ملي كنده شد.

در روزهايي كه تيم ملي آنقدر جذابيتش كم شده است كه در يك بازي رسمي نمي تواند هزار تماشاگر را به ورزشگاه بكشاند. در روزهايي كه نتيجه تيم هرچه كه باشد چماقي است براي كوباندن در سر ديگري. اگر تيم ببرد عده اي مجبورند كه فقط ظاهر خود را شاد نشان دهند و اگر تيم ببازد آنقدر از شكست سرمربي تيم شاد هستند كه كره ها بايد رسم شادماني از آن ها بياموزند. تيم ملي آنقدر در بازي هاي اخيرش نازيبا بازي كرده است كه شايد دو برابر هر زمان ديگري آهنگ حماسي نياز داشت تا شور بردن به ساق هاي بازيكنان تزريق شود تا شايد از اين طريق در دقايق آخر بر روي چند حركت انفرادي بتوانيم شب را با آرامش سپري كنيم. و صد ذكر ماجراي تلخ و بد ديگر از فوتبال ملي امروز ما كه هرگز اجازه نداد از نتايج خوبي هم كه در همين شرايط براي ما ثبت شده است، چشممان از شادي برقي بزند.

در اين شرايط سخت بايد به مصاف كره جنوبي برويم. اما ما ايراني ها هميشه در بدترين شرايط به معجزه ايمان مي آوريم. شايد اين خاكستر هاي حاصل از سوختن فوتبال ما محلي باشد براي تولد يك سيمرغ زيبا. شايد قرار بود همه اين اتفاقات بد رخ دهد تا نقطه پايان آن يك جشن ملي لقب گيرد. بازي ايران برابر كره نه فقط پلي براي صعود به جام جهاني است كه بايد آغازي شود براي زيبايي مجدد فوتبالي كه ديگر مادر بزرگ هاي پير را با ذكر تسبيح هايشان به خود جذب نمي كند و آنقدر دل ها را از خود سرد كرده است كه فرياد فغان بزرگترين لژيونر فعلي ما را هم براي توجه بيشتر به اين تيم بلند مي كند. يازده مرد جنگي پارسي كه در زمين برابر شياطين سرخ آسيا قرار مي گيرند مي دانند كه اگر اين فرصت طلايي سوخته شود آن زمان است كه آن آتش لعنتي براي خاكستر كردن فوتبال ما چه شعله اي خواهد گرفت. مسير از بهشت تا جهنم يك نود دقيقه است. جهنم آزادي بهشت ايرانيان خواهد شد اگر مردان پارسي براي “ما” بجنگند و براي آشتي دادن ملتي كه چند صباحي است معشوق خود را از همه رو با سيمايي زشت مي بينند. شايد روز 23 بهمن مجددا بتوانيم انگشت اشاره خود را به سمت معشوق دراز كنيم و فرياد بكشيم بله… اين همان عشق ابدي ماست البته اگر باز هم جفاي عشق نخواهد خون عاشقان را بريزد!