در خصوص سخنان بی پایه و اساس نویدکیا در برنامه نود

مرجع خبری پرسپولیس : از آخرین سال های درخشش تیم ملی فوتبال و نسل طلایی آن دوران 14 سال میگذرد.

زمانی که بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران با درخشش در مسابقات مقدماتی جام حهانی فرانسه و خلق حماسه ملبورن به جام جهانی صعود و پس از آن با شکست تاریخی آمریکا در جام جهانی,نام خود را در تاریخ ثبت کردند.

شاکله تیم ملی آن زمان را تنها بازیکنان دو تیم تشکیل میدادند. فوتبال دو قطبی آن روزهای ایران اسباب موفقیت های پی در پی بود. قهرمانی در آسیا هم در رده ملی و هم رده باشگاهی,درخشش در جام ملتهای آسیا و صعود داراماتیک به جام جهانی و نتایج فراتر از حد تصور در این تورنمنت بین المللی را تنها بازیکنان دو قطب برتر فوتبال ایران رقم زدند.

زمانی که حضور در یکی از دو تیم بزرگ پایتخت کعبه آمال و آرزوی بازیکنان تیمهای مختلف بود و برای نشان دادن خود در ویترین فوتبال ایران که همان جام آزادگان بود,بهترین بازیهای عمر خود را انجام میدادند تا یکی از انتخاب شوندگان معدود این دو تیم باشند.

همین موضوع بزرگترین عامل رخوت بازیکن سالاری و دلال بازی فوتبالی بود چرا که رد و بدل شدن مبالغ کلان کنونی در فوتبال آن زمان محلی از اعراب نداشت و جذب بازیکنان در تیمهای مطرح تنها بر پایه توانایی های فنی بود و نه عوامل غیر فوتبالی.

تصمیم عجیب عوامل نامعلوم فوتبال در آن زمان برای از بین بردن فوتبال دو قطبی با توجیه گسترش این ورزش در سطح کشور در واقع شمارش معکوسی برای پسرفت فوتبال ایران بود. حتی صعود به جام جهانی 2006 هم که به لطف گروه نسبتا آسان و تعداد بالای تیم های صعود کننده و درخشش تتمه همان نسل طلایی دهه نود میلادی به دست آمد هم نمیتوانست این تصمیم عجیب را توجیه کند.

درست در زمانی که به زعم آقایان و با استناد به قهرمانی های تیمهای شهرستانی(بخوانید سپاهان)لبخند رضایت بر لبان تصمیم گیران جاری گشت,فوتبال تهران نفس نفس زنان در پی تامین منابع مالی خود برای ادامه حیات بوده و هست و با این بودجه قطره چکانی در برابر متمولین شهرستانی به رقابتی نابرابر تن در میدهند و در این میان هر از چند گاهی و با هزاران مشقت و سختی یک عنوان قهرمانی به چنگ می آورند که آنهم به برکت تلاش و همت خود این تیمها و هواداران میلیونی آنها حاصل می شود و نه با حمایت های مسئولین رده بالای فدارسیون و یا عواملی مثل هزینه های کلان و ناداوری و …

همین سیاست باعث ایجاد نوعی توهم در بین برخی بازیکنان و مربیان و عوامل تیم های شهرستانی شده و این امر بر آنان مشتبه شده که براستی قدرت اول فوتبال و جدیدا ورزش(!)کشور شده اند وبرای خود حق بی حرمتی به میلیونها نفر را با توجیه قهرمانی های تیمشان  محفوظ میدانند.

تهرانی که تنها اسم پایتخت و امکانات فراوان را یدک میکشد و تیمهای آن با نگاهی حسرت بار در انتظار خرده ریزهای بریز و بپاش تیمهای شهرستانی هستند و و نیش و کنایه های برخورداری بیش از حد را هم تحمل میکنند. فوتبال تهران با سیاست های غلط در شرف نابودی است و فقط و فقط هواداران بیشمار این دو تیم هستند که عامل بقای آنها شده اند و همگی به جرم تعلق به  “پایتخت” ایران کمر همت به نابودی سرخابی ها بسته اند. هر چند که مسئولان استقلال و پرسپولیس نیز در به وجود آمدن این شرایط دخیل هستند و با سیاست تضعیف یکدیگر از طرق مختلف و القا و ایجاد حواشی در تیم های رقیب در رکود فوتبال تهران دارای سهمی هرچند کوچک هستند اما کیست که نداند از بین رفتن فوتبال دو قطبی در واقع تضعیف تیم ملی و به تبع آن امید هواداران و ترویج فساد ودلالیسم و انواع سو استفاده ها در فوتبال ایران شده است.

اکنون که به مدد ریخت و پاشهای سالهای دور در اصفهان و تشکیل ساختاری قوی با همان بودجه های چند برابری, سپاهان به عنوان قهرمانی لیگ دست پیدا کرده است امید آن میرود که تلنگری به پایتخت و تیمهای محبوب آن زده شده یاد آوری شود که میتوان در سایه حمایت از یکدیگر رقابتی سالم داشت.

خطاب به کسانی که اکنون داعیه یکه تازی در “ورزش” ایران را دارند هم عرض کنیم که خوب است اندازه دقیق گلیم خود را دانسته پا را فراتر ننهند چرا که توهین به هواداران و باشگاه های بزرگ پایتخت چیزی از ارزش های آن دو نخواهد کاست. البته در  فوتبال بی در و پیکر ایران که در آن تیمهای صنعتی به لطف ده سال هزینه کرد از بیت المال, باشگاهی قوی میسازند و اکنون به تازگی قانون مند شده و دم از سقف قرارداد میزنند, یاوه گویی و تمامیت خواهی همان باشگاه ها خیلی اسباب تعجب نیست هر چند خواهان نادیده گرفتن میلییونها هوادار برای پخش مستقیم مسابقات خود باشند و یا پلاکارد از روی کبر و غرور به دست بگیرند و طعنه به تهران بزنند و خواهان نابودی این دو تیم با شعار همیشگی و کلیشه ای و البته نادرست “همه چیز برای پایتخت است”شوند. باید به بعضی افراد آموخت که تاریخ فوتبال ایران را همان دو رنگ قدیمی رقم زده اند و بدانجا رسانده اند که “میلیارد” در قراردادهای بازیکنان تیمتان پول خرد حساب میشود و سرکوفت همیشگی تحفه ویژه شما به سرخابی های پایتخت در ازای این خدمات است.

بله فوتبال دو قطبی نابود شد ولی در واقع روح ورزش پاک بود که از بین رفت. سرخابی ها تضعیف شدند و تیمهای صنعتی به نان و نوایی رسیدند و به همین بهانه اکنون بازیکنی به خود اجازه اهانت داده درخواست نابودی کامل این دو تیم را به طور غیر مستقیم ارائه میکند  و ما را به یاد این بیت معروف می اندازد که: یا رب روا مدار که گدا معتبر شود / گر معتبر شود زخدا بی خبر شود.

علی ستایش