«پرسپوليس پول ندارد.» شايد شنيدن اين جمله براي اهالي فوتبال در ايران تكراري باشد و اتفاقي معمولي به حساب بيايد اما براي آنهايي كه از بيرون به تيم سرخپوش ايراني و پشتوانه انساني ميليوني‌اش نگاه مي‌كنند عجيب و خنده‌دار خواهد بود. پرسپوليس يك باشگاه دولتي است و به قول دوستان مطبوعاتي دل به عابربانك هميشه فعال سازمان تربيت‌بدني بسته اما واقعا اين وابستگي تا چه حد بايد باشد كه در مواقع مقتضي باعث بروز بحران در باشگاه نشود و فعاليت‌هاي روزمره تيمي كه ميليون‌ها نفر اخبار جزيي آن را تعقيب مي‌كنند مختل نشود؟
بحث درآمدزايي و اجرايي كردن طرح‌هاي كوتاه و بلندمدت در پرسپوليس و طي 8-7 سال اخير همواره از سوي مديران عامل باشگاه مطرح شده اما با نگاهي گذرا به روند اجرايي شدن اين طرح‌ها مي‌توان به اين نكته پي برد اتفاقي كه منجر به خودكفايي و استقلال مالي باشگاه- حداقل تا اندازه‌اي كه منجر به بروز اختلال در امور روتين باشگاه نشود- شود هرگز رخ نداده است. گواه اين مشكلاتي است كه در پرسپوليس طي چند سال اخير به‌وجود آمده و حتي منجر به توقيف اموال باشگاه شده است.
اكبر غمخوار، محمدحسن انصاري‌فرد، حبيب كاشاني و داريوش مصطفوي همگي در بدو جلوس روي صندلي مديرعامل خبر از طرح‌هاي اقتصادي سودآور براي باشگاه مي‌دادند. هيچ يادمان نرفته آنها نويد روزهايي را مي‌دادند كه سود حاصل از فروش حوله و كلاه پرسپوليس به حساب باشگاه مي‌آيد و اين تازه بخشي از بحث كلان درآمدزايي است اما

 تمام اين داستان‌ها مثل رويايي بود كه فقط هواداران اين تيم را براي مدتي كوتاه اميدوار مي‌كرد و در نهايت سرنوشت مشابه و محتومي پيدا مي‌كرد.
شايد اكبر غمخوار در بين تمام مديران عامل قبلي طرح‌هاي اقتصادي گسترده‌تري داشت كه فرصتي براي اجرايي كردن و سودآوري از آنها نداشت. حبيب كاشاني هم قصد داشت با عقد قراردادهايي در اين راه گام‌هاي بلندي بردارد اما زمان كوتاه مديريت در پرسپوليس به او نيز اجازه چنين كاري نداد.